บทที่ 34 หายตัว

เธอตื่นมาในเช้าของอีกวัน ดวงตากลมโตลืมตามองเพดานห้องนิ่งๆ ทบทวนเรื่องราวเมื่อคืนอีกครั้ง หลับตาลงอย่างเจ็บปวด เมื่อความทรงจำเมื่อวัยเยาว์ผุดพรายขึ้นมาเป็นฉาก รายล้อมอยู่รอบกาย ในใจคิดถึงครั้งแรกที่ใครคนนั้นเข้าหาและทักทายกัน คิดถึงเมื่อคราวที่ต้องแปลกใจเมื่อได้รับดอกกุหลาบสีแดงใต้เก๊ะของตน คิดถึงควา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ