บทที่สี่ร้อยห้าสิบเจ็ด

ทั้งที่ผมขู่เธออย่างชัดเจน แต่สิ่งที่แคลลี่ทำคือยิ้มให้ผมเฉยๆ ผมเลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงตอบกลับ

มีอะไรผิดปกติกับนังบ้านี่วะ

หูหนวกตอนที่ชนกำแพงเหรอไง

ผู้หญิงคนนี้ยังยืนอยู่ในสถานที่แห่งความสงบของผมได้ยังไง ที่ที่เธอไม่เคยได้รับเชิญให้มาหาผม หรือมาจับต้องตัวผม แล้วยังทำเหมือนผมไม่ได้บอกตรงๆ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ