บทที่ 8 ไม่มีสิทธิ์

พลั่ก!

“โอ๊ย!” แค่ที่เค้าลากฉันไปมามันก็เจ็บมากพอแล้วนะ นี่ยังจะมาผลักฉันอีกเหรอ

“.....” คุณพายุผลักฉันเสร็จก็เดินออกไปข้างนอก

“คุณจะทำอะไร” ฉันถามออกไปเมื่อเห็นคุณพายุเดินกลับเข้ามาพร้อมกับโซ่

“คนอย่างเธอมันต้องอยู่แบบนี้แหละ” คุณพายุพูดพร้อมเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ด้วยความกลัวฉันก็ถอยไปด้านหลังเรื่อยๆ แค่คนที่คลานถอยยังไงก็ต้องแพ้ให้กับคนที่เดินเข้าหาแน่นอน

“นี่คุณปล่อยฉันนะ!” ฉันพยายามยื้อแย่งโซ่จากมือคุณพายุแต่ก็ไม่เป็นผล

นี่มือคนหรือตุ๊กแกนะ เหนียวชะมัด สุดท้ายฉันก็ถูกเค้าตรวนโซ่เข้าที่ข้อเท้าข้างที่เจ็บซึ่งมันมีผ้าพันอยู่ ฉันต้องขอบคุณหรือโกรธเค้าดี เค้ากลัวโซ่มันเสียดสีกับผิวฉันใช่ไหมเลยเลือกข้างนี้ หรือจะแกล้งฉันก็ไม่รู้ ก่อนจะเอาปลายอีกด้านไปล็อกไว้กับเสากระท่อม

“ทีหลังอย่ามาลองดีกับฉัน ไม่งั้นจะได้เจ็บตัวมากกว่านี้” คุณพายุชี้หน้าแล้วพูดออกมา ก่อนจะเดินออกไปจากกระท่อม

ซึ่งวันนี้ก็ไม่ต่างจากเมื่อวานที่ฉันถูกขังไว้ในกระท่อมคนเดียว จะต่างกันตรงที่วันนี้ไม่ได้ถูกมัดมือ ปิดตา แต่กลับถูกตรวนโซ่ไว้ที่ข้อเท้าแทน ข้าวก็ยังไม่ตกถึงท้องสักเม็ด น้ำก็ไม่ได้อาบ แถมตอนนี้ฉันหนาวเหลือเกิน เสื้อผ้าที่ชื้นจากการไปลงน้ำมาเมื่อกี้บวกกับพิษไข้มันทำให้ฉันหนาวแทบขาดใจ

“ฮึก! ถ้าฉันตายได้ก็ดีสินะ” ฉันนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้ ชีวิตฉันมันน่าสมเพชจริงๆ

ซ่า!!!!

“อึก!” ตอนนี้ฉันถูกคนใจร้ายคนเดิมสาดน้ำใส่ฉัน นี่เค้าจะปลุกฉันดีๆ ไม่ได้เลยใช่ไหม

แต่วันนี้ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะสะดุ้งด้วยซ้ำ มันหนาวจนฉันได้แต่สะอึกอยู่ในลำคอ ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวลุกนั่ง

“ลุกไปทำงานสิ” คุณพายุพูด แต่เดี๋ยวนะให้ฉันไปทำงานเนี่ยนะ

“ทำไมฉันต้องทำคะ” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ การที่เค้าจะเอาฉันมาทรมานฉันต้องทำงานตามคำสั่งเค้าด้วยเหรอ เค้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน

“เธอคิดว่าฉันพาเธอมาที่นี่เพื่อให้เธอมาเที่ยวเล่นเหรอ” ฉันก็ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกไหม

“ฉันรู้ แต่ที่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณสั่ง” เป็นอะไรกันไม่ทราบถึงมีสิทธิ์มาสั่ง

“ก็ชีวิตของเธอมันเป็นของฉัน ฉันจะสั่งอะไรเธอก็ต้องทำตาม” นี่เค้ายังสติดีอยู่หรือเปล่าถึงได้มาวางอำนาจกับคนอื่นแบบนี้

“ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไรนะคะ แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันแบบนี้” ใช่เค้าไม่มีสิทธิ์ที่จะจับตัวฉันมาแบบนี้ตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ

“ทำไมฉันจะไม่มี ตอนนี้เธอเป็นนักโทษของฉัน ฉันมีสิทธิ์กับเธอทุกอย่าง” ประสาท

“ฉันไปเป็นนักโทษของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบคะ” ฉันถามไปอย่างไม่เข้าใจ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ต้องเป็นนักโทษเค้าเนี่ยเหรอ

“ก็ตั้งแต่ที่เธอทำให้ลูกฉันต้องเจ็บตัวไง”

“โอ๊ย!” คุณพายุที่เดินเข้ามาตอบคำถามฉัน ใช้มือบีบเข้าที่คางฉันอย่างแน่นจนฉันต้องร้องออกมา

“ที่นี้จำได้แล้วใช่ไหม ว่าเธอทำอะไรผิดมา” ยังมีหน้ามาถาม

“ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำ วันนั้นฉันตั้งใจจะไปช่วยลูกคุณต่างหาก แต่ฉันแค่ไปไม่ทันถึง รถก็ชนแกไปก่อน...”

“ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำลูกคุณไง คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้แล้วก็ปล่อยฉันไปจากที่นี่ด้วย” ฉันไม่ได้ผิดแล้วจะมาโยนความผิดให้ฉันมันไม่ได้หรอกนะ หรือต่อให้ฉันผิดจริงเค้าก็ไม่มีสิทธิ์มาทำตัวเป็นศาลเตี้ยแบบนี้ไหม

“ปล่อยเหรอ ฉันจะปล่อยเธอไปก็ต่อเมื่อได้เห็นเธอทรมานจนตายก่อนไง” คุณพายุพูดเสียงเหี้ยม สีหน้าเค้าตอนนี้เหมือนพวกฆาตกรโรคจิตเลย

พลั่ก! ด้วยความโมโหฉันจึงผลักคุณพายุกระเด็นออกจากไปฉันไปนิดหน่อย

“ฉันบอกว่าไม่ได้ทำ ถ้าไม่มีหลักฐานที่ดีพอก็อย่ามากล่าวหาฉัน!” เสียงก็ไม่ค่อยจะมีแรงก็เหลือแค่นิดเดียวแต่ก็ต้องมาสร้างสงครามกับเค้าอีก

“หลักฐานอะไรอีก ลูกฉันนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลยังเป็นหลักฐานไม่พออีกหรือไง!” แล้วนั่นมันเป็นหลักฐานตรงไหนกัน

“ก่อนที่คุณจะเอาแต่โทษฉันคุณหัดโทษตัวเองก่อนไหมที่ปล่อยลูกให้ออกไปเล่นข้างถนนคนเดียวแบบนั้นน่ะ...”

“คุณมันสะเพร่าเองแล้วจะมาโทษคนอื่นเค้าแบบนี้เหรอ ถ้าคุณใส่ใจดูแลลูกของคุณมากกว่านี้เรื่องนี้มันก็คงไม่เกิด แล้วถ้าฉันรู้ว่าการวิ่งไปช่วยลูกคุณ ทำให้ฉันกลายเป็นแพะแบบนี้ ฉันคงไม่ทำตั้งแต่แรก!” เรื่องอะไรฉันจะยอม ฉันไม่ผิดฉันจะยอมให้เค้าตราหน้าฉันได้ยังไง

“นี่เธอว่าฉันเหรอ!” ยังมาทำเสียงแข็งถามฉันอีก พอพูดแทงใจดำก็รับไม่ได้เหรอ

“ใช่ ฉันว่าคุณ ถ้ามีลูกแล้วไม่มีความสามารถที่จะดูแลก็อย่ามีเลยค่ะ สุดท้ายก็เป็นปัญหาขอ...”

เพี๊ยะ! ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคหน้าก็ต้องหันทันที

“อ๊ะ!” ฉันที่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกฝ่ามือหนาฟาดเข้าที่หน้าจนหันไปตามแรง โคตรเจ็บเลย

“อย่ามาปากดีกับฉัน!” คุณพายุจับหน้าฉันหันมาเชิญหน้ากับเค้า แล้วพูดออกมาด้วยสายตาดุดัน

“แล้วคุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้มาทำกับฉันแบบนี้!” ฉันถามกลับไป คนอื่นว่าตัวเองไม่ได้ แล้วทีตัวเองมากล่าวหาฉันไม่รู้จักคิด

“ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ แต่เธออย่ามาลองดีกับฉัน!” สาบานเถอะว่านี่นิสัยเค้าจริงๆ

“ถ้าคุณคิดว่าคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้ ฉันก็ไม่ต้องสนใจว่าสิ่งที่ฉันจะทำคุณจะชอบหรือไม่ชอบเหมือนกัน!” เอาสิ ดีมาก็ดีกลับ แต่ถ้าร้ายกับฉันมาฉันก็ต้องร้ายกลับเหมือนกัน ทำไมฉันต้องยอมคนที่ไม่รู้จักกันด้วย

“อยากลองดีกับฉันมากใช่ไหม ได้” คุณพายุถามและใช้ลิ้นดุนแก้มอย่างระงับอารมณ์

“.....”

“ลุกขึ้น” คุณพายุปลดโซ่ที่เสาออกแล้วสั่งให้ฉันลุกขึ้นพร้อมกระตุกโซ่

“คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ!” ฉันไม่ใช่นักโทษของเค้านะที่จะมาตรวนโซ่ฉันแบบนี้ ฉันได้แต่เอามือดึงโซ่ไว้เพื่อไม่ให้เจ็บเท้าตอนที่เค้ากระตุกมัน

“ฉันบอกให้ลุกขึ้นมา!” คุณพายุพูดออกมาอย่างไม่พอใจที่ฉันไม่ทำตาม

“ไม่! คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน” ฉันเถียงเค้าออกไป ทำไมฉันต้องยอมให้เค้ามาทำกับฉันแบบนี้ด้วย ฉันก็เป็นคนนะ

“เธอนี่ชอบทำให้ตัวเองเจ็บตัวตลอดเลยนะ” คุณพายุพูดออกมาด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่

“คุณ...โอ๊ยยยย!” ฉันร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่ไหล เมื่อคุณพายุเดินเข้ามาบีบที่ข้อเท้าฉัน

ถึงจะไม่ได้แรงมากเท่าไหร่แต่เข้าใจว่าขาฉันมันบวมมากและอักเสบอยู่ไหม แค่อยู่เฉยๆ มันก็ปวดตุบๆ อ่ะ แล้วนี่โดนบีบอีก

“ที่นี้จะลุกได้หรือยัง” คุณพายุถามออกมาด้วยรอยยิ้ม ทำไมยิ่งฉันรู้จักเค้า ยิ่งดูเหมือนโรคจิตมากขึ้นแบบนี้นะ

“ฮึก!” ฉันไม่ตอบ ได้แต่นั่งมองหน้าเค้าอย่างเอาเรื่อง อยากจะตอบโต้ไปบ้าง แต่ทุกๆ อย่างกลับไม่เป็นใจให้ฉันเลยสักนิด ดูยังไงฉันก็แพ้เค้าหมด

“ฉันถาม”

“โอ๊ย! ลุกแล้วค่ะ” ฉันตอบออกมาเมื่อถูกคุณพายุบีบเข้าที่เท้าอีกครั้ง ตอนนี้ยังไงก็ต้องยอม เพราะมันปวดมาก พอฉันลุกได้คุณพายุก็ไม่รอให้ฉันได้ตั้งตัว เค้าก็เดินนำฉันออกจากกระท่อมไป โดยที่จูงปลายโซ่อีกฝั่ง

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เดินเร็ว” คุณพายุพูดไปเดินไป ไม่ได้สนใจคนเจ็บขาอย่างฉันเลย

“คุณจะพาฉันไปไหน” ฉันถามไปด้วยความอยากรู้

“เดี๋ยวก็รู้” นั่นแหละคำตอบที่ได้ ก่อนที่เค้าจะเดินไปเรื่อยๆ