บทที่ 1 Intro
‘ไฉ่หง’ หญิงสาวอายุ 21 ปี สัญชาติไทย-ฮ่องกง นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันรับรู้ตอนนี้ ส่วนเรื่องในอดีต พ่อแม่คือใคร ฉันไม่มีความทรงจำนั้นเลย
โชคดีที่ได้คนที่เรียกตัวเองว่าลูกน้องคนสนิทของพ่อเล่าเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ให้ฉันรับรู้ ก่อนที่เขาจะทิ้งฉันไว้ที่บ้านเช่าหลังเล็กๆ แห่งนี้ พร้อมกับบอกว่าจะออกไปตามหาญาติฝ่ายแม่ที่เป็นคนไทยให้
แต่จนแล้วจนเล่า...
...เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึง 2 วันเต็ม เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย
อาการกระวนกระวายใจสุมขึ้นเต็มอก ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี เมื่อตอนนี้เหลือเพียงตัวคนเดียว สุดท้ายจึงเลือกออกตามหาลูกน้องคนสนิทคนนั้นเพราะไม่อยากทนรอเฉยๆ อีกต่อไปแล้ว
แต่แล้วเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด...
ฉันดันไปเจอเข้ากับพวกอันธพาลที่หวังจะกระทำชำเลาตอนที่กำลังมืดแปดด้านว่าจะเริ่มจากสถานที่แห่งไหนดีภายในตรอกมืดสักที่หนึ่ง
การต่างบ้านต่างเมืองมันก็เป็นอุปสรรคใหญ่หลวงสำหรับฉันแล้ว แต่การมาเจอกับพวกหน้าเนื้อใจเดรัจฉานอย่างสองคนที่กำลังจ้องจะเข้ามาหวังทำมิดีมิร้ายฉันเป็นอุปสรรคใหญ่หลวงกว่า
‘ทำยังไงดี?’
แค่คิดหาหนทางเอาตัวรอดแค่นี้ฉันยังทำไม่ได้ แล้วแบบนี้จะมีโอกาสรอดพ้นเงื้อมมือเดรัจฉานตรงหน้าได้อย่างไรกัน
ตาคู่สวยหลับลงพร้อมสวดอ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้า หากลูกยังมีบุญอยู่ โปรดส่งใครก็ได้มาช่วยลูกที แล้วลูกจะไม่ลืมทดแทนพระคุณบุคคลนั้นตลอดชีวิต
“กรี้ด!!”
เสียงกรีดร้องที่ตะโกนจนสุดเสียงเพราะทั้งกลัวและตกใจกับการกระทำอุกอาจของมนุษย์เลือดเย็นหน้าบาก ที่กำลังจับสองมือน้อยๆ ของฉันไพล่หลังไว้
ส่วนอีกคน ที่ร่างกายกำยำแผลเป็นเต็มตัว ช่างน่าเกลียดและน่ากลัวยิ่งนัก กำลังเดินอย่างช้าๆ แต่ละย่างก้าวของมันกำลังตัดระยะทางของฉันให้สั้นลง
“ช่วยด้... อื้อๆ”
คิดได้ทางเดียวที่จะรอดคือเสี่ยงดวง ร้องตะโกนให้ใครสักคนช่วย
แต่ไม่ทันเสียแล้ว...
เพราะคนที่กำลังจับมือฉันไพล่หลังอยู่ใช้มืออีกข้างปิดปากฉัน ตัดหนทางรอดเดียวที่สมองน้อยๆ คิดได้ ณ เวลานี้
พ่อคะ แม่คะ ช่วยหงส์ด้วย! ได้แต่ภาวนาในใจอย่างขมขื่น
“เรามาสนุกกันดีกว่าสาวน้อย หน้าตาสวยๆ หุ่นแซ่บๆ แบบนี้ พี่ชอบ”
อ๊าก!!!
“มึงเป็นใครวะ แส่ไม่เข้าเรื่อง”
ตอนที่ฉันกำลังถอดใจว่าครั้งนี้คงไม่รอดเงื้อมมือเดรัจฉานสองคนนี้แน่นอน ก็ได้ยินเสียงดัง ตุ้บ ตั้บ คล้ายเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นเบื้องหน้า
เสียงนั้นดังอยู่ไม่ถึงสองนาทีก็เงียบไป รับรู้ได้ว่าร่างกายตัวเองหลุดพ้นจากการพันธนาการแล้ว
เปลือกตาน้อยๆ ค่อยๆ เบิกขึ้นเพื่อมองสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า
“ดะ เดี๋ยวสิคะ!”
ฉันรีบร้องตะโกนออกไปจนสุดเสียง เมื่อภาพชายร่างสูงโปร่ง คิ้วเข้มหนา จมูกโด่งรั้น หัวสีชมพู กำลังจะเดินจากไป
เขาจัดการสองคนนี้ด้วยตัวคนเดียวเหรอ?
ปากอยากจะเอ่ยถาม แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะผู้มีพระคุณท่านนั้นได้หายไปจากตรอกมืดสลัวๆ ที่ฉันกำลังยืนอึ้งอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง
ไม่สิ!! ก็ยังมีอีก 2 คน ที่ไม่ทราบแน่ชัดว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า…
พวกเขาดูเหมือนศพมากกว่าอันธพาลปากเก่ง ที่ใช้กำลังกับฉันก่อนหน้าลิบลับ
“ฉันจะต้องตามหาคุณให้เจอ ผู้มีพระคุณของฉัน”
