บทที่ 16 ไม่รอด....

ผมชี้หน้ามองมันอย่างหงุดหงิดใจ ถึงแม้ว่ามันจะนอนป่วยหน้าซีดขาวอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกหงุดหงิดน้อยลงแม้แต่น้อย ยิ่งมันทำหน้าซื่อตาใส เดินตามหลังผู้หญิงอย่างว่าง่ายยิ่งทำให้ผมอยากจะพ่นไฟเผามันซะตรงนี้

มือของผมเดี๋ยวกำเดี๋ยวคลาย พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ หลับตาลงตั้งสติชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ ล...