บทที่ 4 บทที่ 3 อยากมีพี่เป็นแฟน
บทที่ 3 อยากมีพี่เป็นแฟน
มนัสพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักเพื่อระบายความหงุดหงิดใจ เขาคิดผิดหรือคิดถูกที่พาเด็กช่างพูดคนนี้ขึ้นรถมาด้วย
"พี่นัทคนหล่อ~" ยังไม่ทันที่จะได้พักหายใจ เสียงใสก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาปรายตามองเธอเพียงนิด ก่อนจะเบนสายตาจากใบหน้าแดงระเรื่อมองต่ำลงแล้วหยุดไว้ที่ขาอ่อนขาวเนียนที่พ้นเสื้อยืดที่เธอใช้ปกปิด
"หนูอยากเป็นเด็กพี่นัท~" อ้อนตาแป๋ว เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนริมฝีปากอวบอิ่มสัมผัสกับหน้าอกแกร่ง จนเหมือนว่าเธอกำลังจูบหัวนมเขาอยู่
"ช่วยเอาหน้าออกไปหน่อยได้ไหม จั๊กจี้หัวนม"
"ยังไม่ถูกสักหน่อย แต่สัมผัสผ่านๆเอง" เถียงกลับ พร้อมกับกอดต้นแขนชายหนุ่มไว้แน่น สายตาเว้าวอนกำลังส่งทอดไปยังเขา "ขอความเห็นใจจากพี่นัทสุดหล่อ~"
"มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องรับเธอเป็นเด็ก?"
"ไม่มีค่ะ"
"แล้วทำไมต้องอยากเป็นเด็กฉัน?"
"หนูอยากให้พี่นัทเลี้ยงหนูเล่นๆก็ได้ค่ะ หนูกินน้อยมาก ใช้เงินประหยัดมากด้วย เผลอๆหนูรวยกว่าพี่นัทด้วยนะ" มนัสเหลือบตามองในประโยคสุดท้ายที่เธอพูดออกมา ก่อนจะแค่นหัวเราะในคอเบาๆ
"ฉันไม่อยากเลี้ยงเด็กดื้อ ขี้เกียจซื้อเม็ดธัญพืชให้กิน"
"หนูไม่กินเยอะหรอก....เลี้ยงไว้ดูเล่นไหมคะ สวยๆแบบหนูหายากนะ"
"หึหึ..!!"
"หัวเราะอะไรเหรอ..หนูไม่สวยเหรอคะ หรือว่าหนูน่ารัก" เด็กสาวเบ้ปากคว่ำเมื่อชายหนุ่มเงียบไป มีเพียงเสียงพ่นลมหายใจออกแรงๆที่ดังขึ้น แล้วเธอก็ไม่ได้ถามอะไรเขาต่อ
"หนักใจแทนพี่ชายเธอจริงๆ คงจะเหนื่อยๆที่ต้องเลี้ยงน้องสาวอย่างเธอ" คำพูดของมนัสทำให้สายฟ้าต้องเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะที่เธอจะยกมือขึ้นมาหยิกเขา
"อย่ามาว่าพี่ชายหนูนะ พี่ชายรักหนูมากเขาเป็นห่วงหนู ถึงจะปากเสียไปหน่อยก็เถอะ"
"หึ!"
"หึหึ..หึหึ" สายฟ้ากอดอกทำเสียงหึหึในคอเลียนแบบคนข้างๆ ก่อนจะหยิบมือถือเครื่องหรูขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา แล้วสุดท้ายเด็กช่างพูดช่างถามก็สลบไปโดยที่มือยังเขี่ยมือถือเล่น ทำให้มนัสที่เหลือบตามาเห็น อดที่จะหัวเราะไม่ได้
"แม่นกขุนทอง"
แกรก...
กึก
ประตูห้องถูกปิดลงเบาๆโดยใช้เท้าเขี่ยปิด มนัสอุ้มเด็กสาวมาวางลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น พร้อมกับเดินไปหาผ้าห่มมาห่มให้เธอเสร็จสรรพ
"เดี๋ยว! ทำไมกูต้องพายัยเด็กนกขุนทองขึ้นมาบนห้องด้วยวะ!" ตั้งคำถามกับตัวเองเสียงหน่าย ก่อนจะอุ้มตัวเด็กน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ขึ้นมาแนบอกหวังจะพาเธอออกไปจากห้อง
"อื้อ..พี่นัท~" มนัสชะงักไปเมื่อเสียงงัวเงียของคนในอ้อมแขนดังขึ้น เขาก้มมองเด็กสาวในอ้อมแขน เธอกำลังปรือตามองเขาตาแป๋วพร้อมกับฉีกยิ้มบางๆ จนตาหยี
"อุ้มหนูเหมือนเด็กๆเลย หนูชอบ~" นอกจากเธอจะไม่หวาดกลัวกับแววตาดุดันที่กำลังมองเธอแล้ว ยังยิ้มร่าชอบใจเมื่อโดนอุ้มอีก
"เธอเป็นเด็กร้ายกาจ"
"หนูไม่ร้าย~"
"หึ! ไม่ร้าย?" เขาวางเธอลง แล้วกอดอกมอง ทว่าสิ่งที่เห็นกลับเป็นรอยยิ้มสดใสนัยน์ตาฉายแววไร้เดียงสาไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
หมับ!
"เฮ้ย!!" มนัสอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อโดนเด็กสาวกอดในจังหวะที่เขากำลังจะพูด คำพูดหลายคำที่จะเอ่ยออกมากลืนหายไปในลำคอทันที
"เด็กใจแตก อยู่ในห้องผู้ชายแท้ๆ ยังจะมาอ่อยอีก นี่อยากมีผัวเหมือนไอ้เหี้ยนั้นพูดจริงเหรอ?" แทนที่จะดันตัวเด็กสาวออกห่าง มนัสกลับบีบปลายคางมนให้เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
"หนูอยากได้พี่นัทเป็นแฟนค่ะ เป็นแฟนหนูไหมคะ"
"..." อึ้งกับคำพูดของเด็กสาวแกแดดตรงหน้า ก่อนจะขมวดคิ้วมองเธอ แววตาเขาฉายแววดุดันในเสี้ยววินาที
"ฉันไม่ชอบเด็กแบบเธอ มันน่ารำคาญ"
"หนูไม่ดื้อ หนูเลี้ยงง่ายโตเร็ว อ้อนเก่ง" บอกสรรพคุณตัวเองอย่างภูมิใจ
"ไม่! ชอบ!" เน้นคำทุกคำ ก่อนจะดันหน้าผากมนออกไป จึงทำให้สายฟ้าต้องผละตัวออก
"ชอบหนูหน่อย...หนูชอบพี่นัทนะคะ"
"ไม่!"
"หนูแค่อยากมีแฟน หนูอยากมีแฟนเหมือนเพื่อนๆบ้าง เพื่อนชอบพูดให้หนูฟังว่ามีแฟนแล้วเราจะอ้อนแฟนยังไงก็ได้"
"ฉันไม่ใช่แฟนเธอ และจะไม่มีวันเป็น"
"แต่หนูอยากให้พี่นัทเป็นแฟนหนูนะคะ หนูชอบผู้ชายที่อายุมากกว่าหนู เพราะหนูอยากอ้อน~"
"แรด!"
