บทหนึ่งร้อยสี่สิบเจ็ด

เรเนียร์

พวกเราสิบสองคนอยู่กลางป่า เปลือยกายล่อนจ้อนเหมือนวันแรกเกิดขณะมองดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า โคด้ายืนอยู่ข้างๆ ผม ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยขณะจ้องมองมา

"แกคิดจะลวนลามฉันรึไงวะเพื่อน" ผมถาม "จ้องไอ้หนูฉันตาเป็นมันเชียว เหมือนโหยหาความสนใจมากกว่าที่ได้จากที่บ้านซะอีก"

เขาหัวเราะลั่น เรียกความสนใจจ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ