บทที่ 4 EP.3
เสียงเพลงจากชั้นล่างยังคงดังกระแทกหัวใจ แต่บริเวณหน้าห้องน้ำในโซนวีไอพีกลับเงียบลงอย่างประหลาด
น้ำอิงล้างมือในอ่างหินอ่อนสีดำ เงาสะท้อนของตัวเองในกระจกนั้นดูสงบนิ่ง แต่ในอกกลับไม่ใช่แบบนั้นเลย
เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่คิดว่าผ่านมาไกลขนาดนี้แล้ว แต่แค่เห็นหน้าเขาอีกครั้ง หัวใจก็กลับไปอ่อนแอเหมือนวันนั้นได้ง่าย ๆ
น้ำอิงถอนหายใจดังเฮือกอย่างปลงตก และต่อจากนี้ ต่อให้โชคชะตาอยากจะเล่นตลกกับเธอจริง ๆ เธอเองนี่แหละที่จะเป็นคนเขียนบทขึ้นมาเอง
แกร๊ก~
แต่ในจังหวะประตูเปิดออก ร่างบางก็ชนเข้ากับใครบางคน แรงกระแทกไม่แรง แต่ทำให้เธอต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ
"เหนือเมฆ!" เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอในระยะประชิด ที่ใกล้กันจนได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวของเขา
“ขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยสั้น ๆ สายตายังคงมองมาที่ใบหน้าของเธอไม่หลบหลีก
แต่น้ำอิงกลับยืนนิ่ง เธอไม่พูดอะไรสักคำ แค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ราวกับจะบอกว่า ‘ไม่ต้องมาแสดงน้ำใจหรอก’ ก่อนจะเดินผ่านเขาไปอย่างเงียบ ๆ
“น้ำอิง”
แต่เสียงทุ้มนั่นกลับดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาสองเท้าเล็กหยุดชะงัก แต่เธอก็ยังไม่หันกลับ
“คะ?”
“เปลี่ยนไปเยอะนะ” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา ทำเอาน้ำอิงหัวเราะเบา ๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่ขำเลยแม้แต่นิด
“ค่ะ” พูดจบเธอก็หมุนตัวกลับมาสบตากับเขาอีกครั้งในระยะใกล้แค่ไม่กี่ก้าว ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาเบา ๆ ในขณะที่ดวงตาคู่สวยเปร่งประกายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูด
เธอเพียงยิ้มให้เขา ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ปล่อยให้เหนือเมฆยืนแช่แข็งอยู่ตรงนั้นบ้าง เหมือนกลางสนามฟุตบอลเมื่อสามปีก่อน
แค่สลับจากเธอ เป็นเขา...เพราะเธอไม่ใช่เด็กน้อยไร้เดียงสาคนนั้นอีกแล้ว และเขาก็ไม่มีสิทธิ์ใด ๆ จะเข้ามาทำให้หัวใจของเธอสั่นได้อีก
เสียงเพลงดังเบาลงเมื่อถึงช่วงเปลี่ยนดีเจ แสงไฟสีทองสลัว ๆ ตกกระทบโต๊ะวีไอพีชั้นบนสุด กลุ่มชายหญิงรวมตัวกันหัวเราะเฮฮา หลังจากจิบเครื่องดื่มไปหลายแก้ว
น้ำอิงกลับมานั่งประจำที่ ใบหน้าเรียบนิ่งของเธอไม่ได้แสดงอาการอะไร แม้หัวใจยังเต้นแรงจากเหตุการณ์หน้าห้องน้ำ
“พี่ว่าแล้ว ทำไมหน้าคุ้น ๆ เมื่อกี้พี่เพิ่งนึกได้ ว่าน้องน้ำอิงเป็นพริตตี้ในมอเตอร์โชว์ของบริษัทพ่อพี่นี่เอง” กันต์เอ่ยขึ้นพลางเทเบียร์ใส่แก้วตัวเอง
“ใช่คนเดียวกันกับนางแบบที่โฆษณาน้ำหอม Only her can stay ตัวล่าสุดด้วยไหม?” โยธาเสริมพร้อมหันหน้าจอที่เล่นวิดีโอน้ำหอมตัวดังที่เป็นกระแสที่สุดในตอนนี้
“จริงดิ เพื่อนส้มโอนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ” คีย์หันไปคุยกับส้มโออย่างนึกไม่ถึง
“นั่นสิคะ...น้ำอิงรับงานยังกับคนติดหนี้สิบล้าน ทั้งถ่ายโฆษณา ทั้งรับพริตตี้อีเวนต์ ทั้งคลิปรีวิว โคตรจะไม่ธรรมดาเลย ที่ระดับลูกสาวเจ้าของโรงแรมในเครือรวีวรรณจะทำแบบนี้” ส้มโอเอ่ยขึ้นบ้าง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของฟ้า
“เอาจริง ถ้าจะขนาดนี้ควรมีผู้จัดการส่วนตัวแล้วนะอิง!”
“งานแค่นี้จิ๊บ ๆ ไม่จำเป็นเลย” น้ำอิงตอบยิ้ม ๆ แต่สายตาเหลือบไปเห็นว่าเหนือเมฆ มองมาทางเธอทุกครั้งตอนเธอเผลอ
"พี่ขอถามได้มั้ย ว่าบ้านรวยขนาดนี้ทำไมยังต้องทำงานหนักพวกนั้นด้วย หรือถ้าอยากทำงานจริง ๆ ไม่ทำในเครือของตัวเองล่ะ?" โยธาเปิดประเด็นสงสัย
"อิงไม่ได้อยากทำงานค่ะ อิงแค่อยากสวย พอดีเคยถูกผู้ชายเมินเพราะว่าไม่สวยอะค่ะ"
"อย่างน้องอิงนี่นะไม่สวย พี่ชักอยากจะควักลูกตาผู้ชายคนนั้นออกมาให้หมามันแทะจริง ๆ เลย" กันต์พูดขึ้นขำ ๆ
"อย่าเลยค่ะ สงสารหมาเปล่า ๆ" และหลังจากคำพูดนั้นทุกคนก็ต่างหัวเราะออกมา เว้นแต่บางคนที่ไม่นึกสนุกกับเรื่องนี้เลยสักนิด
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว พวกเรามาเล่นเกมแก้เมาดีกว่า!” กันต์ยกมือขึ้นเสนอกลางวง “ใครแพ้ต้องเป็นคนขับรถไปส่งคนที่ชนะคืนนี้!”
“เดี๋ยว! เกมเหี้ยไรเล่นแล้วได้ไปส่งคนกลับเนี่ย?” โยธาทำเสียงสูง
“ก็เกมจับไพ่เลขสูงต่ำอะ ให้ผู้หญิงจับก่อน ใครได้ไพ่สูงสุดคือเจ้าหญิงประจำโต๊ะ และผู้ชายที่จับได้ไพ่ต่ำสุด...ต้องรับหน้าที่ไปส่งเจ้าหญิงคืนนี้!” กันต์สรุปกติกาให้ทุกคนฟัง
“หึ ดูจะจงใจเนอะเกมนี้อะ” ฟ้าหรี่ตามอง แต่ก็ยังหัวเราะตาม “โอเค๊ มาเลย!”
ไพ่หนึ่งสำรับถูกวางลงกลางโต๊ะ เริ่มจากฟ้าที่ยกมือขึ้นสาธุขอพรกับเจ้าที่เจ้าทาง ถัดมาเป็นส้มโอที่ภาวนาขอให้แพ้เพราะอยากกลับกับคีย์คนเดียวเท่านั้น และน้ำอิงที่ยื่นมือไปจับไพ่จากกองกลางด้วยท่าทีไม่สนใจนัก
แต่ทันทีที่เปิดออก...K โพธิ์แดง
“เห้ยยย เจ้าหญิงมาแล้ว!”
“โห ไพ่สูงสุดเลยอะ!”
เสียงร้องโวยวายดังทั่วโต๊ะ ส้มโอดีใจกอดคอแฟนหนุ่มแน่น ส่วนฟ้าได้แต่ทำหน้าหงอย ในใจขอแค่ชนะ ส่วนผู้ชายจะเป็นคนไหนเธอก็ได้ทั้งนั้นเพราะงานดีกันทุกคน
จากนั้นเป็นฝ่ายชายที่จับไพ่ต่อ โยธาได้ 10ดอกจิก ตามมาด้วยกันต์ได้แหม่มข้าวหลามตัด คีย์ได้แจ็คโพธิ์ดำ
เหลือแค่...
"อ้าวไอ้เหนือ ตามึงล่ะ"
เขาเอื้อมมือไปหยิบไพ่เงียบ ๆ และเปิดออกอย่างไม่เร่งรีบ
"สามดอกจิก" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาช้า ๆ แต่เสียงกรี๊ดดันแตกแตนทั้งโต๊ะ
“พี่เหนืออออ!!! พี่แม่งได้ไปส่งน้องน้ำอิงเลยจ้าาา~” ส้มโอแทบกลิ้งบนโซฟาอย่างลุ้นระทึกยิ่งกว่าวันที่หนึ่งและสิบหกของเดือน
“เอาแล้วไงเจ้าหญิงกับคนขับรถ!!” ฟ้าหัวเราะจนตาแฉะ “คืนนี้ไม่ต้องพึ่งแท็กซี่แล้วล่ะอิง!”
น้ำอิงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาอย่างไม่ซีเรียสอะไร “งั้น...ขอบคุณล่วงหน้านะคะพี่คนขับ”
ประโยคทิ้งท้ายเรียกเสียงหัวเราะจากทั้งโต๊ะ แต่เหนือไม่ได้หัวเราะ เขาแค่ยกแก้วขึ้นจิบวิสกี้ แล้วสบตาเธอผ่านขอบแก้วเงียบ ๆ
