บทที่ 5 เพื่อนสนิท2
หัวใจของโยษิตาค่อยๆ เต้นแรงขึ้น เมื่อใบหน้าคมคายซุกไซ้ซอกคอขาวผ่องของตน ทำให้มือที่ถือผ้าเช็ดผมให้นั้นเริ่มสั่น
“คุณรุต! อยู่เฉยๆ ก่อนจะได้ไหมคะ” ขึงตาใส่เขาอย่างหงุดหงิด ทำให้คนที่ชอบกวนกายกวนใจเลิกคิ้ว ทำหน้าเหลอหลาแล้วก้มลงซบหน้ากับทรวงอกนุ่ม ไซ้ริมฝีปากหนักหน่วงไปอีก ทำให้คนที่ตั้งใจเช็ดผมให้แห้งหมดอารมณ์ หล่อนไม่น่าลืม ว่าเขามันประเภทยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ!
ผ้าขนหนูผืนเล็กหลุดมือ พร้อมกับร่างบางที่ถูกผ่อนลงบนเตียงกว้าง แล้วผ้าขนหนูอีกผืนที่พันรอบสะโพกสอบของมารุตก็หลุดตามไป หญิงสาวหลุบตามองแผงอกกำยำอย่างคนที่หมั่นออกกำลังกายสม่ำเสมอ เลื่อนสายตาลงต่ำหยุดลงแค่หน้าท้องแกร่งรีบตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้าของเขา จึงได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนเจ้าเล่ห์ที่ทาบทับลงมา ดวงตาคู่งามสบตาคมกริบอีกครั้ง เมื่อเขาเคลื่อนเข้าหาจนเกือบชิด ริมฝีปากที่ปิดสนิทก่อนหน้านี้จึงเผยอออก รับปลายลิ้นร้อนรุ่มและช่ำชอง สองแขนขยับโอบกอดลำตัวแข็งแกร่ง
หล่อนเกลียดเขา…แต่
เกลียดตัวเองมากกว่า เกลียดที่โหยหา รอคอยสัมผัส รสจูบและอ้อมแขนคู่นี้ทุกคืน ทุกวัน…
เวลา 15.10 น. ที่อาคารจิรประทีปต์ กรุ๊ป ภายในห้องทำงานของมารุต
เสียงเครื่องติดต่อภายในดังขึ้น ทำให้คนที่ก้มหน้าอ่านเอกสารเอื้อมมือไปกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป สายตายังคงไล่อ่านเอกสารไม่หยุด
“ว่าไงคุณปัด”
“คุณณิชาขอพบค่ะ เธอบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของคุณรุต”
ดวงตาสีเข้มตวัดมองไปที่นาฬิกาตั้งโต๊ะ คิ้วหนาย่นเข้าหากันอย่างแปลกใจวันนี้ไม่ใช่วันนัด แต่ครู่เดียวเท่านั้นน้ำเสียงเข้มขรึมเอ่ยออกมาว่า
“เชิญคุณณิชาเข้ามาได้เลยคุณปัด”
สิ้นสียงห้าวทุ้มไม่กี่วินาที ประตูถูกเคาะพร้อมกับร่างระหงของสาวสวยที่ก้าวเข้ามาพร้อมปัทมา
“รุต” ร่างสูงโปร่งไม่ต่างจากนางแบบก้าวตรงไปหาคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ปัทมามองหน้าเจ้านายแวบหนึ่งก่อนหมุนตัวออกจากห้อง เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“สวัสดีณิ”
สาวสวยยกมือขึ้นคล้องไปรอบลำคอของชายหนุ่ม โน้มศีรษะเขาลงมาหา ประทับเรียวปากสีพีชเข้มกับริมฝีปากได้รูปของมารุตอย่างรวดเร็วแต่เนิ่นนาน จนกระทั่งชายหนุ่มดันหล่อนออกเบาๆ หญิงสาวจึงยิ้มหวาน เบียดกายกอดเขาเอาไว้
“คิดถึงรุตจังเลยค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” ยกมือขึ้นลูบไล้แผงอกกำยำของเขาราวจะปลุกเร้า มารุตหลุบตามองสาวงามในอ้อมแขน ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มก่อนจะดันหล่อนออกพลางบอก
“ผมต้องทำงานอีกชั่วโมงหนึ่ง คุณรอผมได้ไหม หรืออยากพักผ่อน ผมจะได้ให้คนไปส่งที่บ้าน” เขาจูงมือหญิงสาวตรงไปยังโซฟาที่มุมห้อง กดบ่าไหล่ขาวผ่องที่โผล่พ้นเดรสสีสดให้นั่งลงบนโซฟาหนานุ่ม ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวก้าวตรงไปยังโต๊ะทำงาน
“ณิรอกลับพร้อมคุณดีกว่าค่ะ” ตอบขณะมองตามร่างสูงกำยำด้วยแววตาพอใจ
“ตามใจ” เขาตอบ เงียบไปอึดใจจึงถามออกมาอีก “ทำไมมาเร็วนักล่ะ ไหนคุณบอกว่าอีกสามสี่วัน”
เขาเอ่ยถามขณะพลิกหน้ากระดาษ คนถูกถามยิ้มหวาน ยกท่อนขาเรียวงามที่โผล่ออกมาจากเดรสสั้นเหนือเข่าไขว้ทับขาอีกข้างอย่างภาคภูมิใจในสรีระที่ไม่ด้อยไปกว่าใครเลย
“ณิเปลี่ยนใจน่ะค่ะ ก็เลยมาก่อนกำหนด รุตไม่โกรธใช่ไหม”
มารุตเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของเสียงหวานฉ่ำ ก่อนหลุบตาลงมองปลีน่องเรียวสวย นวลเนียน มุมปากหยักยิ้มๆ ก่อนตอบ
“ผมจะโกรธไปทำไม”
ณิชายิ้มหวานพลางไหวไหล่เบาๆ
“ก็นั่นน่ะสิคะ นอกจากไม่โกรธ ควรดีใจด้วยซ้ำไป จริงไหมคะ”
คนถูกถามไม่ตอบ มีเพียงรอยยิ้มติดอยู่ที่มุมปากของเขาเท่านั้น
ณิชามองใบหน้าคมคายที่ตนหมายปองเอาไว้ด้วยแววตาชื่นชม แล้วกวาดตามองไปรอบห้องทำงานของชายหนุ่ม ทุกอย่างประกาศรสนิยม ประกาศฐานะ อิทธิพลและอำนาจในมือ มารุตไม่เพียงรูปหล่อ แต่ฐานะมั่นคงเป็นปึกแผ่นจนหล่อนไม่อาจมองข้าม และการที่เขายอมให้เข้าพักที่บ้านของเขาก็ย่อมหมายถึงว่าหล่อนมีความสำคัญต่อเขาไม่น้อย มันคือความหวังที่เจิดจ้าขึ้นทันทีหลังจากเขาตอบรับตอนที่หล่อนโทร.ทางไกลข้ามน้ำข้ามทะเลมาหา
