บทที่ 6 บทที่ 5 หลอกล่อ
บทที่ 5 หลอกล่อ
@เช้าวันต่อมา
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องนอนหรูหรา ตกกระทบลงกับใบหน้าจิ้มช่วยปลุกสายฟ้าให้ตื่นขึ้นมารับแดงแดดในยามเช้า เด็กสาวครางอื้อในลำคออย่างงัวเงีย พร้อมกับขยับตัวดิ้นยุกยิก ทว่าร่างกายกลับแน่นิ่งเหมือนมีอะไรสักอย่างบีบรัดเอวคอดเธอไว้แน่น
เธอค่อยๆปรือตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของมนัสอยู่ใกล้แค่ไม่กี่เซนติเมตร ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดรินปลายจมูกเชิดเบาๆอย่างสม่ำเสมอ เธอเหลือบตามองช่วงเอวก็เห็นว่าเขานอนกอดเธออยู่ ทั้งที่ตัวเขาเอนพิงกับหัวเตียงโดยมีหมอนใบใหญ่หนุนหลังและศีรษะอยู่
ดวงตากลมโตไล่มองใบหน้าคมคายด้วยความตกตะลึงในความหล่อเหลาของคนที่กำลังหลับอยู่ตรงหน้าเธอ สายฟ้าคลี่ยิ้มบางๆอย่างลืมตัว เธอค่อยๆยกมือขึ้นมาแล้วใช้นิ้วชี้เรียวยาวจิ้มแก้มสากเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมาลูบไล้สันกรามแกร่งลากขึ้นมาบนกลีบมาหนาหยักสีชมพูระเรื่อของเขาอย่างเผลอไผล
"อื้อ!!!" หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อจู่ๆคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ก็กระชับกอดแน่นขึ้น จนริมฝีปากอวบอิ่มแตะสัมผัสกับริมฝีปากหนาร้อนแนบชิด
"สำรวจหน้าฉันพอใจรึยัง"
"..."!
"ตรงไหนบนใบหน้าฉันที่มันเปลี่ยนไป?"
"นะ..หนูจะกลับบ้าน" หลุบตามองต่ำเมื่อมนัสลืมตาขึ้นมามองหลังจากเธอพูดสิ่งที่ต้องการจบ เขายกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจเมื่อเห็นแก้มนวลแดงขึ้นมาราวกับลูกตำลึงสุก
"เมื่อคืนยังอยากจะอยู่ที่นี่อยู่เลย ความจำไม่ดีหรือยังไง" มนัสถามทั้งที่ยังงัวเงีย แขนแกร่งรัดตัวเด็กสาวไว้แน่นจนเธอรู้สึกอึดอัด
"..." เม้มปากแน่น เสมองไปทางอื้นแก้เขินเมื่อโดนมองนานๆ มนัสแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก่อนจะปล่อยอ้อมแขนออกจากร่างนุ่มนิ่มของเด็กสาว กลิ่นกายหอมๆของเด็กสาววัยแรกแย้ม เวลาได้สูดกลิ่นมันช่างทำให้เขากระชุ่มกระชวยจริงๆ
"หนูอยากกลับบ้านแล้ว ไปส่งหน่อยได้ไหมคะ"
"..." ทำหน้าครุ่นคิด
"พี่นัทไม่ไปส่งก็ได้ค่ะ หนูกลับเองดีกว่า" ทำท่าจะลุกขึ้น แต่โดนรั้งเอาไว้ทำให้สายฟ้าเซถลาเข้ามาในอ้อมแขนเขาอีกครั้ง
"ฉันอยากคุยกับเด็กแก่แดดคนเมื่อคืน ไม่อยากคุยกับเด็กขี้อาย" เธอเม้มปากแน่น สติสัมปชัญญะกลับคืนมาเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์พอๆกับภาพเมื่อคืนที่มันประเดประดังเข้ามาในหัวของเธอ
"หนู...." กลืนก้อนแข็งๆลงคอไปอย่างยากลำบากเมื่อชายหนุ่มโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งสัมผัสกับแก้มนุ่มนิ่ม
"หึ!" เสียงหัวเราะแข็งๆดังขึ้นชิดแก้มนุ่ม ก่อนที่มนัสจะเป็นฝ่ายผละตัวออกห่างเด็กสาว แล้วก้าวขาลงจากเตียง สายฟ้ามองตามแผ่นหลังกว้างด้วยแววตาเป็นประกายก่อนจะลุกขึ้นเดินตามหลังเขาออกมาเช่นกัน
"พี่นัทพักอยู่คนเดียวเหรอคะ?"
"อือ.."
"แล้วทำกับข้าวกินเองไหมคะ?"
"อืม.."
"ชอบดื่มกาแฟตอนเช้าไหมคะ?"
"เออ! ถามอะไรมากมายวะ!! เมื่อคืนนี้ก็ถามอยู่นั้นแหละตื่นเช้ามายังเจื้อยแจ้ว เป็นนกขุนทองรึไง" เค้นเสียงลอดไรฟันอย่างเหลืออดเมื่อเธอยังถามไม่หยุด
"หนูแค่อยากรู้~" ก้มหน้าเบ้ปากคว่ำ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น มายืนทำหน้าเศร้าอยู่ริมระเบียงด้านนอก ลมเย็นสบายในยามเช้าพัดมากระทบกับใบหน้าจิ้ม ผมยาวสยายพัดปลิวไหวไปตามแรงลม
มนัสที่กำลังถือแก้วกาแฟร้อนอยู่หันมามองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แล้วยกกาแฟขึ้นมาจิบ สิ่งที่เขาเห็นคือเด็กสาวกำลังหลับตาพริ้มรับลมในยามเช้า แต่ทำไมใบหน้าของเธอถึงได้คุ้นหูคุ้นตาเขานัก
"เหมือนใครวะ!" ยืนค้ำเอวมองอีกมือก็ถือแก้วกาแฟ สีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยเหมือนเดิมเมื่อคนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้อง
"ทำไมไม่ใส่รองเท้าออกไป เท้าเหยียบฝุ่นเข้ามาในห้องมันสกปรก"
"แล้วทำไมพี่นัทไม่ใส่ล่ะ" สวนกลับทันควัน พร้อมกับก้าวเดินเข้ามาใกล้ๆชายหนุ่ม มือหนาวางทาบไปกับลำตัวจ้องมองเจ้าของคำพูดเมื่อสักครู่ด้วยอารมณ์เริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง
"หน้ามึนฉิบหาย!!" นิ้วเรียวยาวดีดเข้าที่หน้าผากมนไม่แรงนัก แต่เด็กเจ้าเล่ห์ก็เล่นใหญ่ทำหน้าเหยเกราวกับมันเจ็บปวดมากมาย แต่มนัสก็ไม่ได้สนใจเขาหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ ปล่อยให้เด็กแกแดดยืนเบ้ปากคว่ำต่อไป
"ขอโทษหนู~" กระทืบเท้าตึงตังเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามนัส มือบางแตะสัมผัสที่หน้าผากมนตัวเองเบาๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มบูดบึ้งอย่างหนัก
"อ๊ะ!!" ไม่ทันจะได้ตั้งตัวก็โดนมือหนากระตุกข้อมือขนร่างบอบบางล้มพับลงไปนั่งลงบนหน้าตักของมนัสอย่างช่วยไม่ได้
"ทะ..ทำอะไร!" ประคองเสียงไม่ให้สั่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอื้อมมือมาวางทาบที่หน้าท้องแบนราบ
"อยากให้ฉันเป็นแฟนไม่ใช่เหรอ?"
"..." เม้มปากแน่นหลบสายตาที่เขามองมา มือบางกำชายชุดเดรสสายเดี่ยวไว้แน่น ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน เขาไล่มองเรือนร่างอรชรของคนบนตักอย่างนึกสนุก มุมปากหนายกยิ้มร้ายกาจ
"ไม่อยากให้พี่นัทเป็นแฟนแล้วค่ะ หนูอยากกลับบ้าน"
"อะไรกัน เมื่อคืนยังเกาะแขนอ้อนวอนฉันอยู่เลย " ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มไล่สายตามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่เริ่มแดงขึ้นมาอีกครั้ง แววตาหวาดหวั่นฉายแววเห็นได้ชัด
"พี่นัทบอกไม่ชอบเด็ก หนูเด็กไปพี่นัทบอกรำคาญหนู" บอกเสียงสั่นพร้อมกับเอียงหน้าหลบเมื่อชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาคลอเคลียกับแก้ม
"เธอดื้อไหม?"
"ดื้อ! ดื้อมากด้วย" ตอบกลับอย่างไวพร้อมกับเบี่ยงตัวโอนเอนไปมาหลบฝ่ามือหนาที่เอื้อมมาหมายจะจับแก้มของเธอ
"อะไร...คนเขาเป็นแฟนกันเขาไม่หวงตัวหรอกนะ"
"หนูไม่อยากได้พี่นัทเป็นแฟนแล้วค่ะ"
"แต่ฉันอยากเป็นแฟนเธอแล้วสิ ทำไงดีอะ?" ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆเป่าลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม สายฟ้าเม้มปากแน่นเสมองไปทางอื่นด้วยความหวาดกลัวบวกกับความเขินอาย
"พี่นัทไม่จริงจังกับเด็กแกแดดอย่างหนูหรอก หนูอยากกลับบ้าน"
"ยังไม่ให้กลับ"
"กลับบ้าน"
"มาตกลงเป็นแฟนกันก่อนสิ แล้วจะไปส่งบ้าน" สายฟ้าทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่างในตอนที่เขาเลื่อนขึ้นมาเสมอกับใบหน้าของเธอ
"ตกลงก็ได้ค่ะ พี่นัทเป็นแฟนหนู"
"หึหึ...แล้วรู้ไหมว่าคนเป็นแฟนกันเขาต้องทำอะไรกับบ้าง"
"ทำอะไรเหรอ?" เอียงคอถามอย่างไร้เดียงสา
"เดี๋ยวจะสอนให้ว่าการเป็นแฟนกันเขาทำอะไรกันบ้าง"
"สอนหนูหน่อย~"
