บทที่ 7 หาแต่เรื่อง(3)

“เธอสวยน่ารักเรียบร้อย เป็นถึงนักเรียนแพทย์ แล้วมึงดูกูสิ กูมีอะไรเหมาะกับนาวินไหม” โซดาพูดเสียงสั่น น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมา ปกติมันไม่เคยเป็นแบบนี้

“กูนะจนก็จน พูดหวาน ๆ เอาใจใครก็ไม่เป็น” “ไม่แปลกหรอกที่แม่วินจะไม่ชอบขี้หน้ากู”

เห็นมันแบบนี้ว่าไม่ได้นะ โซดามันได้ทุนเรียนฟรีตั้งแต่ปี 1 มันเรียนเก่งเอามากนะ ถึงภายนอกจะดูเป็นคนเกเร แต่คนเราไม่ควรมองกันแค่ภายนอก

“แกเป็นอะไร ไหนบอกฉันมา” ฉันดึงมันลุกขึ้นและกอดไว้แน่น “เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย มีอะไรไม่สบายใจก็บอกกันได้”

โซดามันเป็นคนขี้เกรงใจเอามาก มันจะไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องอะไรที่จะทำให้เพื่อนไม่สบายใจให้เพื่อนฟัง

“โซดา กูอยู่ข้างมึงนะเว้ย” พลอยเดินเข้ามากอดฉันกับโซดา “ขอบคุณแกสองคนนะ” โซดาร้องไห้ออกมา

“เดือนที่แล้วแม่วินให้ฉันไปพบ แล้วบอกให้ฉันเลิกกับวิน” “เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก แค่บ้านกูจน เป็นแค่ลูกชาวไร่ชาวสวน” มันพูดยิ้มๆ

“แม่วินเสนอเงินให้ฉันจำนวนหนึ่ง ซึ่งมันจะทำให้พ่อแม่สบายเลยแหละ” ฉันจับมือมันแน่น ตอนนี้โซดามันคงเสียใจมาก แต่กลับยังยิ้มให้ฉันกับพลอย

“แต่ฉันไม่เอาหรอก ความรักมันวัดกันที่เงินเหรอวะ” “ฉันบอกแม่วินไปว่า ถ้าวินไม่รักฉัน ถ้าเขาเจอคนที่ดีกว่า ฉันจะถอยออกมาเอง”

“ฉันมาคิดดูแล้ว ฉันไม่ควรดึงวินไว้ เขามีอนาคตที่ดีรออยู่” “ทำไมต้องมาลำบากกับฉันด้วย” ปกติวินจะไปช่วยพ่อแม่โซดาทำงานตลอด เก็บผลไม้ ทำทุกอย่าง เพราะบ้านโซดาทำไร่ทำสวนปลูกผัก แต่วินมันไม่เคยบ่นและดูมันชอบจะตาย

“พอวันนี้นะ กูเห็นวินนั่งรถไปกับผู้หญิงคนนั้นนะ” โซดาปาดน้ำตาพร้อมส่งยิ้มหวานๆ “เขาเหมาะสมกันมาก ๆ ” “กูว่ากูควรตัดใจปล่อยวินไปวะเนย พลอย” มันจับมือเราสองคนแน่น มือมันเย็นเฉียบเลยตอนนี้

“พอเรียนจบฉันก็ต้องทำงานช่วยพ่อแม่” “และคงเรียนต่อที่โคราช” “ส่วนวิน ฉันได้ยินเขาพูดอยากไปเรียนต่อด้านนี้ที่เมกา แต่มันบอกถ้าฉันไม่ไปมันก็ไม่ไป” “บอกตรง ๆ ไม่อยากเป็นตัวถ่วงมันอะ” โซดาทำหน้าเศร้า

“แล้วเคยถามวินบ้างไหมว่า วินอยากไปจากโซดาไหม..” เราสามคนยืนนิ่ง เมื่อเสียงวินดังขึ้นและเดินเข้ามากอดโซดา

“วินรักโซดาตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้า” “รักทั้งที่ไม่รู้จักชื่อ” “และรักโซดามากขึ้นทุกวัน” โซดายืนนิ่งร้องไห้ไม่หยุด

“มาทำให้เรารักแล้วจะทิ้งเราไปแบบนี้ เราไม่ยอมหรอกนะเว้ย” นาวินมองหน้าโซดาและเช็ดน้ำตาให้โซดาอย่างอ่อนโยน

นาวิน ถึงมันจะขี้เล่น ชอบพูดแหย่ ทำทั้งๆ ที่รู้ว่าโซดามันขี้น้อยใจ แต่ตั้งแต่รู้จักกันมามันไม่เคยทำอะไรหรือนอกใจโซดาสักครั้ง

“เรื่องแม่เรารู้แล้ว” “และเราก็พูดกับแม่แล้ว ถึงแม่จะไม่ยอมให้เราคบกัน แล้วไงล่ะ” “วินรักโซดา แค่นี้ก็พอแล้ว ส่วนเรื่องแม่มันเป็นเรื่องระหว่างวินกับแม่ ไม่เกี่ยวอะไรกับโซดา” “ขอแค่โซดาไม่ทิ้งเราไปไหน วินเชื่อว่าสักวันแม่จะเห็นความดีความน่ารักของโซดาอย่างที่วินเห็น”

“ส่วนเรื่องนิชา ผู้หญิงคนนั้นโซดาสบายใจได้” วินมันเอามือลูบหัวโซดา

“ทำไมไอ้วินมันอบอุ่นน่ารักแบบนี้!!” พลอยร้องไห้ตามโซดา จับมือฉันแน่น

“นิชามีแฟนอยู่แล้ว และที่สำคัญนิชาเขาชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบผู้ชาย” “ไม่ร้องนะ” วินมันกอดโซดาแน่น

“ห้ามไปไหน ถ้าทิ้งเราไปนะ เราจะตามไปฆ่าผู้ชายทุกคนที่มายุ่งกับเมียวิน” วินมันยังคงกอดโซดาพร้อมกับเอามือลูบหัวโซดาที่ร้องไห้สะอื้น ทำไมมันอบอุ่นแบบนี้

ฉันจะมีโอกาสได้เจอคนที่รักและอยู่ข้างๆ กัน เข้าใจซึ่งกันและกันแบบนี้บ้างไหม

“พี่กับน้องมันก็ไม่ต่างกันนะ” “วาทำให้เนยได้มากกว่าไอ้วินทำให้โซดาแน่ที่รัก” ไม่รู้ว่านาวามันมายืนข้างๆ เอาโอบไหล่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

“พูดมาก!!” ฉันเอาศอกดันหน้าท้องมัน ที่จริงนาวามันแอบคบกับเด็กปีหนึ่งเป็นถึงดาวมหาลัย แต่มันชอบเล่นแบบนี้ประจำ ที่รักอย่างงั้นที่รักอย่างงี้ แรกๆ ฉันก็ด่ามันนะ แต่ทุกวันนี้ชินล่ะ

แล้วเพื่อนๆ ก็ชินกับคำพูดมัน ส่วนแฟนมัน ยี่หวา เป็นเด็กน่ารัก เป็นลูกคนงานที่ไร่ฉันเอง น้องมันเข้าใจและไม่คิดอะไรกับเรื่องนี้

“วินทะ..ทำอะไร” อยู่ ๆ นาวินมันก็นั่งคุกเข่าลงต่อหน้าโซดา

“แต่งงานกันนะ” “วินอยากให้โซดามั่นใจว่าวินจริงใจและจริงจังกับโซดาแค่ไหน” “ถึงตอนนี้วินจะยังไม่มีอะไร แต่วินคุยกับพ่อแล้ว หลังเรียนจบเราจะไปเรียนต่อด้วยกัน วินจะหาเลี้ยงโซดาเอง” “เรื่องแม่พ่อจะจัดการให้เอง ขอแค่โซดารับปากว่าจะแต่งกับวิน แค่นี้ทุกอย่างวินจัดการเอง” นาวินหยิบแหวนออกมา

“แต่ถ้าโซดาปฏิเสธ วินจะไม่ทำอะไร จะแดกเหล้าให้มันตาย ๆ ไปเลย” วินพูดจริงจัง

“ไอ้บ้า!! นี่ขอแต่งงานหรือบังคับ” โซดายิ้มทั้งน้ำตา “บังคับ!” นาวินตอบเสียงแข็ง “และโซดาก็ปฏิเสธไม่ได้” วินมันสวมแหวนให้โซดาทันที

“ไอ้วินบ้า!!” โซดากอดวินร้องไห้โฮออกมา

“กูอยากได้แบบนี้บ้าง” พลอยมันมองวินกับโซดาที่กอดกันแน่นอย่างปลาบปลื้มดีใจ

“วาให้แหวนวงใหญ่กว่าไอ้วิน เนยเป็นเมียวานะ” นาวาเอามือที่โอบไหล่เลื่อนลงมาโอบเอวแทน

“ไอ้วา!” ฉันจ้องดุมัน

“ดุจัง!” มันเอามือออกทำหน้าอ้อน เอาหัวถู ๆ ไหล่

“กูอิจฉา” พลอยมันเขินอะไรไม่รู้ บีบมือฉันจนเจ็บ

“เป็นไรของแก ทำหน้าตกใจ” อยู่ ๆ พลอยมันก็ทำหน้าอย่างกับคนเห็นผี ส่วนไอ้วาก็ไม่ยอมเอาหัวออกจากไหล่ฉันสักที