บทที่ 51 งอนง้อ

หัวใจฉันเต้นระรัว สองมือสั่นน้อย ๆ ยามประคองแสงเหนือ เขามองฉันด้วยสายตาอ่านยาก มือหนากุมมือฉันแน่น นั่นทำให้ฉันสะดุ้งและรีบชักมือออก วูบหนึ่งเหมือนเห็นความเจ็บปวดในแววตาคู่นั้น

ฉันไม่เข้าใจ... ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

ฉันเดินหนีโลกิมาที่หลังตึกคณะเพื่อสงบจิตสงบ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ