บทที่ 38 กรรณิกาอัปสร (๑)

นางว่าพลางท้าวคางมองเขาจากขอบสะพานริมบึงบัว ยั่วเย้ากษัตริย์ยักษาอย่างมิรู้ตัว สุวรรณราพณ์ห้ามใจตนเองไม่ให้เอื้อมมือไปสัมผัสกายที่ขาวสุกเปล่งปลั่งของนาง ทั้งที่ในใจนั้นราวกับถูกคาถาคลุ้มคลั่งดึงดูด

ราวกับผูกพัน คุ้นเคยกับนางอัปสรตนนี้เหลือเกิน

“เจ้าชื่อกระไร ใยข้าคุ้นเคยดวงหน้าเจ้ายิ่งนัก” เขาถามหล่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ