บทที่สี่ร้อยห้าสิบสี่

สมาธิของข้าจดจ่ออยู่กับหนังสือนิทานเด็กยุคหินตรงหน้า พลางกวาดสายตาข้ามหน้ากระดาษอย่างรวดเร็วเพื่อพยายามเมินเสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังมาจากชั้นบน ป่านนี้ข้าควรจะกลับบ้านแล้ว กลับไปที่บ้านของแองเจล่า และข้าคงกลับไปแล้วถ้าฝนไม่เริ่มตกลงมาเสียก่อน แถมข้ายังได้สัญญากับโดมินิกไว้ว่าเราจะร่างพิมพ์เขียวเริ่ม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ