บทที่ 80 ให้แฟนมารับ

ผมดันแก้วเหล้าเพรียวตรงหน้าออกห่าง โบกไม้โบกมือที่หนักกว่าปกติขึ้นปฏิเสธอย่างไม่กลัวคนเสียน้ำใจ

“ตะวันไม่ไหวแล้วเหรอ”

“หืม…” ผมหรี่ตามองเจ้าของเสียง ก่อนจะสบสายตาเข้ากับแพรที่ไม่รู้มานั่งข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือผมนั่งข้างแพรก่อนวะ เริ่มจำไม่ได้แล้ว ผมละสายตาจากแพรเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาไอ้ไน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ