บทที่ 18 มือที่เอื้อมมาพร้อมราคา

พิมพิชญาลืมตาตื่นขึ้นมาในความเงียบ หากความเงียบในวันนี้ต่างจากทุกวัน มันป็นความเงียบที่ไม่เหงา ไม่รู้สึกถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเหมือนทุกวัน

หญิงสาวกะพริบตามองแสงแดดที่เลื้อยผ่านม่านโปร่งอยู่ครู่หนึ่งถึงค่อยพาตัวเองไปทำภารกิจยามเช้า แล้วออกจากห้องนอน

ด้านล่างตอนรับเธอด้วยกลิ่นอาหารเช้าและกาแฟหอมกรุ่น เ...