บทที่ 53 ไม่สบอารมณ์

ตลอดเวลาที่อยู่ในร้านกาแฟ ผมไม่มองไปทางโต๊ะที่ไอ้ไนท์กับฝรั่งนั่นนั่งอยู่เลย จนแพรสะกิดผม

“นั่นใช่พี่ที่เคยไปกินข้าวที่ร้านหรือเปล่า”

“อืม ใช่” ผมตอบอย่างไม่มีทางเลือก

“แล้วไม่ทักกันเลยเหรอ”

“ทักกันแล้ว”

“หือ” แพรเลิกคิ้วสีหน้าสงสัยว่าพวกผมไปทักกันตอนไหน ก็ตอนสบตากันนั่นล่ะ ผมติต่างเอาว่านั่นคือ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ