บทสี่ร้อยหกสิบ

“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะแคลลี่” ฉันพึมพำอย่างหัวเสีย ไม่สนใจความรู้สึกเจ็บเหงือกตอนที่เขี้ยวเริ่มงอกทะลุออกมา กล้ามเนื้อของฉันกำลังขยายใหญ่ ขนลุกชัน ฉันรู้สึกได้ว่าการแปลงร่างกำลังจะเริ่มขึ้นโดยไม่ตั้งใจ—พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าทำไม—และฉันก็มีเวลาไม่มากนักก่อนที่แคลลี่จะได้เห็นอะไรเกินกว่าที่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ