บทที่ 2

กลับมาจุดเริ่มต้น

ปัจจุบัน

"เธอเชื่อไหมว่าเป็นเขานะ—โอลิเวอร์เนี่ยนะ?" โดร่าถามเป็นครั้งที่สี่ขณะที่เดินวนไปมาในห้อง

ฉันพยายามหายใจลึกๆ หวังว่าอาการคลื่นไส้จะหายไป แต่ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะอาเจียนออกมาทุกวินาที หัวใจฉันยังคงเต้นรัว ปั๊มเลือดขึ้นไปที่ศีรษะมากเกินไป ภายในไม่กี่วินาที อดีตก็ทับถมฉัน และร่างของคริสเตียนก็นอนอยู่ข้างๆ ฉัน ทุกอย่างกำลังพังทลาย

"ไม่ ฉันเชื่อไม่ได้" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง "เขามาทำอะไรที่นี่กันแน่? เขาน่าจะอยู่เอดินบะระแล้วนี่"

เธอจ้องมองฉัน สะบัดผมสีน้ำตาลไปด้านหลัง โดร่าเป็นสาวสวยที่มีดวงตาสีน้ำตาลและขนตายาวหนา เธอตัวเตี้ย สูงแค่ห้าฟุตสี่นิ้ว เป็นผู้หญิงตัวเล็กที่มีลิ้นคมกริบ เธอไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำหรือปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นพรมเช็ดเท้า

"นั่นคือสิ่งที่เราได้ยิน แต่เห็นๆ อยู่ว่าเขาไม่ได้ไปสกอตแลนด์" เธอพึมพำ "เขาดูเซ็กซี่มาก แล้วเธอเห็นไหมว่าตอนนี้เขากล้ามแน่นขนาดไหน? ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเขาออกกำลังกาย"

ความตื่นตระหนกแล่นผ่านร่างกายฉัน นั่นไม่ใช่โอลิเวอร์ที่ฉันเคยรู้จัก คนในอดีตเป็นวัยรุ่นเนิร์ดที่ไม่มีใครสนใจและทุกคนชอบล้อเลียน เขามักยืนอยู่ในเงาของพี่ชายเสมอ วันนี้ฉันได้พบกับโอลิเวอร์คนใหม่—แข็งแรง หล่อเหลา และมั่นใจ และโอลิเวอร์จำได้—เขาไม่เคยลืมว่าฉันเคยรังแกเขา

"ฉันว่าเขาดูดีขึ้นนะ" ฉันพึมพำ พยายามไม่คิดถึงผู้ชายที่อยู่นอกตึกของเรา เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเราเพิ่งได้รับกุญแจห้องพัก แต่โดร่าดูเหมือนไม่สนใจ เธออยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโอลิเวอร์หล่อคนใหม่และการเปลี่ยนแปลงที่เขาผ่านมา

เธอทิ้งตัวลงบนโซฟา จ้องมองฉันด้วยปากอ้ากว้าง "เธอตาบอดหรือไง อินเดีย? เธอมองไม่เห็นหรือว่าเขาเปลี่ยนไปมากแค่ไหน? เขาหล่อกว่าคริสเตียนตั้งเยอะ แล้วอีกอย่าง กลุ่มเราในโรงเรียนก็เคยทำให้เขาลำบากใจ ฉันสงสัยมาตลอด—ทำไมเธอถึงเกลียดเขานักล่ะ?"

"มันไม่เคยเป็นเรื่องเกลียดเขาหรอก เขาแค่ทำให้ฉันรำคาญ" ฉันโบกมือ แม้ว่าเราทั้งคู่รู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องโกหก เธอพูดถูก ฉันเกลียดเขาเพราะเขาไม่อยู่เคียงข้างฉันตอนที่ฉันต้องการเขามากที่สุด

"ไร้สาระ อินเดีย ทุกอย่างเริ่มต้นหลังจากคริสเตียน—" เธอเงียบลง ไม่พูดจบประโยคที่มักทำให้ฉันโกรธเสมอ เธอรู้ว่าฉันไม่ตอบสนองดีเมื่อเธอพูดถึงพี่ชายของโอลิเวอร์

"หลังจากอุบัติเหตุนั้น" เสียงฉันเบาลง ความเงียบอึดอัดไหลผ่านระหว่างเรา ฉันห้ามเธอไม่ให้พูดถึงเขา เมื่อคนอื่นเตือนฉันเกี่ยวกับเขา ฉันกลายเป็นคนละคน: โหดร้ายและปกป้องตัวเอง ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม้แต่โดร่า เธอคิดว่าฉันเปลี่ยนไปเพราะฉันสูญเสียเขา

"ใช่ หลังจากนั้น" เธอเกาศีรษะ "ฉันไม่ชอบตัวเธอคนใหม่นี่เลย อินเดียคนเก่าสนุกกว่านี้มาก"

ฉันไม่ตอบ แกล้งมองไปรอบๆ อพาร์ตเมนต์ใหม่ของเรา ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะพูดถึงอดีตของฉันตลอดทั้งวัน โอลิเวอร์อยู่ในแบร็กซ์ตัน และฉันต้องพยายามรับมือกับมันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดร่าต้องเข้าใจว่าอินเดียคนเก่าหายไปแล้ว และเธอจะไม่มีวันกลับมาอีก

โดร่าเริ่มพูดเรื่องอื่น และฉันดีใจที่เธอเลิกพูดถึงเรื่องที่อึดอัดนั้น หนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอหายเข้าไปในห้องนอนเพื่อเริ่มแกะกล่องข้าวของ

พ่อแม่ของโดร่าหย่าร้างกันตอนเธออายุประมาณสิบขวบ และตั้งแต่นั้นมา เธอก็ลอยไปลอยมาระหว่างพ่อกับแม่ ฉันไม่คิดว่าเธอจะเคยก้าวข้ามความจริงที่ว่าพ่อแม่ของเธอแยกทางกัน พ่อของเธอไม่ค่อยได้เจอเธอบ่อย เขาจึงมั่นใจว่าจะให้เงินเธอเพื่อชดเชยเวลาที่หายไป ตอนมัธยม โดร่ามีเสื้อผ้าดีที่สุดและอุปกรณ์เทคโนโลยีล่าสุดที่คนอื่นได้แต่ฝันถึง เธอไม่เคยต้องวิ่งไล่ตามผู้ชาย เธอเป็นที่นิยมและไม่เคยมีปัญหาในการหาคู่เดท เราสนิทกัน แต่เพิ่งสองปีก่อนนี้เอง ฉันถึงรู้ว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้าและวิตกกังวล เธอไปพบนักจิตวิทยาเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่ามันมีอะไรเกี่ยวข้องกับการที่พ่อของเธอไม่อยู่ด้วย

เราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว แต่ฉันไม่เคยเห็นเธออยู่ในสภาพที่เครียดแบบนี้เลย บางทีอาจเป็นเพราะเธอหนีเรียนบ่อย เวลาที่เธอไม่มาเรียน เธอไม่เคยรับโทรศัพท์และแม่ของเธอก็ไม่เคยให้ฉันเข้าไปหา บอกแต่ว่าโดราไม่อยากพบใคร

วันนี้ฉันปล่อยให้เธออยู่คนเดียว หลังจากผ่านไปสองสามชั่วโมง ฉันเคาะประตูห้องเธอเบาๆ แล้วเข้าไป เธอกำลังจัดเสื้อผ้า พึมพำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับรองเท้าและขนาดของตู้เสื้อผ้า เธอต้องจัดทุกอย่างให้เป็นระเบียบตามที่เธอต้องการ ซึ่งหมายความว่าเธอทนความรกรุงรังไม่ได้เลย แม้แต่ลิ้นชักชั้นในของเธอยังพับเรียงตามตัวอักษร

เราสนิทกันตั้งแต่ประถมตอนที่พ่อฉันเสียชีวิต หลังจากนั้น เหลือเพียงฉัน แม่ และน้องสาวตัวน้อยของฉัน โจเซฟีน พ่อของฉันหัวใจวาย และการจากไปของเขาเกือบทำให้แม่ต้องตกงาน แม่ไม่ออกจากห้องเป็นวันๆ แล้วก็เริ่มดื่ม แม่ไม่เคยดื่มมาก่อน แต่ไม่กี่สัปดาห์หลังงานศพ แม่ต้องดื่มไวน์หลายแก้วทุกเย็น มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีในชีวิตของเรา แต่เราก็ผ่านมันมาได้ หลังจากที่เจ้านายบอกว่าแม่จะตกงาน แม่ก็หยุดจมอยู่กับความเศร้าในแอลกอฮอล์ วันนั้นแม่เปลี่ยนไป และเรากลับมาได้แม่คืนมา

เมื่อโดราออกมาจากห้องในที่สุด ก็เป็นช่วงเย็นแล้ว ฉันรู้ว่าเสื้อผ้าทั้งหมดของเธอถูกพับเก็บในตู้เรียบร้อยแล้ว เธอแปลกๆ แบบนั้นแหละ นั่งอยู่คนเดียวเป็นชั่วโมงๆ ลึกๆ แล้วฉันรู้ว่าเธอกำลังเผชิญกับความปั่นป่วนทางอารมณ์บางอย่าง ฉันไม่รบกวนเธอ ปล่อยให้เธอใช้เวลาของตัวเอง

"เธอใส่อะไรของเธอน่ะ" เธอหรี่ตามองและชี้ไปที่ชุดของฉัน

ฉันก้มมองกางเกงยีนส์เก่าและเสื้อยืดน่าเกลียดที่เป็นสีเทามากกว่าสีเหลือง ใช่ ฉันดูเหมือนคนเร่ร่อน แต่ใครจะสน ก็มีแค่โดรากับฉันนี่นา

"เสื้อผ้าที่สบายๆ ทำไมเหรอ"

"เพราะเราจะออกไปกินข้าวข้างนอกไง" เธอย่นจมูกใส่ฉันแล้วจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก

ฉันสะดุ้งโดยอัตโนมัติและคิดว่าจะอยู่ในอพาร์ตเมนต์คนเดียวดีกว่า ฉันไม่สบายใจที่จะออกไปข้างนอก โดยรู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น

"ฉันไม่อยากออกไปข้างนอก" ฉันประท้วง "นี่เป็นคืนแรกของเราที่นี่นะ"

"นั่นแหละประเด็น เรามาที่นี่ไม่ใช่เพื่อมานั่งเฉยๆ เรามาเพื่อปาร์ตี้ ไปอาบน้ำได้แล้วก้นเซ็กซี่ของเธอ" เธอยิ้มเยาะ ผลักฉันไปทางห้องของฉัน

ฉันรวบผมสีคาราเมลเป็นมวยยุ่งๆ ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็เคาะนิ้วที่ขอบโต๊ะ ช่วงหลังมานี้ฉันทำแบบนี้บ่อยขึ้น พิธีกรรมเล็กๆ (หรือติก) แบบนี้ทำให้ฉันสงบลงได้ จนกระทั่งความทรงจำเกี่ยวกับงานปาร์ตี้นั้นแวบเข้ามาในความคิด

ฉันไม่ได้หน้าตาแย่ คนมักบอกว่าฉันสวย ฉันมีผมยาวเป็นลอนที่มักจะยืดบ่อยๆ และมีตาสีเขียว ฉันมีผิวขาวมากกับกระเต็มไปหมดบนสันจมูกและแก้ม ซึ่งมักจะน่าอายเวลาที่มีคนชี้ให้เห็น ความมั่นใจในตัวเองของฉันเคยสูง แต่ตอนนี้มันเหมือนถั่วบดเละๆ ทั้งหมดเพราะคริสเตียน น้องชายของโอลิเวอร์

ฉันสวมกางเกงยีนส์รัดรูปกับขายาวของฉันและสวมเสื้อคอลึก ฉันเลิกแต่งหน้ามาสองปีแล้ว แต่คืนนี้โดราอยากให้ฉันเป็นอินเดียคนเก่า คนที่อยู่ในโรงเรียนมัธยม ไร้ความปราณีและเจ้าชู้ เป็นผู้หญิงแบบที่เธอคาดหวังให้ฉันเป็น ฉันเปลี่ยนไปหลังจากที่โอลิเวอร์ไปเรียนมหาวิทยาลัย เขาแก่กว่าฉันเกือบสองปี และทันทีที่เขาเรียนจบมัธยมปลาย เขาก็รับทุนการศึกษาที่สกอตแลนด์และหายไปจากการ์เกิล ฉันสูญเสียเขาไป ฉันจึงเลิกโหดร้าย เถื่อน และน่ารำคาญต่อคนอื่น เขาไม่อยู่แล้ว ฉันจึงไม่สามารถระบายความคับข้องใจใส่คนอื่นได้อีกต่อไป

ในช่วงปีนั้น ฉันเงียบลงและเข้าใจว่าฉันผลักไสเขา ทำร้ายเขา และทำลายชีวิตของเขา ถึงเวลาที่ฉันต้องแบ่งปันความลับของฉันกับเขา แต่แล้วก็สายเกินไป เพราะเขาไปแล้ว และไม่มีใครรู้ว่าเขาจะกลับมาหรือไม่

โดร่ายังชอบเป็นจุดสนใจเสมอ เพราะเธอไม่เคยได้รับความสนใจจากพ่อมากพอ แม่ของเธอเป็นคนน่ารักตลอด คอยชวนฉันไปบ้านเพื่อใช้สระว่ายน้ำในช่วงหน้าร้อน พวกเขาอาศัยอยู่ในย่านที่ดีกว่าของการ์เกิลในบ้านหลังใหญ่ แม่ของเธอทำงานเป็นทนายความ โดร่าไม่เคยต้องกังวลเรื่องเงิน ถ้าเธออยากได้อะไร เธอก็ได้มันมาเลย

ฉันอาศัยอยู่ชานเมืองการ์เกิลในที่ที่เรียบง่ายกว่า หลังจากพ่อเสียชีวิต แม่ต้องรับผิดชอบดูแลพวกเราคนเดียว แม่ไม่เคยทำให้พวกเรารู้สึกว่าเราจน แต่แม่ต้องคำนวณทุกบาททุกสตางค์ ฉันจำได้ตอนที่น้องสาวอยากเรียนยิมนาสติกเหมือนเพื่อนๆ แต่แม่ไม่มีปัญญาส่งเรียน แต่แม่ของฉันก็พยายามทำให้พวกเรามีความสุขตามสมควร

ฉันคิดถึงความทรงจำไร้สาระพวกนี้ทั้งหมด สงสัยว่าฉันจะมีความสุขที่แบร็กซ์ตันได้ไหม โอลิเวอร์เปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่ได้อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน และฉันแน่ใจว่าเขายังจำได้ว่าฉันเคยปฏิบัติกับเขายังไง

โดร่ายิ้มเยาะใส่ฉันตอนที่ฉันออกมาจากห้องน้ำ เธอชัดเจนว่าชอบชุดที่ฉันเลือก คืนนี้เธอโชว์ร่องอกชัดเจน ใส่กระโปรงสั้นกับบู๊ทส้นสูง เธอรู้วิธีใช้จุดเด่นของตัวเอง ฉันให้สัญญากับตัวเองก่อนออกจากบ้าน ฉันไม่อยากเข้าไปพัวพันกับใคร หลังจากคริสเตียนเสียชีวิต ฉันออกเดทกับผู้ชายไม่กี่คน นอนกับหนึ่งในนั้น หวังว่าจะลืม แต่มันไม่เกิดขึ้น และฉันก็กลับไปจุดเริ่มต้นอีกครั้ง

"มาเถอะ ไปดูกันว่าเราจะหาหนุ่มๆ ได้ไหมในค่ำคืนนี้" เธอหัวเราะคิกคัก มองตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้าย

"แต่งตัวแบบนั้น เธอน่าจะได้แน่ๆ" ฉันขยิบตาให้เธอและจัดแต่งผมสีคาราเมลของฉันให้เสร็จ ฉันทำอะไรกับกระไม่ได้เลย ฉันเกลียดผิวขาวซีดของฉัน ฉันแทบจะออกไปข้างนอกไม่ได้เลยถ้าไม่ทาครีมกันแดดเบอร์สูงตอนแดดออก เพราะฉันไหม้ง่ายมาก

โดร่าเอามือเท้าสะเอวและหรี่ตามอง "ฉันไม่เข้าใจเลย อินเดีย เธอสวยนะ แต่เธอทำตัวเหมือนไม่มีใครมาแทนที่คริสเตียนได้ แค่ออกไปสนุกเหมือนตอนมัธยมสิ"

"ฉันไม่สนใจเรื่องเดทนะ โดร่า นี่ไม่ใช่มัธยมแล้ว ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันต้องทำงานหนักเพื่อตามพวกเนิร์ดให้ทัน แถมฉันยังต้องคิดเรื่องซ้อมพายเรืออีก"

"พายเรือเหรอ?" เธอหัวเราะ "เธอจริงจังกับเรื่องไร้สาระนั่นเหรอ?"

ฉันเกลียดที่เธอมีความเห็นเกี่ยวกับทุกอย่าง เธอไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้ฉันมีความสุข เธอชอบควบคุม และถ้าเธอสูญเสียการควบคุมนั้น เธอก็จะขังตัวเองและแกล้งทำเป็นว่าทุกอย่างดี

"มันเป็นกีฬานะ โดร่า กีฬาที่ฉันชอบ เลิกมองทุกอย่างในแง่ลบได้แล้ว"

เธอหันไปทางอื่น กัดริมฝีปากล่างด้วยความกังวล "ฉันไม่ได้มองในแง่ลบนะ เธอแค่ต้องผ่อนคลายบ้าง เธอดูเหมือนไม่อยากทำอะไรเลยทุกวันนี้"

"ปาร์ตี้ไม่ได้อยู่ในรายการสำคัญของฉันอีกต่อไปแล้วนะ โดร่า เลยชินซะ ไม่งั้นฉันจะลืมว่าเราเป็นเพื่อนกันมานาน" ฉันผลักเธอเล่นๆ "ไปข้างนอกกันเถอะ ฉันหิวแล้ว"

ข้างนอก โดร่าลืมบทสนทนาที่ตึงเครียดของเราอย่างรวดเร็วและยังคงพูดตลกเกี่ยวกับโอลิเวอร์ ค่ำคืนนี้อบอุ่น ลมพัดเบาๆ ทำให้ผมฉันปลิว หวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ต่อไปสำหรับการคัดตัวพายเรือ มหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยนักศึกษาที่กำลังสนุกกับสัปดาห์ต้อนรับน้องใหม่ และในใจลึกๆ ฉันรู้ว่าพวกเราควรเข้าร่วมกับพวกเขา วันนี้ฉันเริ่มเรียนปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยในวัย 19 ปี และฉันคิดว่าฉันก็ต้องสนุกบ้างเหมือนกัน

โดร่าแนะนำให้เราซื้ออาหารกลับบ้านจากร้านใกล้ๆ

ขณะที่เรากำลังกินอยู่ โดร่าคุยกับกลุ่มสาวๆ จากเอสเซ็กซ์ พ่อของเธออาศัยอยู่ที่นั่นและเธอคิดว่าเธอเป็นสาวเอสเซ็กซ์ไปแล้ว ฉันทึ่งกับความสามารถของเธอในการหาเพื่อนได้เร็วมาก พวกเธอไม่ได้ฉลาดเป็นพิเศษ แต่โดร่าทำให้พวกเธอหลงใหลเธอแล้ว โยนคำชมเชยมากมายให้พวกเธอ กว่าเธอจะแนะนำฉัน ก็ใช้เวลาพอสมควร แต่นั่นก็เป็นตัวเธอ และฉันชินกับมันแล้ว

"อินเดีย ฟังนะ หลุยส์บอกฉันว่ามีปาร์ตี้อยู่ห่างจากที่นี่แค่เดินสิบนาที"

"โดร่า พอเถอะ ฉันไม่อยู่ในอารมณ์" ฉันบ่น รู้ดีว่าฉันจะเป็นคนที่ต้องพาเธอกลับบ้าน เธอไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเองเวลาดื่มแอลกอฮอล์

"มันเป็นสัปดาห์เฟรชชี่นะ แล้วพรุ่งนี้เราก็ไม่ต้องตื่นเช้าด้วย"

ฉันส่ายหัว แต่โดร่าพูดถูก อินเทอร์เน็ตฉันยังไม่ได้ติดตั้งเลย ทีวียังอยู่ในรถ และฉันทิ้งดีวีดีไว้ที่บ้านเยอะแยะ ไม่มีอะไรทำในอพาร์ตเมนต์เลย

"ก็ได้ ไปกันเถอะ" ฉันพึมพำและยิ้มให้เธอครึ่งๆ

เธอกรี๊ดกร๊าด กระโดดขึ้นลง ทำตัวน่าขัน

พวกสาวเอสเซ็กซ์หัวเราะคิกคัก หลังจากนั้นไม่นาน ฉันได้รู้จักกับหลุยส์และนิโคล ที่เรียนพยาบาล พวกเธอก็เป็นเฟรชชี่เหมือนโดร่าและฉัน เพื่อนฉันพูดทุกเรื่องโดยคิดเอาเองว่าเพื่อนใหม่ของเธอเต็มใจฟัง เธอรู้ว่าฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ และฉันได้ยินเรื่องเหลือเชื่อทั้งหมดของเธอมาแล้ว

สิบนาทีต่อมา เราเดินผ่านตรอก ได้ยินเสียงดนตรีดังมาจากบ้านแฝด กลุ่มคนยืนอยู่ข้างนอกถือขวดเบียร์ และผู้ชายคนหนึ่งเริ่มอาเจียน ฉันนึกถึงคืนนั้นกับโอลิเวอร์ ก่อนที่คริสเตียนจะตาย และเกร็งโดยอัตโนมัติ ฉันบอกตัวเองว่านี่แค่ปาร์ตี้ธรรมดา ไม่มีอะไรต้องกังวล ฉันรู้สึกดีขึ้น—จนกระทั่งฉันก้าวเข้าไปในบ้านและเห็นเขาอยู่ที่นั่น

อดีต

หลังงานศพไม่นาน ฉันตระหนักว่ามันเป็นความผิดของโอลิเวอร์ เขาน่าจะหยุดคริสเตียนได้ถ้าเขามาตามที่เราตกลงกันไว้ หลังจากคริสเตียนตาย ฉันเริ่มระบายความเกลียดชังใส่คนที่ฉันเคยใส่ใจ ฉันเป็นที่นิยมในโรงเรียนมัธยม ทุกคนอยากออกไปเที่ยวกับฉัน ฉันใช้เวลาสองปีกว่าจะได้เข้าทีมเชียร์ลีดเดอร์ และห้าปีกว่าจะได้ทุนการศึกษา แม่ฉันชอบหัวเราะและบอกว่าฉันเกิดใต้ดวงดาวแห่งโชคลาภ แม้ภายนอกทุกอย่างดูดี แต่ข้างในฉันเน่าเปื่อย จิตวิญญาณของฉันถูกคริสเตียนทำให้เสียหาย เขารักฉัน ทะนุถนอมฉัน—และเขาทำลายฉัน ส่วนที่แย่ที่สุดคือเขาตายไปแล้ว และฉันไม่สามารถแก้แค้นได้

โดร่า กลุ่มเพื่อนเรา และฉันกำลังเดินหัวเราะเรื่องมุกห่วยๆ ที่โดร่าเล่าให้พวกเราฟัง เรามีเวลาพักสั้นๆ ระหว่างคาบเรียน และกำลังจะไปกินข้าวเที่ยง เมื่อฉันเห็นโอลิเวอร์ยืนอยู่ข้างเครื่องขายของอัตโนมัติ ผมสีดำยาวของเขารวบเป็นหางม้า และเขากำลังจ้องมองฉัน

เมื่อฉันมองเขา ฉันนึกถึงทุกอย่างจากคืนนั้นที่งานปาร์ตี้ ท่าทาง มือ และผมยาวของเขาทำให้ฉันนึกถึงคริสเตียน ผู้ชายสองคนจากชั้นปีของเขาเดินผ่านและผลักเขาเข้ากับกำแพง เขาไม่โต้ตอบ เขาปล่อยให้คนอื่นทำอะไรก็ได้ตามใจโดยทำตัวอ่อนแอ เราห่างกันหลังจากคริสเตียนตาย หลังงานศพที่ฉันบอกเขาว่าฉันไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาอีกต่อไป

เขาหยิบกระป๋องโค้กจากเครื่องและเริ่มเดินไปที่บันได

"เฮ้ โอลลี่ จริงเหรอที่แกทำไม่ได้กับมาริซ่า" ฉันไม่รู้ว่าอะไรดลใจฉันตอนนั้น เหมือนฉันกลายเป็นคนละคน ทันทีที่คำพวกนั้นหลุดจากปากฉัน ความอบอุ่นเติมเต็มท้องฉัน และความเจ็บปวดบรรเทาลง ฉันพบวิธีใหม่ในการจัดการกับอารมณ์ที่ค้างคา หลังงานศพฉันตัดสินใจอยู่ห่างจากเขา แต่ตอนนั้น ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อเห็นเขาเจ็บปวด ฉันอยากให้เขาเจ็บ...เหมือนที่ฉันกำลังเจ็บ

เพื่อนผู้หญิงของฉันหัวเราะ และโอลิเวอร์ยืนนิ่งอยู่กับที่ ฉันรู้ว่าต้องมีคนอยู่ในระเบียงทางเดินนั้นราวสิบสองคน นั่นไม่ได้หยุดฉัน—แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่จะพูดต่อ

"ไอ้อมควย" ไรอันตะโกนจากด้านหลังฉัน ฉันหัวเราะคิก และพวกผู้หญิงก็หัวเราะตาม โอลิเวอร์แค่ยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองฉันด้วยดวงตาว่างเปล่า

"ฉันรู้มาตลอดว่ามันเป็นเกย์" เพื่อนของไรอันตะโกน

พวกเราทุกคนหัวเราะลั่น ขณะที่โอลิเวอร์หันหลังและเดินจากไป

ฉันรู้สึกมีความสุขตลอดทั้งวัน มีความสุขกับความเกลียดชัง และเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ฉันไม่มีฝันร้าย

โอลิเวอร์ไม่เคยพูดกับฉันอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่ฉันมองเขา ก็เพียงเพื่อกำจัดความทรงจำ และฉันต้องทำร้ายเขาอีก

ฉันทำแบบนั้นจนกระทั่งเขาจากไป