บทที่ 17 แม่บุหงายอดยาหยี

“พะ พี่เมฆินทร์... อ๊าย... อร๊า !” เสียงร้องครวญครางดังระงม เสียงจ้วงแทงแจะ ๆ เร็วระรัว สักพักร่างบางอ้อนแอ้นก็เกร็งกระตุกติดต่อกัน

บุหงายังหายใจหอบด้วยความสุขสม พลันร่างสูงใหญ่ก็ขยับขึ้นมานั่งคร่อมใบหน้าขาวสวย เขาจับองคชาตเกลี่ยไล้ริมฝีปากนุ่มนิ่มไปมา ยั่วเย้าล่อหลอกให้เด็กสาวไหวหวั่นกับความเป็นชาย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ