บทที่ 63 วิตกกังวล

หลังจากที่เดินเข้ามาภายในห้อง เธอก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า มือถูกยกขึ้นก่ายหน้าผาก ดวงตากลมโตเหม่อมองบนเพดานห้อง ก่อนที่ริมฝีปากจะเอื้อนเอ่ยแผ่วเบาเพียงลำพัง ไร้เสียงดนตรีใดๆ เพื่อบ่งบอกให้กับความรู้สึกของตัวเองที่กำลังพบเจออยู่ในขณะนี้

สอนให้รู้หน่อย ให้ตาสว่าง

สอนให้คิดบ้าง ให้ฉันโกรธแค้นเธอ

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ