บทที่สี่ร้อยห้าสิบเก้า

ผมหันขวับไปด้านข้างเร็วเสียจนตอนแรกไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่าแคลลี่ทรุดตัวลงคุกเข่า แต่สิ่งที่ผมรับรู้ได้เต็มสองตาก็คือความงามจนแทบหยุดหายใจของคนที่กำลังจ้องมองผมกลับมาผ่านม่านพายุฝน หญิงสาวคนนั้นยืนถอยห่างจากบานกระจกไปอีกนิด สองมือตะครุบปิดปากตัวเองไว้ นัยน์ตาสีหยกคู่นั้นส่องประกายฝ่าความมืดมิดที่ถู...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ