บทที่ 57 ลักพาตัว

ผมรอจนกระทั่งยามเย็น เฝ้าเดินวนเวียนอยู่แถวๆ ห้องนั้นไม่ได้ไปไหนไกล แต่เมื่อพวกชุดดำหันมามอง ผมก็จะแกล้งชะเง้อเข้าไปมองห้องที่สุดท้ายนั้น เหมือนอยากคุยกันคนในนั้น ทั้งๆ ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร จนเมื่อเวลาราวๆ 4 ทุ่มครึ่ง พวกเราก็เริ่มทำตามแผนที่วางไว้

โดยพี่แมนจะเข้าไปในห้องเวลานี้ทุกวัน พยายา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ