แผนเสน่หาวิวาห์พยศรัก (A Rebellious Bride)

แสงสีทองพุ่งฉายสาดไปทั่วเวทีผ่าความมืดในไนต์คลับที่แน่นขนัดด้วยผู้คน เสียงเชียร์ เสียงแก้วกระทบกัน และแรงสั่นของเบสประสานกันจนเหมือนพื้นกำลังจะถล่ม

‘พิมพิชญา’ นักร้องสาวประจำค่ำคืนนี้ กำลังยืนอยู่ใต้แสงไฟในชุดสีดำรัดรูป เพลงสุดท้ายของโชว์ในวันนี้ของเธอกำลังจะจบลงอย่างสวยงาม

เธอคือศูนย์กลางของทุกสายตา ทุกอย่างกำลังเป็นไปอย่างดี เว้นแต่ว่า... โลกในหัวของเธอกำลังหมุนติ้ว...ติ้ว มือไม้ไร้เรี่ยวแรง การเคลื่อนไหวของร่างกายคล้ายจะช้ากว่าปกติ

แสงสีทองระยิบระยับนั้นกลายเป็นพร่าเลือน กลอง คีย์บอร์ด แซกโซโฟน และเบสหวีดหวิวจนจับท่วงทำนองไม่ได้

พลันเสียงทุกอย่างจบลง หญิงสาวร่างเพรียวใช้จังหวะนี้โค้งอำลา แล้วเร่งร้อนเดินลงจากเวทีทันใด

หากยังไม่ทันที่เท้าเรียวจะสัมผัสพื้น ตัวเธอก็ลอยหวือไปเสียก่อน

“อ๊ะ...ชะ...ช่วยด้วย” เสียงนั้นเบาหวิวจนแม้แต่ตัวเองยังไม่ได้ยิน พยายามผลักไสคนที่กำลัง ‘แบก’ เธอไว้บนบ่า จนหัวทิ่มพื้น ก็ไม่มีแรงมากพอจะทำได้ทุกอย่างเหมือนโคลนข้น ๆ ลากสติเธอให้ค่อย ๆ หายไป

“ยะ...อย่านะ...”

ไอ้คนที่แบกร่างเธอเอาไว้ไม่พูดอะไร มันเพียงแค่สาวเท้าวิ่งไป

“หยุดนะ!”

พิมพิชญาได้ยินเสียงใครสักคนพูด ไม่ใช่เสียงไอ้คนที่แบกเธอไว้ แต่หญิงสาวไม่ได้มีโอกาสพินิจพิเคราะห์อะไรนัก

ตอนนี้ร่างกายของเธอเหมือนมีอะไรสุมจากภายใน มันร้อนรุ่มจนเหงื่อผุดทั่วร่าง วนเหมือนแมลงไฟล้านตัวกำลังบินวุ่นวายอยู่ในกายเธอ โดยเฉพาะ...ที่ท้องน้อย

“อ๊า...” หญิงสาวผวาวาบเมื่อรู้สึกว่าร่างตัวเองกำลังจะร่วงตุบลงกับพื้น แต่ใครบางคนกลับคว้าเธอเอาไว้ได้ทันท่วงที

“จัดการมันซะ! เอาให้รู้ให้ได้ว่าใครส่งมันมา ใครกล้ามาสร้างเรื่องให้บาร์ของกู!”

ณ ห้องนอนส่วนตัวบนไนท์คลับที่ไม่มีใครย่างกรายเข้ามาได้ยกเว้นเขา

โชติวรรธน์ผลักประตูเข้ามาพร้อมร่างในอ้อมแขน

“พิมเป็นไงบ้าง” โชติวรรธน์ตบแก้มหญิงสาวที่เขาเพิ่งวางร่างของเธอไว้บนเตียง

แต่แทนที่จะได้คำตอบ หญิงสาวกลับเอาแต่ใช้แขนเกาะเกี่ยวคอของเขาเข้าไว้ แล้วรั้งให้ไปรับจูบไม่ประสาของเธอ

ชายหนุ่มยึดมือขาวนวล แล้วกดนิ่งไว้กับพื้นเตียง ก่อนจะพิจารณาใบหน้าชื้นเหงื่อ ลมหายใจถี่หนักที่ทำให้เต้ากลมสะท้อนขึ้นลงอย่างหนัก ดวงตากลมโตที่เหมือนจะจับจ้องเขานั้น

แท้ที่จริงแล้ว...เหม่อลอย

“บัดซบเอ๊ย?!” เขาคำรามในคอ

แต่ยังไม่ทันจะได้คิดหาคำตอบ วิญญาณสัตว์ป่าที่ถูกปลุกโดยยาเถื่อนของวายร้ายสักตัวก็บังคับให้หญิงสาวออกแรงสะบัดร่างตัวเองจนหลุดจากการควบคุม แล้วเข้าฟัดแผงอกแน่นหนั่นทันที

“พิม ฟังผมนะ คุณถูกวางยา ผมจะช่วย....”

“คุณ? หยุด! อ๊ากกก...” โชติวรรธน์ร้องออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อฟันซี่เล็ก ๆ เรียงสวยนั่นกัดหมับเข้าที่ยอดอกของเขา ซ้ำลิ้นเล็กแสนซนนั่นยังเลียตรงรอยกัดอย่างเอร็ดอร่อยเสียอีก

เขาก็ชายชาตรีมีความรู้สึก...เริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ!

“อื๊อ...มา อึก มาสิ” เสียงกระเส่าแบบนั้น รอยยิ้มมุมปากสุดแสนร่านแบบนั้นนั่นอีก แม้จะรู้ว่า พิมพิชญาไม่ได้ส่งมันออกมาจากความต้องการที่แท้จริง

แต่นั่นก็ปลุก ‘ความต้องการ’ ของเขาแล้ว

โชติวรรธน์มองริมฝีปากสวยคู่นั้นที่เขาแอบมองมานานอย่างอยากจะขยี้มันลงไปเสียให้ได้ ยิ่งมองมัน ความอดทนของเขาก็ยิ่งใกล้จะหมดลงเต็มที

“ไม่ทำเหรอ อื้อ...งั้น...”

งั้นอะไร? งั้นทำไม?

โชติวรรธน์เบิกตาโพลง มองคนใต้ร่างอย่างร้อนรน

“งั้น ฉันจะ--- อุ๊บ!” คำพูดพล่ามไปเรื่อยของเธอหยุดลงทันทีเมื่อร่างสูงกดริมฝีปากลงมา

ร่างกายของหญิงสาววินาทีนั้นคล้ายจะป้องปราม แต่ก็พ่ายแพ้ต่ออารมณ์ที่ถูกขับโดยยานรก

เธอจึงเอื้อมมือคล้องโอบคอของเขาอย่างพร้อมจะยอมพลีกาย ไม่ขัดขืน ไม่ผลักออก เธอมีแต่ความวูบโหวงว่างโล่งทั่วช่องท้องที่ต้องการการเติมเต็ม

เสียงหวานครางในลำคอขณะโชติวรรธน์ดันลิ้นสากสำรวจทั่วโพรงปากหวานซ่านไปด้วยกลิ่นสุราหลากชนิด ที่เธอเอามันลงคอในช่วงขึ้นร้องเพลงเมื่อครู่  ปลุกปั่นให้อารมณ์ของเขากรุ่นขึ้นบ้าง

โชติวรรธน์ขยับเข่าเข้ามาเบียดอยู่บริเวณหว่างขาเรียว ตอนนั้นเองที่สติอันน้อยนิดของพิมพิชญา รับรู้ได้ถึงความแข็งขืนที่อยู่ใต้กางเกงยีนส์สีเข้มราคาหลายหมื่นบาทของอีกฝ่าย

“อื๊อ...”

พิมพิชญาลอยคว้าง หัวสมองว่างเปล่า รอคอยใครสักคนช่วยปลดปล่อยเธอจากความทรมานนี้เสียที

กลิ่นหวานบนผิวเธอทำให้โชติวรรธน์รู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงลงไปในหลุมลึก

เขากัดฟันแน่น

พระคุณของดนัย ผู้ชายที่เคยช่วยเขาจนมีวันนี้วาบเข้ามาในหัวเหมือนค้อนหนัก

พิมพิชญาคือ ‘ลูกสาวของผู้มีพระคุณคนนั้น’

ลูกสาวที่เขาควรจะปกป้อง…ไม่ใช่แตะต้อง

“พิม… ผมทำไม่ได้” เสียงเขาแตกพร่า ทั้งกังวล ทั้งทรมานในลมหายใจเดียว

แต่เธอกลับดึงเขาลงมาใกล้กว่าเดิม กระซิบคำสั้น ๆ ที่เขาไม่มีวันลืมในชีวิต

“ได้โปรด…นะคะ…”

มือเล็กสั่นเทาโอบคอเขาไว้มั่น เหมือนกลัวว่าเขาจะปล่อยเธอหลุดไป

เขาหลับตาแน่น ต่อสู้กับตัวเองในหัว

นี่คือลูกคนของเจ้าหนี้บุญคุณ…หยุดเดี๋ยวนี้!!!

แต่ทันทีที่เธอเปล่งเสียงครางหวานสั่นไหวอีกครั้ง มือเล็กบีบต้นแขนเขาแน่นเหมือนร้องขอความช่วยเหลือจากคนเพียงคนเดียวที่อยู่ตรงหน้า

เขาแพ้แล้ว...

โชติวรรธน์เองก็ถูกเนื้อนุ่มบีบรัดจนแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจฝังฟันคมลงบนคอเรียวสวย พร้อมกระแทกสะโพกลงอย่างแรงผ่านจุดหฤหรรษ์ เรียกเสียงครางหวานจากปากหญิงสาวให้ดังเร่าร้อน ซัดสาดไม่ขาดสาย

สองเสียงประสานเร่งร้อน รุนแรง กระทั่งหลุดครางเสียงหวานยาวพร้อมกันครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายทั้งคู่จะกระตุกถี่ๆ เคล้นน้ำสีขาวนมให้ออกมาจากร่างผสานจนนองทั่วเตียง พลันทุกอย่างก็ดับสูญ

ดับสูญไม่มีอยู่จริง! หรืออย่างน้อย มันก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว!