บทที่ 6 ฉันเป็นผู้หญิงนะ
“กูกลับล่ะ พรุ่งนี้มึงมีเรียนบ่ายใช่มะ?” ไคโรหันมาถามหลังจากมันคร่อมบิ๊กไบค์คู่ใจตัวเองเสร็จ
“อือ มึงมีเรียนเช้านี่ งั้นพรุ่งนี้กูไปเรียนเอง”
“เออ ๆ ไว้เจอกันตอนเย็น แล้วอย่าลืมแชทบอกไอ้เชี่ยไปป์ในกลุ่มเรื่องโปรเจคด้วย พรุ่งนี้แม่งหยุด เดี๋ยวมันไม่รู้ว่าพวกเราเปลี่ยนมาทำที่บ้านมึงล่ะ”
“อือ” ฉันพยักหน้ารับ นึกถึงเรื่องทำโปรเจคที่คุยกับพ่อตอนกินข้าวเมื่อกี้ พ่อเสือบอกให้ฉันพาเพื่อน ๆ มาทำที่บ้านแทนเพราะไม่อยากให้ไปที่อื่นแล้วกลับดึก ๆ แบบวันนี้อีก ซึ่งพี่ธันย์ก็เห็นด้วย ส่วนพวกพี่แฝดน่ะเหรอ... เขาบอกว่าถึก ๆ ทอม ๆ อย่างฉันไม่เห็นจะน่าห่วงตรงไหน
“ว่าแต่...” จู่ ๆ ไคโรเปิดกระจกหมวกกันน๊อคขึ้นแล้วมองเข้าไปในบ้าน ฉันขมวดคิ้วใส่มันนิด ๆ “พักนี้หมอนั่นมาบ้านมึงบ่อยเหรอวะ?”
“หือ... ใคร?” ฉันมองกลับเข้าบ้าน เห็นพี่สิงห์กับพี่ตุลย์ออกมานั่งกันหน้าอู่ และยังมีร่างสูงของใครอีกคนนั่งรวมอยู่ด้วย “พี่ฌอนน่ะเหรอ?”
“เออ ทำไมช่วงนี้เจอหน้ามันบ่อยจังวะ”
อย่าว่าแต่ไคไรเลย ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกัน ช่วงนี้พี่ฌอนแวะมาที่บ้านบ่อยจริง ๆ นั่นแหละ อาจจะเพราะพวกพี่แฝดไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยวข้างนอกด้วยมั้ง พี่ฌอนก็เลยแวะมาหาแทน แต่ปกติเขามาไม่เคยนอนค้างที่นี่หรอกนะ มีเมื่อคืนนั่นแหละที่เห็นเขาค้าง... แล้วก็แจ็คพอตเลยไง
“ไป ๆ กลับไปได้ล่ะ ขี่รถดี ๆ ล่ะ อย่าซิ่งนัก” ฉันโบกมือไล่แล้วเดินกลับเข้าบ้าน เสียงไคโรตะโกนตามหลังมา
“ระดับไคโร หายห่วง”
“หายไปกับถนนน่ะสิไม่ว่า” ฉันหันมาว่าใส่ ใคร ๆ ก็รู้ว่าไคโรมันขี่รถเร็วแหกนรกแค่ไหน โชคดีที่เวลาฉันซ้อนมันยอมลดความเร็วให้ ไม่งั้นอย่าหวังว่าฉันจะไปไหนมาไหนกับมันเด็ดขาดอ่ะ
“ไอ้ไคกลับไปแล้วเหรอ?”
“อือ” ฉันพยักหน้าตอบพี่สิงห์ มองไปทางพวกเขาเล็กน้อย เผลอสบตากับดวงตาคมที่กำลังจ้องมา
อะ... อะไรล่ะ ทำไมพี่ฌอนมองฉันแบบนั้น?
“เอ้อ สวยจะไปเซเว่นนะ พวกพี่เอาไรไหม?” ฉันหลบตาพี่ฌอนแล้วหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากบ้าน นึกขึ้นมาได้ว่าต้องไปซื้อของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงหน่อย มันคือของที่จำเป็นต้องใช้ในทุก ๆ เดือน พูดเลยว่าถ้าไม่มีมันทุกเดือน ฉันคงลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นผู้หญิงอ่ะ เหลืออีกไม่กี่วันก็ครบกำหนดที่มันจะมาแล้วด้วยสิ
“เอาขนมอ่ะ ซื้อ ๆ มาละกัน”
“ตังค์” ฉันแบมือไปข้างหน้าพี่สิงห์
“ออกไปก่อนดิ”
“โหย สั่งปากเปล่าได้ปากแตกนะ”
“เฮ้ย! นี่พี่นะ พี่ชายแกอ่ะ จะต่อยเลย?” พี่สิงห์ทำหน้าตกใจซะเว่อร์วัง ฉันถอนใจเฮือกกลอกตาใส่แล้วมองพี่ตุลย์แทน
“งั้นพี่ตุลย์ก็จ่ายมา สวยไม่มีตังค์หรอกนะ พ่อให้รายเดือนน้อยกว่าพวกพี่อีก อย่ามาเบียดเบียนน้องเด้”
“เออ ๆ หักจากค่าเติมเกมมึงละกันไอ้สิงห์” พี่ตุลย์ควักแบงค์ร้อยมาให้ พี่สิงห์ร้องโวยวายทันที
“โหยไรวะ มึงก็แดกด้วยกัน ช่วยกูออกสิ”
“โอ๊ยไอ้ห่า กัดกันอยู่ได้ กูออกเองก็ได้ อ่ะนี่” แบงค์ร้อยถูกเก็บคืนพี่ตุลย์แล้วแทนที่ด้วยแบงค์ห้าร้อย ฉันชะงักมือเล็กน้อยพลางเหลือบมองเจ้าของเงิน พี่ฌอนยกยิ้มตามประสาคนรวยเงินเหลือใช้ “ไม่ต้องทอนนะ”
“...” ฉันกำแบงค์ในมือแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงวอร์ม เม้มปากนิด ๆ ก่อนจะขยับยิ้มรับ “แหม พี่ฌอนนี่ใจป๋ามาก ๆ เลยเนอะ อย่างนี้ค่อยคุ้มกับที่เดินไปหน้าปากซอยหน่อย”
“อ้าว เดินไปเองเหรอ” คิ้วเข้มขมวด สีหน้าแปลกใจฉายชัดบนใบหน้าหล่อ
“ก็เออน่ะสิ แค่หน้าปากซอย ไอ้สวยมันเดินจนถนนพรุนหมดละ”
“แต่นี่มันดึกแล้วนะเว้ย พวกมึงไม่ห่วงน้องกันบ้างเหรอ?” พี่ฌอนมองพี่สิงห์สลับกับพี่ตุลย์ ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่น
“มึงพูดไรเนี่ยไอ้ฌอน ห่วงเหิงอะไรวะ ดึกกว่านี้ไอ้สวยมันก็เคยเดินมาล่ะ อีกอย่างนะ คนทั้งซอยเขารู้จักบ้านกูหมดอ่ะ ไม่มีใครกล้าทำอะไรมันหรอก”
“หรือถ้าขืนใครกล้าแตะมันจริง ๆ พ่อเสือฆ่าล้างโคตรพวกมันแน่” พี่ตุลย์พูดเสริม ฉันเห็นพี่ฌอนชะงักไปเล็กน้อยด้วย
ไม่อยากจะยอมรับอะนะ แต่ที่พวกพี่แฝดพูดมามันคือความจริง ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด เดินเข้าออกซอยจนชิน รู้จักชาวบ้านแถวนี้ตั้งแต่หัวซอยยันท้ายซอยแล้ว แถมพ่อเสือยังมีชื่อเสียงด้านความโหดสุด ๆ ไม่งั้นจะคุมพวกพี่ ๆ อยู่หมัดเหรอ คนแถวนี้รู้กิตติศัพท์ดี ไม่มีใครกล้าแหย็มกับบ้านฉันหรอก
“แต่ยังไงซะนี่ก็น้องสาวมึงนะเว้ย จะปล่อยให้ผู้หญิงเดินในซอยคนเดียวเหรอวะ” อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกใจเต้นผิดจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันรีบยกมือขึ้นกุมเหนือหน้าอกตำแหน่งหัวใจทันที
อะไรอ่ะ... ทำไมหัวใจมันเต้นแรงแปลก ๆ หรือเป็นเพราะคำพูดเชิงห่วงใยและใส่ใจกันของพี่ฌอน ฉันถึงมีปฏิกิริยาแปลก ๆ แบบนี้นะ
“โอ้โหไอ้ฌอน กูให้มึงดูสภาพไอ้สวยใหม่ มึงแหกตาดูชัด ๆ” พี่สิงห์จับหน้าพี่ฌอนให้หันมองมาทางฉัน ฉันรีบดึงมือลงแล้วจ้องตากับเขานิ่ง ดวงตาคมจ้องตอบ เพียงสบตากันความร้อนแล่นวาบไปทั่วใบหน้าฉันเลย “มึงดูแล้วบอกกูหน่อยว่าสภาพแบบนั้นมันมีความเป็นผู้หญิงตรงไหนวะ”
“แต่งตัวแมนกว่ากูอีก”
ฉันถลึงตาใส่พี่ตุลย์ที่นั่งส่ายหัว ก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้เล็กน้อย กางเกงวอร์มขายาว รองเท้าผ้าใบ เสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่
ทำไมอ่ะ... แต่งตัวแบบนี้สบายดีออก ทะมัดทะแมงจะตาย
“มึงจะเอาไอ้สวยไปเปรียบกับเฌอแตมน้องสาวมึงไม่ได้นะเว้ย น้องมึงอ่ะดูบอบบางน่ารักน่าทะนุถนอม แต่น้องกูอ่ะ ถึกทน มาดแมนเสียยิ่งกว่าผู้ชายอีก ไม่มีใครกล้าทำอะไรมันหรอก ฮ่า ๆ”
“นะ นี่! พูดมากไปแล้วพี่สิงห์! พี่ตุลย์ด้วย!” ฉันตวาดเข้าให้ ปกติไม่เคยรู้สึกอายหรือยินดียินร้ายเวลาถูกพวกพี่แฝดแกล้งว่ามาก่อน แต่ครั้งนี้มันกลับทั้งอายทั้งโกรธ ฉันล้วงแบงค์ห้าร้อยขึ้นมาตบลงบนโต๊ะเสียงดัง ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว! “เอาคืนไปเลย สวยไม่ไปซื้อให้แล้ว!”
ฉันหมุนตัวเดินเข้าบ้านท่ามกลางสายตางุนงงของพวกพี่แฝด และอีกหนึ่งสายตาที่ฉันไม่ทันได้มอง จึงไม่รู้ว่าพี่ฌอนกำลังมองฉันด้วยความรู้สึกแบบไหนอยู่ เขาอาจจะคิดแบบพวกพี่แฝดก็ได้ ฉันคงไม่เหมือนผู้หญิงสินะ แต่... แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ ฉันแค่เป็นผู้หญิงที่แต่งตัวไม่เป็น ไม่เคยแต่งหน้า และไม่อ่อนหวานเท่านั้นเอง
แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะโว้ย!!
