บทที่ 8 อารมณ์

ตอนนี้คนในแบงก์เริ่มสงสัยในความสนิทสนมของมะปรางและวิทย์มากขึ้น ทุกวันปรางจะคอยสั่งอาหารกลางวัน จัดการเรื่องอาหารการกินของวิทย์จนออกนอกหน้า บางทีก็แท้กเฟสบุ้กหาวิทย์ด้วยคำคมต่างๆ คล้ายกับการรอคอย อดทน จนหลายคนสงสัย และตัววิทย์เองก็ไม่เคยโพสถึงริน มานานหลายเดือนแล้ว

ไลน์กรุ้ปในกลุ่มเพื่อนต่างเข้ามาไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง รินอ่านแต่ไม่ตอบ วิทย์อ่าน แต่ไม่ตอบ ไม่มีใครตอบเพื่อนสักคน วิทย์จอดรถรอรับรินที่หน้าตึก รินเดินออกมาขึ้นรถ เธอมองเค้า เหมือนจะตัดสินใจอีกครั้ง ก่อนจะเปิดปากออกมา

"รินจะย้ายออกสิ้นเดือนนี้ วิทย์จะอยู่ต่อหรือเปล่า "

เค้าหันมามองหน้าเธอ ไม่มีทะเลาะ ไม่มีไถ่ถามอะไรทั้งนั้น รินผู้เด็ดเดี่ยวเปิดเผยตัวออกมาแล้ว วิทย์มองหน้า

"จะไม่ถามเหรอริน ว่าเกิดอะไรขึ้น " รินส่ายหน้า

" รินกับวิทย์ อยู่ด้วยกันมา5ปีนะ ตั้งแต่ปี1จนถึงวันนี้ 7ปีที่เรารู้จักกันมา รินรับรู้ เรื่องผู้หญิงของวิทย์มาหลายเดือนแล้ว รินไม่ดีเอง ที่ไม่นอนกับวิทย์ วิทย์ต้องการ แต่รินไม่ให้ มันก็ทำให้เกิดปัญหา รินขอโทษสำหรับเรื่องนี้ แล้วรินก็ไม่โกรธวิทย์เลย เพราะสุดท้ายแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา ชีวิตของรินมีแต่วิทย์มาตลอด รินอยากให้เราเข้าใจกันและจากกันด้วยดี"

รินน้ำตาไหลพรากออกมา วิทย์รู้สึกตัวเองว่าเค้าทำให้เธอต้องเสียใจเหลือเกิน เค้าผิดเอง ที่ยับยั้งชั่งใจไม่ได้ ปล่อยให้ความต้องการมาครอบงำ ทุกอย่าง เค้าเสียรินไปแล้วจริงๆ น้ำตาวิทย์ไหลออกมาในขณะที่ขับรถ เค้าส่งเธอหน้าตึก และขับรถออกไป เค้าสู้หน้าเธอไม่ได้จริงๆ รินกลับขึ้นมาบนห้อง น้ำตาไหลพราก ร่วงหล่นออกมาไม่ขาดสาย บอกตัวเองเบาๆว่า มันดีแล้วที่เป็นแบบนี้

เธอหาคอนโดใหม่ได้แล้ว วางมัดจำด้วยเงินสดกว่า 50%พร้อมกู้เงิน เพื่อผ่อนกับธนาคาร วิทย์เข้ามาช่วยจัดการเรื่องการกู้เงิน แม้ทั้งคู่จะเลิกกัน แต่ยังคงคุยกันบ้าง แม้ในช่วงแรกอาจจะลำบากสักหน่อย แต่วิทย์ก็อดเป็นห่วงรินไม่ได้อยู่ดี เพื่อนๆสลับกันมาดูแล ริน พาไปซื้อของเข้าห้อง ดูหนัง เสริมสวย และ ช้อปปิ้ง ทุกคนที่บริษัทได้แต่เเซวริน ที่กู้ซื้อคอนโด ว่าคงมีข่าวดีเร็วๆนี้ รินยิ้มแต่ไม่ตอบ แพทฟังเเล้วโมโหทันที กู้ซื้อคอนโดสร้างครอบครัว

เมียมึง กูเกือบจะเอาอยู่แล้ว เค้ามักจะโกรธทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องของริน และแฟนหนุ่ม ช่วงหลังๆ ไม่เห็นมันจะมารับเลย แพทตั้งข้อสังเกตวันนี้มีงานเอกสารที่ต้องเตรียมให้คู่ค้า สามทุ่มกว่าแล้ว ภายในห้องทำงานเค้า ทีมเลขา 4คนยังเตรียมเอกสารอยู่ คุณรุจี กลับไปแล้ว ที่เหลือกำลังจะกลับ รินเดินออกมาจากห้องน้ำ เพื่อนร่วมงานก็ลงไปหมดแล้ว เธอคว้ากระเป๋าขึ้นมา มือหนาจับมือเธอไว้ รินสะบัด

"บอสปล่อยค่ะ "

"เรียกใหม่สิ " เค้าย้อน อยากให้เธอเรียกชื่อของตัวเองมากกว่า

"แพทปล่อยนะ " เค้ายิ้มแต่ไม่ปล่อย จับมือแน่น กดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง

"กลับยังไง ไอ้หน้าจืดมารับหรอ " เค้าถาม เธอส่ายหน้า

" แท้กซี่หรอ " รินพยักหน้า เค้าดึงมือไปที่ลานจอดรถ เปิดประตูออก ผลักเธอขี้นรถเบาะข้างคนขับ

"ไปส่ง ดึกแล้ว ผัวแย่เนอะ ไม่ห่วงเมียเลย "

เธอเงียบ ฟังแต่ไม่ตอบ เค้าขับรถไป เปิดเพลงฟังอย่างอารมณ์ดี ขับไปสักพัก เค้าเปิดไฟเลี้ยวซ้าย จอดหน้าร้านข้าวต้ม

"หิว ลงมา"

เธอลงมาตามสั่งเค้า ร้านริมทางดูขัดกับรถราคาสิบกว่าล้าน แพทพับแจนเสื้อขึ้น สั่งอาหารมา5อย่าง เบียร์อีกขวด รินสั่งข้าวเปล่ามาเพิ่ม เค้าจิบเบียร์มองคนตรงหน้า ทานข้าว ระหว่างมื้ออาหาร ไม่มีเสียงโทรศัพท์จากแฟนเธอสักครั้ง เค้านึกโมโห ไอ้ห่าเอ้ย สี่ทุ่มเมียมึงยังไม่กลับ มึงไม่ห่วงเค้าเลยหรอ เบียร์ขวดที่สองมาแล้ว รินอิ่มข้าวแล้ว สายตามองเค้า

"แพทรินง่วง"

"พูดได้แล้วหรอ"

เค้าย้อนเธอ แล้วยิ้ม แพทจ่ายเงินพาเธอกลับบ้าน สี่ทุ่มกว่าแล้ว รถหรูจอดหน้าคอนโด ที่เปิดใหม่ เค้ามองตึกตรงหน้า เธอกล่าวขอบคุณเค้า แล้วลงจากรถไป

รินก้าวขาเดินเข้ามา ขาสั่นมากๆ นี่เป็นมื้อแรก ของเธอกับเค้า และเป็นการคุยกันดีๆครั้งแรก ความอ่อนหวานแผ่ซ่านเข้ามาในอก เค้าก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นะ รินยิ้มออกมาได้ ในรอบหลายวันที่ผ่านมา

เช้านี้ทุกคนหวังผลกับการคุยงานครั้งนี้มาก ถ้างานนี้ผ่าน บริษัทจะได้กำไร ไม่ต่ำกว่าสิบล้าน ทุกคนในทีมลุ้นมาก แพทเดินออกมาจากห้องประชุม หลังจากเข้าไปคุยกับคู่ค้านานกว่า 2ชั่วโมง เมื่อส่งลูกค้าเสร็จเค้าเรียกทีมเลขาเข้ามาในห้อง สายตาจับจ้องไปที่เธอเท่านั้น แล้วบอกออกมาว่า

"ดีลผ่านนะ เดือนหน้าผมขึ้นเงินเดือนให้อีก 10%" ทั้ง5คนยิ้มอย่างยินดี ต่างจับมือ กันอย่างยินดี เธอสบสายตากับเค้าอย่างมีความหมาย แล้วยิ้มให้กับเค้าด้วยความยินดี