บทที่ 20 พื้นหลังลึก

รถแล่นไปราวกับสายลม

ในที่สุดสร้อยคอเส้นนั้นก็ไม่ได้ถูกโยนทิ้งไป แต่ถูกทิ้งไว้ข้างๆ อย่างไม่ไยดี

นิคส์หลับตาพักผ่อน แต่ในใจกลับร้อนรน ความหงุดหงิดยังคงไม่จางหายไป

เมื่อกลับมาถึงบริษัท เขามุ่งตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัว ทันใดนั้นที่หัวมุมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาจึงหยุดฝีเท้าและมองไปตามเสียงนั้น

ที่มุมหนึ่...