บทที่ 67 อย่าหวั่นไหว

ทำไมลางสังหรณ์ฉันมันถึงแม่นแบบนี้นะ…

“พะ พวกพี่แฝดยังไม่กลับ รุ่นพี่จะนั่งรอก่อนก็ได้นะ” ฉันลุกจากโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่เพื่อกระโดดไปนั่งอีกฝั่ง พี่ฌอนเดินมานั่งลงตรงที่ฉันเคยนั่งด้วยสีหน้าอารมณ์ดีผิดปกติ

วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันที่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบจึงหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ฝังตัวเองอยู่หน้าก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ