บทที่ 107 ยูกิ : 106

“ตอนนี้ฉันรู้แล้วไฉ่หง” เสียงยูกิที่เอื้อนเอ่ยออกมามันช่างนุ่มหูเสียเหลือเกิน

“เธอรู้ไหมตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าเธอหายไปฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับ” แม้เขาจะพูดอะไรแต่สายตาเราไม่เคยละออกจากกันเลยสักเสี้ยวนาที

“ฉันอาละวาดเหมือนหมาบ้า จนพวกลูกน้องพากันไม่กล้าเข้าใกล้” ยูกิยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ฉันได้แต่จ้องมอง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ