บทที่ 4 ระลึกความหลัง -1

ของว่างถูกยกมาเสิร์ฟ เรื่องที่คุยกันอยู่จำต้องหยุดลง

เมื่อถูกคั่นด้วยของกิน เรื่องที่คุยกันต่อระหว่างกินก็เปลี่ยนไปเป็นประเด็นอื่น ส่วนมากจะถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของแต่ละคน มีเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ของแม่สาวที่อยู่ข้างไลท์แทรกเข้ามาประปราย แต่ก็เป็นเรื่องทั่วไปไม่ได้เป็นความลับอะไร อย่างเรื่องรู้จักกับไลท์ได้ยังไง หรือเรียนคณะอะไร อยู่ปีไหน บลาๆ จากนั้นก็จะวกไปหาไลท์กับปายเวียนวนกันอยู่แบบนั้น จนกระทั่งของกินในจานพร่องลงเกือบหมด คำพูดของแต่ละคนก็เริ่มน้อยลง บรรยากาศเข้าใกล้คำว่าชะงักงัน ผมรู้สึกว่าได้เวลาสมควรบอกลาแล้ว กำลังจะเอ่ยปากเสียงปายก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“พรุ่งนี้ผมมีธุระ ต้องกลับแล้ว อยู่นานกว่านี้กลัวตื่นไม่ไหว”

“พอดีเลย พี่เองก็จะกลับแล้วเหมือนกัน” ผมบอก ยังไม่ทันจะยกมือขึ้นเรียกพนักงานมาคิดเงิน ไลท์ก็พูดขึ้น

“อยู่ก่อน ผมมีเรื่องอยากคุย”

“หืม” ผมชะงัก ชำเลืองมองอย่างสงสัย เมื่อเห็นผมหยุดเคลื่อนไหวมันก็หันไปพูดกับแม่สาวข้างกายด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงขอร้อง

“บีกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวให้ปายไปส่ง”

“อ๊ะ... เอ่ออืมได้ค่ะ” แม่สาวทำท่าจะโต้แย้งแต่พอสบเข้ากับสายตาจริงจังของไลท์เธอก็กลืนคำพูดลงคอพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย

ไม่ใช่แค่แม่สาวคนนั้นที่ยินยอมแต่โดยดี แม้แต่ปายที่ถูกโยนภาระให้กะทันหันก็พยักหน้าตอบรับคำไหว้วานของไลท์อย่างง่ายดาย

ผมสงสัยว่าปายกับไลท์น่าจะเตี๊ยมกันมาแล้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มองส่งปายกับแม่สาวคนนั้นไปจนถึงประตูร้านค่อยย้ายสายตากลับมาจ้องหน้าน้องชายแท้ๆ ด้วยสายตาเคร่งขรึมเป็นครั้งแรก

“ปายกลายเป็นลิ่วล้อของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่” ไม่ใช่แค่สายตาที่จริงจังกระทั่งน้ำเสียงผมก็ไม่มีแววล้อเล่นอยู่เลย บรรยากาศอ่อนโยนเป็นกันเองก่อนหน้านี้เป็นแค่ภาพที่ผมสร้างขึ้นเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้สึกลำบากใจ แต่ตอนนี้มีแค่ผมกับไลท์ ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีก

ไลท์กระตุกมุมปาก เหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม สายตาที่มันใช้มองผมแฝงแววเย็นชา “พี่ก็ดีแต่ใส่ใจเรื่องคนอื่น”

ผมแค่นยิ้ม “โตขนาดนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กไปได้”

ไลท์จากที่หน้าเข้มอยู่แล้วก็เข้มหนักกว่าเดิมเหมือนนั่งอยู่ในที่ที่แสงไฟส่องไม่ถึงยังไงยังงั้น

“ใครกันแน่ที่เด็ก”

ผมเลิกคิ้ว มองสายตาเสียดแทงของน้องชายอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ขี้เกียจจะแกล้งมันแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

“มีอะไร พูดเรื่องของมึงมา”

ไลท์มีสีหน้าโกรธขึ้งแวบหนึ่งก่อนกลับมาสงบนิ่ง เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงกดข่มอารมณ์ “ถ้าไม่มีธุระ พี่ก็ไม่คิดคุยกับผมเหรอ”

ไอ้เด็กนี่

ผมผ่อนลมหายใจยาว มองสำรวจใบหน้าน้องชายที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปีเต็มสองตาชัดๆ

จำได้ว่าตอนผมออกจากบ้านมันยังเป็นเด็กมัธยมต้นอยู่เลย แต่เพราะมีสายเลือดชาวต่างชาติอยู่ครึ่งหนึ่งจึงตัวสูงใหญ่เป็นหนุ่มกว่าเด็กในรุ่นเดียวกัน ถึงตอนนั้นหน้าตามันจะไม่ได้แย่แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ได้โตตามรูปร่างมองมุมไหนก็เด็กโข่งดีๆ นี่เอง

แต่ตอนนี้มันถึงขั้นเรียนจบและทำงานแล้ว เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว เค้าโครงหน้าคมเข้ม คิ้วดกดำ ดวงตาคมลึกดุดันแฝงปมในใจยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์ ไม่รู้ว่ามีสาวๆ ตกหลุมพรางไปกี่คนแล้ว

คนที่โตเป็นควายแถมยังหน้าหล่อเข้มขนาดนี้กำลังมองผมด้วยสายตาประชดประชัน เห็นแล้วขัดหูขัดตาจริงๆ

“พี่? เราสองคนยังเป็นพี่น้องกันอยู่เหรอ” ผมถามตรงประเด็น ตอนที่พ่อไล่ออกจากบ้าน ประกาศตัดสายเลือด ใช่ว่าผมจะเชื่อฟังทั้งหมด ไม่คุยกับพ่อก็ได้ แต่น้องชายผมยังติดต่อถามไถ่ข่าวคราวบ้าง ทว่ามันนั่นแหละที่เป็นฝ่ายปฏิเสธผม ห้ามไม่ให้ผมส่งข้อความหามันเพราะไม่อยากขัดคำสั่งพ่อ ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลิกสนใจมัน ต่างคนต่างอยู่ ไม่คิดติดต่อไปอีก

หลังผมถามไปแบบนั้น อารมณ์ขุ่นเคืองขุมหนึ่งก็แวบผ่านใบหน้าของไลท์ทันที มันมองผมราวกับว่าจำต้นสายปลายเหตุที่เราสองคนหมางเมินกันไม่ได้แล้ว หนำซ้ำยังจ้องผมเขม็งเหมือนกำลังยัดเยียดความผิดให้

พี่น้องไม่ได้เจอกันเกือบสิบปี พอเจอกันที กลับไม่ได้โอบกอดกันด้วยความคิดถึง มีเพียงท่าทีที่เย็นชาต่อกัน

“พี่ไม่เคยสำนึกเลย”

“ไม่ต้องพูดแล้ว มีอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องอ้อมค้อม”

ไลท์สูดหายใจลึก มองผมด้วยสายตาพลุ่งพล่านชั่วขณะก่อนเปลี่ยนเป็นสุขุมเยือกเย็น สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม

“พ่อไม่สบาย”

“หืม”

“เป็นเนื้องอกในสมอง”

“....” ผมเงียบ ยอมรับว่าตกใจและอดกังวลไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะเขาเกลียดผมขืนผมโผล่หน้าไปให้เห็นอาการจะไม่กำเริบยิ่งกว่าเดิมเหรอ

“ตอนนี้รักษาตัวอยู่ แต่พ่ออายุมากแล้ว รักษาหายก็กลับมาทำงานไม่ได้ ต่อให้อยากทำก็ให้ทำไม่ได้เพราะต้องรักษาสุขภาพ”

“แล้ว?” ผมเลิกคิ้ว ฟังจากน้ำหนักแล้วเหมือนประเด็นไม่ได้อยู่ที่คนป่วยแต่เป็นเรื่องงาน

“ผมอยากให้พี่มาช่วยงานที่บริษัท”

“อย่าเลย ขืนพ่อรู้ได้ช็อกตายกันพอดี” ผมปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด ก่อนจะเอ่ยเสริม “หรือบริษัทขาดคน”

ไลท์ส่ายหน้าเอ่ยอย่างจนใจ “ไม่ใช่ แต่คนอื่นก็ไม่สู้คนในครอบครัว อย่างน้อยก็ไว้ใจได้กว่า”

ผมหัวเราะร่วนทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “ฮ่าๆ อย่าลืมว่ามึงไม่ได้เจอพี่ชายคนนี้เกือบสิบปีแล้ว รู้ได้ยังไงว่ากูไว้ใจได้”

“....”