บทที่ 162

ซ่งหวานหว่านใช้ผ้าสีดำปิดตาให้น่าหลันไท่เฟย จากนั้นก็เดินลงจากเวที พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดมือที่พับเป็นรูปดอกไม้ออกมา

“เสด็จแม่ ตีกลองได้แล้วเจ้าค่ะ”

เพิ่งจะสิ้นคำพูดของซ่งหวานหว่าน น่าหลันไท่เฟยก็เริ่มตีกลอง ‘ตึง ๆ ๆ’ คนที่อยู่เบื้องล่างก็เริ่มส่งผ้าเช็ดหน้า

เสียงกลองหยุดลง และผ้าเช็ดหน้าตกอยู่ในมือหาน...