บทที่สี่ร้อยเก้าสิบสาม

ลีฟ

นี่กูตาฝาดไปรึเปล่าวะ

แม่งเป็นไปได้ยังไงวะ

ความโกรธที่เย็นเยียบและดำมืดแผ่ซ่านครอบงำทุกอณูในตัวกูขณะที่ร่างยังคงแข็งทื่อ คุกเข่าอยู่ข้างเตียง สายตาจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังยับเยินของพอลลี่

กูคาดว่าจะเจอแค่รอยฟกช้ำสองสามแห่ง อาจจะมีรอยฝ่ามือบ้าง กูโคตรจะมั่นใจเลยว่ารอยแผลเป็นจากมีดตรงต้น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ