บทที่ 1 รุ่นพี่

มหาวิทยาลัย M

คณะวิศวกรรมศาสตร์

ตึก ๆ ๆ

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งดังก้องบริเวณหลังอาคารเรียน ร่างสูงในชุดนักศึกษาชายเสื้อหลุดลุ่ยกระดุมเม็ดบนถูกปลดลงจนเห็นแผงอกแกร่งแทรกกายเข้ามาในซอกตึกลับตา ดวงตาคมเข้มสีนิลจับจ้องไปยันทิศทางที่เขาเพิ่งจากมา ใบหูเอียงฟังเสียงพูดคุยของเหล่านักศึกษาหญิงประมาณสี่คนที่กำลังเดินมาทางนี้

“รุ่นพี่โลกิหายไปไหนแล้วอ่ะแก”

“นั่นน่ะสิ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่ตรงนี้เลยนะ”

“ลองไปหาหลังตึกดูไหม”

“หรือว่ารุ่นพี่วิ่งหนีพวกเรานะ”

“จะบ้าเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก รุ่นพี่โลกิน่ะแสนดีจะตาย ทั้งหล่อ ทั้งใจดีกับทุกคน รุ่นพี่ไม่มีทางวิ่งหนีพวกเราหรอก”

“ใช่ ๆ รุ่นพี่โลกิไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นหรอก”

เสียงพูดคุยเริ่มดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ‘โลกิ’ รุ่นพี่ที่กำลังตกเป็นหัวข้อสนทนาลอบถอนหายใจแรง ๆ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึง ริมฝีปากหนาติดคล้ำเหยียดตรงอย่างนึกหงุดหงิด

“น่ารำคาญเป็นบ้า”

“ถ้างั้นก็ออกไปสิคะ มันขวางทางฉันนะ”

“ฮะ เฮ้ย!” ชายหนุ่มที่ยืนบ่นพึมพำอยู่คนเดียวถึงกับร้องตกใจแล้วหันขวับกลับมามองด้านหลังซึ่งเป็นที่มาของต้นเสียงหวาน ๆ ติดเหวี่ยงเล็กน้อยของใครอีกคนซึ่งเขาไม่คาดคิดว่าจะมีคนอยู่ในซอกตึกแคบ ๆ นี้ด้วย

ใบหน้าสวยจัดราวกับตุ๊กตาฉายชัดอยู่ในสายตาของเขา ดวงตาสีอัลมอนต์กลมโตไร้ซึ่งอารมณ์ช้อนมอง ริมฝีปากบางจิ้มลิ้มเหยียดตรงนิด ๆ เหมือนกำลังหงุดหงิดบางอย่าง ผมหน้าม้าตรงยาวสีส้มพาสเทลขับใบหน้าขาวเนียนให้ดูเหมือนตุ๊กตาเข้าไปใหญ่

สวยว่ะ…

“จ้องแบบนี้มันเสียมารยาทนะคะรุ่นพี่ ช่วยถอยออกไปด้วยค่ะ รุ่นพี่ขวางทางฉันอยู่”

โลกิดึงความสนใจของตัวเองกลับมา เขามองข้ามไหล่คนตัวเล็กไปด้านหลังพบว่าทางนั้นเป็นทางตัน หลุบตามองในอ้อมแขนของเธอก็เจอเข้ากับลูกแมวสีขาวท่าทางผอมแห้งหิวโซ

“เมื่อกี้เหมือนฉันได้ยินเสียงรุ่นพี่เลยอ่ะแก”

“…!” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อสะดุ้งตกใจกับเสียงพูดคุยที่ดังเข้ามาใกล้มาก สงสัยตอนที่เขาอุทานเมื่อครู่มันดังมากไปหน่อย เขาหันไปมองกลุ่มนักศึกษาหญิงที่เดินมาทางนี้ก่อนหันกลับมามองคนตัวเล็กที่กำลังอุ้มลูกแมวอยู่ตรงหน้า สีหน้าหงุดหงิดใจของเธอฉายชัดออกมา

บริเวณที่ทั้งคู่ยืนอยู่มันเป็นซอกตึกที่มีช่องทางเดินแคบมาก ระยะเพียงหนึ่งคนผ่านเท่านั้น หากโลกิไม่ขยับเข้าไปด้านในก็ต้องถอยออกไปจากซอกตึกเลยถึงจะเป็นการเปิดทางให้เธอได้ ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่เลือกข้อหลังแน่ ๆ

“รุ่นพะ… อื้อ ๆ!” เสียงหวานที่กำลังส่งเสียงเตือนให้เขาหลบทางอีกครั้งถูกมือหนาถือวิสาสะปิดปากด้วยความรวดเร็ว ร่างสูงพลิกตัวคร่อมทับร่างบางและตรึงแผ่นหลังเล็กแนบชิดกำแพง ดวงตากลมโตเบิกกว้างพยายามเบี่ยงหน้าหนีจากฝ่ามือกรุ่นร้อน

“ชู่ว์… ขอสองนาที” ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงกระซิบชิดข้างหูคนตัวเล็ก เธอปล่อยลูกแมวในมือลงพื้นแล้วใช้สองมือแกะมือหนาออกจากปาก

เรื่องอะไรจะยอมง่าย ๆ ล่ะ!

“อื้อ! อื้อ!” ปลายเล็บแหลมจิกลงบนฝ่ามือหนาอย่างไม่ออมแรง โลกิเบ้หน้าเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มก้มดุคนตัวเล็กที่ทั้งจิกทั้งข่วนเขาอย่างกับแมวพยศ แถมสายตายังอาฆาตฟาดฟันแทบจะฆ่าเขาเลย

“เล็บคมจริง ๆ เลยนะ มันเจ็บนะเนี่ย” แม้เขาจะบ่นอย่างนั้นแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากริมฝีปากของเธอ เสียงพูดคุยของนักศึกษาหญิงกลุ่มนั้นค่อย ๆ ห่างไกลออกไป ริมฝีปากหนาขยับยิ้มบาง แววตานึกสนุกฉายชัดยามจับจ้องคนตัวเล็กตรงหน้า

เขาจำเธอได้แล้ว… หน้าสวย ๆ สายตาเหวี่ยง ๆ แบบนี้เขาจำได้ไม่ลืม ถึงสีผมจะเปลี่ยนไปก็เถอะ แต่เขามั่นใจว่าเธอคือคนคนเดียวกันแน่นอน

“แฮ่ก… บ้าเอ๊ย…” เสียงหวานสบถทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ กว่าเขาจะยอมผละมือออกไป ทำเธอหายใจไม่ออกเกือบตายแน่ะ ผู้ชายนิสัยเสียคนนี้คิดจะฆ่าเธอหรือไงกันนะ!

“นี่บังเอิญหรือจงใจกันนะ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ แม่สาวมอปลาย”

อะไรนะ… สาวมอปลายงั้นเหรอ?

หญิงสาวที่ถูกเรียกแบบนั้นเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง คราวนี้เธอเพ่งมองหน้าเขาอย่างชัด ๆ ก่อนจะนิ่งไป ใบหน้าสวยเรียบตึงเย็นชาขึ้นมาทันที

โลกกลมจนน่าโมโหจริง ๆ นั่นแหละ!

“ถอยออกไปด้วยค่ะ” มือบางยกขึ้นผลักไหล่ร่างสูงให้หลบทาง เธอไม่จำเป็นต้องเสวนาอะไรกับเขาทั้งนั้น ไม่เคยรู้จักมักจี่กันเลย ทำไมต้องเสียเวลาพูดคุยอะไรด้วยล่ะ แต่เหมือนผู้ชายตรงหน้าเธอจะไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะเขาทาบฝ่ามือลงบนกำแพงเพื่อใช้แขนกักกันทางออก ดวงตาหวานตวัดขึ้นมองฉายแววไม่พอใจ “ต้องการอะไรอีกคะรุ่นพี่?”

“หืม… รุ่นพี่?” โลกิครางฮึมในลำคอพลางหลุบตาสำรวจชุดบนร่างกายคนตัวเล็ก เขาเพิ่งสังเกตว่าเธอสวมเสื้อช็อปสีเลือดหมูเข้มของคณะวิศวะฯอยู่ และมันเป็นคณะเดียวกับเขาด้วย “เด็กปีหนึ่งงั้นเหรอ…”

“ถอยออกไปได้หรือยังคะ ท่าทางแบบนี้มันคุกคามทางเพศกันอยู่นะคะ” แทนที่ร่างสูงจะขยับกายถอยห่าง เขากลับผิวปากหวืออย่างชอบใจในท่าทีไม่ยินดียินร้ายของผู้หญิงตรงหน้า โดยปกติแล้วผู้หญิงทุกคนที่ได้ใกล้ชิดหรือสบตากับเขามักจะหวั่นไหวเคลิบเคลิ้มเสมอ แต่แววตาของเธอคนนี้กลับนิ่งสนิท ไร้ความประหม่าหรือความสั่นไหวสักนิด

น่าสนใจ…

“เธอชื่ออะไร”

“จำเป็นต้องตอบไหมคะ?”

“แน่นอนสิ รุ่นพี่ถามก็ต้องตอบสิครับ” รอยยิ้มมุมปากหนาบ่งบอกว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ใช่คำถาม แต่มันคือคำสั่งในฐานะรุ่นพี่ต่างหาก

“เฌอแตม” คนตัวเล็กจำใจตอบด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ เธอเสียเวลากับผู้ชายคนนี้มามากพอแล้ว เขาควรจะปล่อยเธอไปสักที

“เฌอแตม… ฉันรักเธอ”

ตึกตัก

ดวงตาหวานตวัดมองคนตัวสูงที่จู่ ๆ ก็เรียกชื่อเธอพร้อมแปลความหมายของชื่อด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนน่าฟัง ชั่วขณะหนึ่งหัวใจดวงน้อยเผลอเต้นผิดจังหวะ แต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น

ริมฝีปากหนาขยับยิ้มพึงพอใจที่ได้เห็นแววตานิ่งสนิทคู่สวยนั่นสั่นไหวชั่วครู่ แม้จะเพียงวูบเดียวก็เถอะ แต่ก็ถือว่าเขาสามารถทำให้ผู้หญิงตรงหน้าหวั่นไหวได้แล้วกัน แค่นี้ก็ไม่เสียชื่อเสือซ่อนคมอย่างเขาแล้ว

และในช่วงจังหวะที่ทั้งสองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ผู้หญิงกลุ่มเดิมเดินย้อนกลับมาอีกครั้ง คราวนี้เฌอแตมเป็นฝ่ายละสายตาไปมอง เธอยกยิ้มมุมปากอย่างมีแผนการที่จะหลุดพ้นไปจากสถานการณ์น่าอึดอัดตรงนี้ แต่เหมือนโลกิจะรู้ทัน เขาคว้าใบหน้าสวยให้หันกลับมาแล้วก้มลงทาบทับริมฝีปากหนากับริมฝีปากบางเย็นเฉียบด้วยความรวดเร็ว

“อื้อ…”

ร่างเล็กแข็งค้างไปชั่วขณะ สัมผัสอ่อนละมุนบนริมฝีปากบดคลึงหนัก ๆ แม้เขาจะไม่ได้รุกล้ำเข้ามาแต่เพียงเท่านั้นก็สามารถตรึงเธอไว้อย่างอยู่หมัด สติของเธอขาดหายไป หัวสมองขาวโพลนไปหมด แม้ว่าร่างสูงจะผละริมฝีปากออกไปแล้วก็ตาม ดวงตาหวานจ้องมองใบหน้าหล่อแสนร้ายกาจที่กำลังมองมาด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ พร้อมกับประโยคสั้น ๆ ที่เขาทิ้งเอาไว้ก่อนเดินออกจากซอกตึกไป

“จองแล้วนะ”