บทที่ 8 เข้าข้าง

“กวานเอ๋อร์ บ่าวชั้นต่ำมันใส่ร้ายเจ้า ยังจะให้พี่ไว้ชีวิตนางอยู่อีกหรือ”

น้ำเสียงนุ่มของแม่ทัพหนุ่มสร้างรอยยิ้มงามแก่หญิงสาวไม่น้อย แต่มันทำให้หลายคนที่ยืนข้างฮูหยินน้อยเกิดความไม่พอใจอยู่มากทีเดียว ใช่ว่าท่านหญิงแต่งเข้าจวนมาแล้วจะสร้างปัญหาอย่างที่หลายคนพูด

นางมีน้ำใจและเมตตาต่อบ่าวไพร่เสมอ จนกลายเป็นว่ามีพวกที่เหิมเกริม ได้ใจในเมตตานั้น มิยำเกรงต่ออำนาจของนาง และหวังให้ท่านแม่ทัพแต่งภรรยารองเข้ามาอีกคน เพื่อคานอำนาจของฮูหยินน้อย แต่จนถึงทุกวันนี้ก็เป็นเพียงความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ของบ่าวไพร่ที่หวังหาที่พึ่งใหม่เท่านั้น เพราะฮูหยินน้อยยังคงเป็นหนึ่งไม่มีสองอยู่นั้นเอง

“มันไม่แปลกนี่เจ้าค่ะ ที่หรู่อี้จะคิดเช่นนั้น ในเมื่อกวานเอ๋อร์ไปกับท่านพี่ไป๋หลาน และอยู่ ๆ ก็หายไป นางก็ต้องสงสัยในตัวกวานเอ๋อร์เป็นธรรมดาเจ้าค่ะ”

เสียงหวานยังคงเอ่ยออกมา เหมือนแก้ตัวให้แก่หรู่อี้ แต่หากฟังให้ดี มันคือการตอกย้ำว่า หรู่อี้กำลังให้ร้ายนางนั่นเอง

“เจ้าใจดีเกินไปแล้ว...เด็กน้อย โม่ไป๋หลาน นางกำลังจะตาย จึงมิจำเป็นต้องรับโทษจากเรื่องราวที่นางได้ก่อเอาไว้ หากว่ามิเห็นแก่เจ้า พี่จะลากนางมาโบยให้สาสมกับสิ่งที่นางได้กระทำ กี่ครั้งแล้วที่ไป๋หลานเรียกร้องความสนใจจากพี่ โดยการทำให้ตัวนางเองบาดเจ็บอยู่บ่อย ๆ เจ้าก็เหลือเกิน ยังคอยมาดูแลนางอยู่เป็นประจำ ทั้งที่นางคอยกลั่นแกล้งเจ้ามาตลอด”

คำพูดที่บ่งบอกความเอ็นดูที่มีต่อหญิงสาวของแม่ทัพหยาง ทำให้หรู่อี้ขบกรามแน่นด้วยความแค้นเคืองแทนผู้เป็นนาย เวลาผ่านมาหลายปีไม่มีสักคราที่ท่านแม่ทัพจะพูดจาดี ๆ กับฮูหยินน้อย เช่นที่กำลังทำอยู่กับญาติผู้น้องของเจ้านายในขณะนี้

หรู่อี้ได้แต่ขบฟันแน่นเพื่อข่มกลั้นความเจ็บปวด ที่กำลังได้รับจากการถูกโบย

ตุบ! ตับ!

เสียงดังลอดออกมาจากลานฝึกทหารของจวนเข้าสู่โสตประสาทของหญิงสาวอีกคนที่ยืนนิ่งมิได้ส่งเสียงหรือสัญญาณว่ามีตัวตนอยู่ตรงนั้น

ไม่มีใครรู้ว่าเวลานี้ ฮูหยินน้อยของบ้านได้มายืนฟังอยู่ยังหลังประตูทางเข้าลานฝึก ซึ่งตอนนี้ ทุกคนรวมกันอยู่ด้านในเพื่อดูการลงโทษสาวใช้ของนาง

สองมือกำหมัดแน่น จนเส้นเลือดปูดโปนอย่างเด่นชัด ความรู้สึกมันฝังใจของหลี่ถิงเรื่องสามีกับน้องสาวแอบเป็นชู้กัน จนถึงขนาดร่วมกันฆ่าเธอ

หญิงสาวยังไม่รู้หรอกว่าน้องสาวเจ้าของร่างนี้จะเหมือนกับเจสซิก้าและราฟาเอลหรือไม่ แต่ทางที่ดีเธอไม่ควรประมาทกับทุก ๆ เรื่อง

โดยเฉพาะเรื่องของหัวใจของผู้หญิง มันน่ากลัวและซับซ้อนเป็นที่สุด การแย่งชิงความรักมักจบลงด้วยเลือดและการสูญเสีย

‘เธอต้องไม่อ่อนแอ ถิงถิง สู้ ๆ’

หลี่ถิงปลอบใจตัวเอง ก่อนที่เธอจะก้าวไปเผชิญกับความจริงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

หลิวเจินเจิน ฮูหยินใหญ่ของบ้านผู้เป็นมารดาของแม่ทัพหยางซานหลางก็เริ่มทนฟังมิได้แล้วเช่นกัน สะใภ้คนนี้ นางเลือกมาด้วยตนเอง จะอย่างไรนางมั่นใจว่าโม่ไป๋หลานไม่ได้ทำอย่างที่บุตรชายกล่าวหาแน่นอน

เมื่อความอดทนหมดลง ร่างระหงของหลิวเจินเจินจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาบุตรชายและญาติของลูกสะใภ้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย นางอาบน้ำร้อนมาก่อน ไยจะมองสายตาของทั้งคู่มิออก ว่ามันเกินคำว่าพี่เขยกับน้องภรรยา

แต่เพราะนางติดที่สามีจึงจำต้องทนนิ่งไว้ จะให้นางเกรี้ยวกราดเช่นสตรีไร้การอบรม นางก็มิอาจทำได้เช่นกัน อีกอย่าง บุตรชายก็ยังรักษาระยะที่เหมาะสมในการพบปะพูดคุยกับจีกวานฮวาอยู่มาก ซึ่งมันยังไม่ถึงขั้นต้องตักเตือนหรือห้ามปรามกัน และเป็นนางเองที่คอยบอกมิให้สะใภ้รักยอมรับจีกวานฮวามาเป็นอนุของบุตรชาย

นางเป็นสตรีคนหนึ่ง ไยจะมิรู้ว่าหากจีกวานฮวาแต่งเข้ามาในจวน ลูกสะใภ้ของนางต้องเจ็บปวดแค่ไหน

“ซานหลาง แทนที่เจ้าจะเอาเวลามาปลอบขวัญผู้อื่นอยู่แบบนี้ เจ้าต้องให้แม่บอกหรือไม่ ว่าสิ่งที่ลูกสมควรทำตอนนี้คืออะไร และต้องอยู่ที่ไหน”

เมื่อถูกมองด้วยหางตาเสมือนการดูหมิ่นกลาย ๆ จากมารดาของชายหนุ่ม ทำให้จีกวานฮวาจำต้องหลบไปอยู่ด้านหลังของหยางซานหลาง

ด้วยท่าทางหวาดกลัว ยิ่งเพิ่มความมิพอใจให้แก่ฮูหยินใหญ่แห่งสกุลหยาง

‘หึ! มารยาเจ้าใช้ได้แค่กับผู้อื่น ยกเว้นคนเช่นข้า จีกวานฮวา’

หลิวเจินเจินคิดอยู่ในใจ พร้อมกับพยายามข่มกลั้นอารมณ์ขุ่นเคืองที่มีต่อหญิงสาวเอาไว้ให้ลึกที่สุด

“ท่านแม่ เมื่อไหร่จะเลิกเข้าข้างไป๋หลานสักที ท่านมักเชื่อการเสแสร้งของนางเหมือนคนตาบอดยิ่งนัก” หยางซานหลางตัดพ้อมารดาอยู่ในที

“ใช่ ลูกรัก แม่มันตาบอด แล้วคนตาดีเช่นเจ้าล่ะ ทำไมถึงมองไม่เห็นความจริงเสียบ้าง” พูดจบหลิวเจินเจินได้สะบัดใบหน้าไปอีกทางด้วยความขัดเคืองใจเป็นที่สุด

หรู่อี้เป็นสาวใช้ที่ซื่อสัตย์มาตลอด แล้วไยนางต้องมารับกรรมในสิ่งที่นางไม่ได้ทำด้วยเล่า แม้นางจะเป็นใหญ่ในบ้าน แต่ก็มีหน้าที่ควบคุมความเรียบร้อย และการเงินบ่าวไพร่เท่านั้น ส่วนเรื่องเช่นนี้จำต้องให้สามีและ

บุตรชายเป็นผู้ตัดสิน

“ท่านแม่อย่าได้ถือโทษพี่ซานหลางเลยนะเจ้าคะ เป็นเพราะกวานเอ๋อร์ไม่ดูแลพี่ไป๋หลานให้ดีเองเจ้าค่ะ” จีกวานฮวาเอ่ยออกมาในที่สุด เมื่อเห็นมารดาของชายหนุ่มกล่าวหาว่าหยางซานหลางบกพร่องในการดูแลภรรยา