บทที่ 147 147

คำบอกเล่าจากคนที่อ้างว่าเขาคือน้องชายทำให้บุษบาบัณรู้สึกประหลาดคำว่าร้าน บุษบาพาฝัน ฟังดูคุ้นหูเหลือเกิน แล้วความคุ้นทำให้เธอคิดแล้วพูดทวนคำ “ร้านบุษบาพาฝัน” ราวกับว่าสมองคือจอภาพยนตร์ขนาดใหญ่ภาพร้านขนมไทยใต้โรงแรมที่เธอและแม่สร้างมากับมือแวบเข้ามาในสมองพร้อมความรู้สึกปวดหัว

“เป็นอะไรไหมบุษ” ชลลัมพี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ