บทที่ 15 โลกแคบกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

“เอาไป”

ผมยื่นถุงของขวัญพร้อมกับบัตรเครดิตคืนให้ไอ้ไนท์แล้วเดินออกมา ก็เสร็จธุระแล้วจะอยู่ต่อทำไมอีก เพียงแต่ไม่คิดว่ามันจะตามผมมา

“เดี๋ยวสิ กูยังไม่ได้ขอบใจมึงเลย” ไอ้ไนท์สาวเท้ายาวๆ ขึ้นมาดักหน้าผมเอาไว้

“ไม่เป็นไร”

“เอาน่าไม่ต้องเกรงใจ มาเดี๋ยวกูเลี้ยงข้าว”

ไม่พูดเปล่าแต่มันดันลากผมไปด้วยเนี่ย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ