บทที่ 72 หักใจ

ผมยืนมองแผ่นหลังเล็กของร่างบางเดินห่างออกไป พยายามหักห้ามใจไม่ให้เดินตามไปคว้าเธอมากอดใจแทบขาด ผมคิดถึงเธอชะมัด...

ตลอดเวลาหลายวันมานี้ผมทุกข์ทรมานมากแค่ไหนไม่มีใครรู้หรอก ผมแสร้งทำตัวเหมือนว่าไม่มีอะไร ทำเฉยชาและห่างเหินกับเฌอแตม หลีกเลี่ยงจะสบตาหรือเผชิญหน้ากับเธอ ผมทำทุกอย่างนั้นด้วยความฝืนใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ