บทที่ 2 นักออกแบบมือหนึ่ง

เช้าวันรุ่งขึ้น นาราตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่

ในตอนนั้น นิคส์ยังคงหลับสนิทอยู่ข้างๆ เธอ

ความปวดเมื่อยตามร่างกายคอยย้ำเตือนเธออยู่ตลอดเวลาว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น

เธอยอมรับได้ที่นิคส์ไม่รักเธอ แต่ยอมรับไม่ได้ที่ตอนมีอะไรกัน เขากลับเรียกชื่อผู้หญิงคนอื่น

นิคส์ตอนหลับดูอ่อนโยนมาก นาราเอื้อมมือไปวาดโครงหน้าของเขาในอากาศ

หลังจากมองนิคส์เป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องนอนอย่างเด็ดเดี่ยว

เมื่อคืนเธอเก็บกระเป๋าเดินทางเรียบร้อยแล้ว เดิมทีเธอคิดว่าเมื่อวานนิคส์จะไม่กลับมา

อยู่ที่นี่มานานขนาดนี้ สุดท้ายแล้วก็มีเพียงของเท่านี้ที่เป็นของเธอ

นารามองกลับไปที่นี่อย่างลึกล้ำ แล้ววางใบหย่าที่เตรียมและเซ็นชื่อไว้เรียบร้อยแล้วบนโต๊ะ

เมื่อเดินออกจากหมู่บ้านวิลล่า นาราก็เรียกแท็กซี่ไปที่สตูดิโอ

สตูดิโอนี้เป็นสตูดิโอที่เธอกับจิณณ์ร่วมกันก่อตั้งขึ้นมา

แต่ต่อมาเพื่อความรัก เธอจึงเลือกครอบครัว สตูดิโอนี้จึงมีจิณณ์เป็นผู้รับผิดชอบมาโดยตลอด

เมื่อรถจอด นาราก็จ่ายค่าโดยสารแล้วลงจากรถ

ประตูสตูดิโอเปิดอยู่แล้ว เธอยังคิดไม่ออกว่าจะพูดเรื่องนี้กับจิณณ์อย่างไรดี

เธอเม้มปากเล็กน้อย แล้วหยิบกระเป๋าเดินทางเดินเข้าไป

ข้างในสตูดิโอไม่มีแม้แต่เงาของจิณณ์

มีเพียงเด็กสาวคนหนึ่งกำลังทำความสะอาดอยู่ข้างใน เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาก็ตกใจไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากถามอย่างลองเชิง "พี่นาราเหรอคะ?"

นาราชะงักไปครู่หนึ่ง เธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้จักเธอ "ใช่ฉันเอง เธอรู้จักฉันเหรอ?"

เด็กสาวส่ายหน้า แล้วชี้ไปที่โต๊ะด้านหลัง "มีรูปของพี่อยู่ตรงนั้นค่ะ"

เธอทอดสายตาตามไป บนโต๊ะมีกรอบรูปตั้งอยู่

เป็นรูปของเธอกับจิณณ์นั่นเอง

"พี่จิณณ์ไปอบรมค่ะ จะกลับมาอาทิตย์หน้า หนูชื่อพิมพ์ เป็นผู้ช่วยของพี่จิณณ์ค่ะ" พิมพ์ยืนอยู่ตรงนั้น มองนาราอย่างประหม่า

นาราขมวดคิ้ว ทำไมเธอไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย...

พลางคิด เธอก็หยิบมือถือออกจากกระเป๋า เปิดหน้าต่างแชทของจิณณ์

ข้อความสุดท้ายคือข้อความที่จิณณ์บอกว่าจะไปอบรม

เพียงแต่ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เลยไม่ได้ตอบกลับไป

นารารู้สึกผิดในใจจึงเก็บมือถือ "ฉันเข้าใจแล้ว"

พิมพ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วทำความสะอาดต่อ

ก่อนหน้านี้เธอรู้ว่าสตูดิโอยังมีเจ้านายอีกคน เคยได้ยินจิณณ์พูดถึงอยู่บ้าง วันนี้ถือว่าได้เจอตัวจริงแล้ว

นารานั่งลงบนโซฟา สัมผัสได้ถึงสายตาของพิมพ์ที่มองมา

"ก่อนไปจิณณ์ได้สั่งอะไรไว้บ้างไหม?"

พิมพ์พยักหน้า แล้วยื่นสมุดเล่มหนึ่งให้เธอ "พี่จิณณ์บอกว่า ถ้าพี่มาที่นี่ ก็ให้เอาสมุดเล่มนี้ให้พี่ดู แล้วพี่จะเข้าใจเองค่ะ"

นารารับสมุดมาเปิดดู รอยยิ้มบนใบหน้าก็พลันแข็งค้างไปทันที

นี่เขารับงานมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ!

หลังจากทอดถอนใจแล้วก็ถอนหายใจออกมา ช่วงนี้คงจะลำบากเขาจริงๆ

ดูเหมือนว่าชีวิตหลังจากนี้ของเธอคงจะไม่น่าเบื่อแล้ว

"ฉันเข้าใจแล้ว เธอไปทำงานของเธอเถอะ" นาราถือกระเป๋าเดินทางกับสมุดเล่มเล็กเดินเข้าไปในห้องทำงาน

เมื่อมองดูสถานที่ที่คุ้นเคย นาราก็ยิ้มออกมา

เธอไม่ได้จับปากกามานานมากแล้ว

สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เธอคืออัจฉริยะด้านการออกแบบที่ใครๆ ก็ต่างอิจฉา ส่วนจิณณ์ก็มีพรสวรรค์ด้านธุรกิจอย่างมาก

ทั้งสองคนร่วมมือกัน ใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือนก็ก่อตั้งสตูดิโอนี้ขึ้นมาได้

การหย่ากับนิคส์ เธอไม่ได้ต้องการอะไรเลย ในใบหย่าระบุว่าเธอจะไปแต่ตัว

คิดว่านิคส์คงไม่ใจดีพอที่จะแบ่งทรัพย์สินส่วนหนึ่งให้เธออย่างมีความสุขหรอก

โชคดีที่เธอยังมีสตูดิโอนี้ให้พึ่งพิง

ตอนที่สตูดิโอเพิ่งก่อตั้ง การแบ่งงานของเธอกับจิณณ์ชัดเจนมาก เธอรับผิดชอบออกแบบ ส่วนจิณณ์รับผิดชอบเรื่องการผลิตและเจรจาธุรกิจ

เพื่อให้สตูดิโอมีชื่อเสียง จิณณ์ยังปั้นให้เธอกลายเป็นนักออกแบบมือทองในนาม "ไอริณ"

หลังจากชื่อเสียงของเธอโด่งดังออกไป งานของสตูดิโอก็หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย

หลังจากแต่งงาน ไอริณก็ค่อยๆ หายไปจากสายตาของผู้คน

เพียงแต่เวลาว่างๆ เธอก็จะออกแบบผลงานบางส่วนส่งให้จิณณ์บ้าง

นารานั่งอยู่บนเก้าอี้ มองสมุดเล่มเล็กตรงหน้าแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ

ในช่วงวันต่อๆ มา เธอใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่ในสตูดิโอ

ออเดอร์ในสมุดเล่มเล็ก เธอก็ทำเสร็จไปกว่าครึ่งแล้ว

ต้องบอกว่าคนที่จิณณ์หามามีพรสวรรค์มากจริงๆ พอได้พิมพ์มาช่วย เธอก็สบายขึ้นเยอะ

วันนี้ พิมพ์มีธุระจึงขอกลับก่อนเวลา

กว่าเธอจะวาดแบบในมือเสร็จ ท้องฟ้าข้างนอกก็มืดแล้ว

นาราเอามือปิดปากหาว ขณะที่กำลังจะปิดประตูร้านกลับบ้าน ก็เห็นเงาคนที่คุ้นเคยยืนอยู่ที่ประตู

เท้าของเธอหยุดชะงัก เธอเกือบลืมไปแล้วว่าวันนั้นหลังจากออกมาจากวิลล่าของนิคส์ เธอก็บล็อกช่องทางการติดต่อทั้งหมดของเขาไปแล้ว

ไม่คิดว่าเขาจะตามมาหาถึงที่นี่

"คุณมาที่นี่ทำไม?" นารามองเขาขึ้นๆ ลงๆ รู้สึกว่านิคส์ดูโทรมลงไปมาก

เธอไปแล้ว เขาก็น่าจะได้อยู่กับแอนน์อย่างมีความสุขไม่ใช่เหรอ?

เขาน่าจะดีใจสิ ทำไมถึงยังทำท่าทางแบบนี้อยู่

"เล่นมานานขนาดนี้ น่าจะหายโกรธแล้วนะ? กลับบ้านกับฉัน ฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

นารามองเขาอยู่นาน ในแววตาเต็มไปด้วยความขมขื่น

หลังจากเก็บอารมณ์ได้แล้ว นาราก็เชิดคางขึ้น แล้วพูดอย่างหยิ่งทะนง "ฉันไม่กลับไปหรอก ใบหย่าคุณรีบเซ็นชื่อให้เรียบร้อยด้วย"

นิคส์ขมวดคิ้ว "เธอจะงอแงไปถึงไหน? ก็แค่ไม่ได้อยู่ด้วยวันวาเลนไทน์ไม่ใช่เหรอ? อีกอย่าง ตอนกลางคืนเราก็มีอะไรกันแล้วไม่ใช่รึไง..."

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น นาราก็มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ "คุณคิดว่าที่ฉันให้คุณกลับมาก็เพื่อจะมีอะไรกับคุณแค่นั้นเหรอ?"

"ไม่ใช่เหรอ?" นิคส์ย้อนถาม

นาราโกรธจนหัวเราะเยาะออกมา "คุณนี่มันหน้าด้านจริงๆ การหย่าไม่ใช่เรื่องที่คุณอยากทำมาตลอดเหรอ? ตอนนี้มีโอกาสได้สมใจแล้ว ทำไมยังทำตัวอิดออดเหมือนผู้หญิงอยู่ได้ หรือว่าเห็นฉันมีค่าเลยอยากจะรั้งฉันไว้?"

นิคส์มองนาราด้วยสายตาแปลกๆ ไม่เคยคิดว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากปากของเธอ

เมื่อเห็นว่าเขายังไม่มีทีท่าว่าจะไป นาราก็เปิดข้อความนั้นขึ้นมาทันที แล้วยื่นมือถือไปตรงหน้าเขา "ฉันหลีกทางให้คุณกับแอนน์แล้ว ต่อไปเวลาทำเรื่องพวกนั้นก็อย่าเรียกชื่อผิดอีก มันน่าขยะแขยง"

นาราทำหน้าเย็นชา เมื่อแน่ใจว่าเขาเห็นข้อความชัดเจนแล้วก็เก็บมือถือกลับ

เมื่อเห็นสีหน้าแข็งทื่อของเขา เธอก็เดินผ่านเขาไปทันที

เมื่อกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ของเธอกับจิณณ์ นารายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

นิคส์ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นาราก็เปลี่ยนเป็นชุดเดรสยาวสีแดง แล้วหยิบเครื่องสำอางที่เก็บไว้จนฝุ่นจับออกมา

เธอยืนแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกเป็นเวลานาน หลังจากทาลิปสติกเสร็จก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา นาราปรากฏตัวที่ดรีมเมอร์

บาร์ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเอ

ทันทีที่นาราปรากฏตัว สายตาของผู้ชายส่วนใหญ่ในบาร์ก็ถูกดึงดูดมาที่เธอ

แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ หาที่นั่งในโซนวีไอพีแล้วนั่งลง ผู้ชายที่เข้ามาทักทายมีนับไม่ถ้วน ยิ่งนาราทำหน้าไร้อารมณ์ ก็ยิ่งทำให้คนอื่นรู้สึกอยากเอาชนะมากขึ้น