บทที่ 3 แก้วตาดวงใจ
“ทำหน้าตาโคตรทุเรศ จะเข้าไหมห้องน้ำอ่ะ”
“หะ... เออ เข้าสิ! ห้ามแซงคิวนะพี่ตุลย์ สวยมาก่อน” แล้วฉันก็พุ่งตัวเข้าห้องน้ำปิดประตูดังปังทันที สูดปากแรง ๆ อย่างเจ็บแสบช่วงล่างโคตร ๆ อยากเอาหัวโขกผนังส้วมตายจริง ๆ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ ถูกผู้ชายฟันแล้วทิ้งไม่พอ ผู้ชายที่ว่ายังเป็นพี่ฌอนคนนั้นอีก ฉันเจอหน้าเขาแทบนับครั้งได้ด้วยซ้ำ เรียกว่าคนแปลกหน้ายังได้ ไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อคืนฉันกับเขาเพิ่งทำเรื่อง... กันมา
ฉันมองตัวเองในกระจก ปรากฏภาพของผู้หญิงผมยาวหยักศกสีดำ ใบหน้าขาวซีดไร้การแต่งแต้ม ดวงตาเล็กเรียวติดหมวยนิด ๆ ริมฝีปากบางอมชมพูธรรมชาติ ดูรวม ๆ แล้วช่าง... จืดชืดสิ้นดี
ฉันหลุบตามองเนินอกตัวเองที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบ หน้าร้อนผ่าวขึ้นมายามนึกถึงสัมผัสร้อนแรงเมื่อคืน
นี่ฉัน... ควรทำยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นดีล่ะเนี่ย...
“วันนี้ตื่นสายนะสวย ค่อย ๆ กินละกัน เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
พี่ธันวา พี่ชายคนโตสุดหล่อของฉันส่งเสียงทักขณะวางจานข้าวให้ตรงหน้า ฉันนั่งลงตรงข้ามเขาพลางยิ้มขอบคุณ พี่ธันย์เป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านที่มีความหล่อเหลาสมชายชาตรีที่สุด นิสัยก็แสนดี๊แสนดีอย่างกับพ่อพระ ชอบเข้าครัวทำอาหาร แถมยังทำอร่อยมากเลยด้วย พูดเลยว่าถ้าขาดเขาไปรับรองว่าทุกคนในบ้านอดตายกันแน่ ๆ
“โหย ไม่รอ” พี่สิงห์เดินลงบันไดมานั่งข้างฉัน ตามมาด้วยพี่ตุลย์เดินอ้อมไปนั่งข้างพี่ธันย์ ทั้งคู่สวมชุดนักศึกษาเหมือนกันกับฉันและพี่ธันย์ สรุปว่าวันนี้พวกเราสี่พี่น้องมีเรียนเช้าพร้อมกันเลยสินะ
“กินเยอะ ๆ นะลูกสาวพ่อ น่องไก่นี่อร่อยมาก” น่องไก่น่องใหญ่ที่สุดในจานถูกตักวางบนจานฉัน ท่ามกลางสายตาเชือดเฉือนของพวกพี่แฝด ฉันยกยิ้มเย้ยพี่ ๆ อย่างเหนือกว่าขณะหยิบมันขึ้นมากัด
“ขอบคุณนะพ่อ อื้มมม อร่อยจริง ๆ ด้วย”
“พ่อลำเอียง”
“มึงควรชิน”
“อะไร ๆ บ่นอะไรไอ้สองแฝด กิน ๆ เข้าไปอย่าพูดเยอะ”
พ่อเสือ หนุ่มใหญ่วัยเกือบห้าสิบที่ยังหล่อสมาร์ตมาดเท่จนสาวน้อยสาวใหญ่แถวบ้านแวะมาทอดสะพานไม่เคยขาดสายยกเท้าขึ้นเตะขาพวกพี่แฝดใต้โต๊ะเบา ๆ พี่ตุลย์เบ้หน้าเจ็บส่วนพี่สิงห์หันมาจ้องฉันอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“พ่อออ พี่สิงห์จะกินหัวสวยแล้ววว” ฉันแหกปากร้องแล้วเกาะแขนพ่อเสือพลางเอาหัวถู ๆ อย่างออดอ้อน ซึ่งเป็นนิสัยที่ฉันมักจะใช้กับคนในครอบครัวเท่านั้น
“โอ๋ ๆ ไม่ต้องกลัวนะสวย เดี๋ยวพ่อหักเงินมันมาเป็นค่าปลอบขวัญให้สวยดีไหม” พ่อเสือลูบผมฉันอย่างเอ็นดู ใคร ๆ ก็รู้ว่าพ่อรักฉันมากขนาดไหน ฉันเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อเลยนะ ก็แหม... ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านนี่
อย่างที่เห็น ฉัน ‘ข้าวสวย’ ลูกสาวคนเล็กของบ้านที่มีแต่สมาชิกในครอบครัวเป็นผู้ชายทั้งหมด ฉันมีพี่ชายสามคนรวมพ่อด้วยอีกหนึ่ง แม่ฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก ชีวิตนี้จึงโตมาได้ด้วยการเลี้ยงดูของผู้ชายสี่คนนี้
บ้านของฉันเปิดกิจการอู่ซ่อมรถขนาดกลาง พ่อเสือเป็นช่างซ่อมรถมาตั้งแต่หนุ่ม ๆ นับรวม ๆ ก็เกือบสามสิบปีแล้ว ทำให้ฉันที่โตมากับอู่ซ่อมรถติดนิสัยรักการซ่อมรถตามพ่อไปด้วย ปัจจุบันฉันเรียนอยู่ปีหนึ่งคณะวิศวกรรม เอกยานยนต์ ชีวิตฉันรอบตัวมีแต่ผู้ชาย ทั้งพี่ชาย พ่อ และเพื่อนผู้ชาย ฉันแทบไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลย ไม่ว่าจะสมัยมัธยมหรือแม้แต่ตอนนี้ ด้วยเพราะฉันติดนิสัยห้าว ๆ แมน ๆ มาจากพวกพี่ ๆ ทำให้เข้ากับผู้หญิงด้วยกันไม่ค่อยได้
บอกตามตรง... ฉันไม่ชอบเวลาพวกผู้หญิงอยู่รวมกันสักเท่าไหร่ ถ้าไม่คุยกันเรื่องแฟชั่นหรือเครื่องสำอางที่ฉันไม่ค่อยรู้เรื่อง พวกเธอก็มักคุยกันเรื่องผู้ชาย ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกแยก ไม่เหมือนกับพวกผู้ชายที่วัน ๆ คุยกันแต่เรื่องรถไม่ก็เรื่องเกม ฉันว่ามันโอเคกว่าเยอะ
“พ่อออ! โคตรลำเอียง!” ฉันแลบลิ้นใส่พี่สิงห์ที่ทำท่าจะปาช้อนใส่แต่ถูกพี่ธันย์แย่งเอาไว้ เขาวางมันลงบนชามพี่สิงห์เหมือนเดิมแล้วเงยหน้ามองพวกพี่แฝดอีกครั้ง
“ว่าแต่เมื่อคืนฌอนมันนอนที่นี่เหรอ”
“แค่ก ๆ!” ฉันสำลักในบันดล
ปั่ก ๆ
“แค่ก! โอ๊ย... จะฆ่าสวยเหรอพี่สิงห์!” ฉันสำลักยิ่งกว่าเดิมเมื่อถูกมือหนาของคนข้าง ๆ ทุบหลังดังปั่ก ๆ ราวกับโกรธแค้นกันมาสักสิบชาติ
“แหม พี่หวังดีกับสวยนะ กลัวสวยจะติดคอตายไง” พี่สิงห์ยกยิ้มเคลือบยาพิษตอบด้วยใบหน้าหวาน ๆ แสนจอมปลอมของเขา
โอ้โห... นี่มันเทวดาในคราบซาตานชัด ๆ!
“ขอบคุณ วันหลังไม่ต้อง!” ฉันตวัดตาเคือง ๆ ใส่ หลังหักแล้วมั้งเนี่ย มือหรือตีนวะนั่น!
“เมื่อกี้พี่บอกว่าไอ้ฌอนมันนอนบ้านเราเหรอ?” พี่ตุลย์เลิกสนใจฉันกับพี่สิงห์แล้วหันไปทวนคำถามพี่ธันย์ ฉันนี่หัวใจเต้นระทึกยิ่งกว่ากลองสะบัดชัยเสียอีก
“ใช่ ก็เห็นมันเดินลงบันไดมา ชวนกินข้าวก็ไม่กิน บอกว่ารีบกลับ”
“อ้าว แล้วมันนอนห้องใครล่ะ? เมื่อคืนพวกเรานั่งดื่มกันจนเมา ก็เลยไล่มันขึ้นมานอนที่ห้องก่อน แต่ตอนขึ้นห้องมานอนก็ไม่เห็นมันนะ มันนอนห้องมึงเหรอ?” พี่สิงห์หันไปถามพี่ตุลย์ เขาทำท่าขมวดคิ้วคิด ฉันนี่นั่งเหงื่อแตกพลั่ก ๆ เลย ทำไงดีวะเนี่ย...
