บทที่ 76 แพ้ทาง

“นั่งเป็นเพื่อนพี่ก่อนสิ” มือหนาดึงแขนฉันนั่งลงด้านข้างเขาโดยไม่รอคำตอบฉันเลยสักนิด ฉันหลุบตามองมือหนาที่ค่อย ๆ ลดระดับลงจากต้นแขนมาจับกุมฝ่ามือแทน พอเงยหน้ามองก็พบกับสายตาคมกำลังมองมา หัวใจฉันเต้นระรัวไปหมด โลกิทำแบบนี้กับฉันอีกแล้ว...

แต่ก็ไม่รู้ทำไม ทั้งที่เราเพียงแค่นั่งจับมือกันเงียบ ๆ เท่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ