บทที่สี่ร้อยเก้าสิบสี่

ฉันอาศัยแสงสลัวจากห้องน้ำในตัว เลาะเลียบไปตามส่วนที่มืดมิดที่สุดของห้อง มุ่งหน้าไปยังหน้าต่างที่ไม่มีม่านบังและแสงจันทร์อันริบหรี่ซึ่งส่องผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานอีกฟากหนึ่ง

นี่มันออกจะงี่เง่าไปหน่อยนะ

ฉันกลัวอะไรกัน

ฉันรู้ว่าเป็นใคร! จะเป็นคนอื่นไปไม่ได้หรอก

ฉันยืนหลังชิดผนังพลางกวา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ