บทที่ 9 กล่องข้าว
ช่วงเช้าๆ ของวันถัดมา วันนี้เป็นวันจันทร์และเธอมีเรียนเต็มแน่นทั้งวัน เธอจัดการตัวเองจนเสร็จเรียบร้อยดีกำลังจะก้าวเท้าออกจากบ้านแต่ก็ต้องชะงักไว้เพราะเสียงเรียกของมารดาซะก่อน จึงต้องเปลี่ยนจากการมุ่งตรงไปประตูบ้าน กลับกลายเป็นเลี้ยวเข้าห้องครัวแทน และยิ่งฉงนสงสัยมากขึ้นไปอีก เมื่อเห็นมารดาจัดเตรียมข้าวปลาอาหารใส่ถุงผ้าเอาไว้ให้ ซึ่งผิดวิสัย เพราะเธอไม่เคยเอากล่องข้าวไปทานที่มหาลัยมาก่อน
“แม่ทำอะไรน่ะ”
“เอาไปฝากเพื่อนเราน่ะ คนเมื่อวาน เห็นบอกว่าชอบกับข้าวฝีมือแม่ แม่เลยจะแบ่งฝากไปสักหน่อย”
“ไอ้วุฒิน่ะหรอแม่”
“นั่นแหละ คนนั้นแหละ เอาไปแบ่งๆ กันกินนะลูก แม่เตรียมถ้วยกับช้อนไว้ให้ด้วย” มารดาว่าแล้วหยิบข้าวของใส่มือเธอพร้อมกับดุนดันหลัง ซึ่งตัวเธอเองก็ได้แต่ตามเดินไปอย่างงงๆ เปิดที่วางของใต้เบาะจัดเก็บถุงผ้าลงไปภายใน ก่อนจะขึ้นคร่อมแบล็คเบิร์ดตรงไปที่มหาลัย
เพราะการแวะพูดคุยกันเล็กๆ น้อยๆ กับมารดา และเพราะการออกจากบ้านผิดเวลาไปสักหน่อย ทำให้เธอมาติดแหง๊กอยู่บนท้องถนน กว่าจะมาถึงมหาลัยได้ก็เกือบจะเข้าเรียนสายอยู่แล้ว เพราะความเร่งรีบในการสาวเท้าเพื่อเข้าเรียนให้ทันกำหนดทำให้หลงลืมของฝากจากมารดาไปจนสนิทใจ
เมื่อเท้าก้าวเข้าห้องมาก็เห็นเพื่อนๆ อยู่กันพร้อมหน้า ตอนแรกเธอลังเลว่าจะเดินไปนั่งที่เดิมของตัวเอง หรือจะไปร่วมกับพวกไอ้ซันดี ก่อนจะตัดสินใจได้คือการกลับไปนั่งที่เดิมของตนเอง ก่อนจะต้องสะดุ้งเพราะเสียงไอ้ซันมันดังลั่นห้องเรียน
“ไอ้เพชรโว้ยยย มึงมานั่งนี่ดิ” ไอ้ซันว่าพร้อมกับผุดตัวลุกขึ้นยืน โบกไม้โบกมือไปมา เธอจึงจำต้องสาวเท้าไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกมัน นี่ถือว่าพวกมันเป็นกลุ่มเพื่อนของเธอได้แล้วใช่ไหมนะ เธอเลือกที่จะนั่งข้างไอ้วุฒิที่ฝั่งหนึ่ง แล้วเว้นที่ตรงกลางไว้ให้ไอ้นาย ที่ดูท่าว่าคงจะมาสายไปซะแล้ว
เมื่อเริ่มต้นการเรียนราวๆ 30 นาที ไอ้นายก็มาถึง ในสภาพซีดเซียวจะล้มเหล่มิล้มเหล่ จนอาจารย์เห็นใจ ยอมหยุดด่ามันแล้วปล่อยตัวมา ทันทีที่มาถึงไอ้ซันก็เปิดปากแซ่วทันที สำทับไปกับไอ้เบส แล้วจึงเป็นไอ้วุฒิไปแตะสัมผัสตามตัว พร้อมกับร้องบอกเพื่อนๆ ว่าไอ้นายมันไม่สบาย เจ้านายตอบรับนิดหน่อยก่อนจะฟุ้บหน้านอนหลับไป
จวบจนกระทั่งหมดคาบเรียน ท่าทีของไอ้นายไม่ได้ดีขึ้น แต่กลับแย่ลงเรื่อยๆ เพื่อนๆ เรียกก็ไม่ได้สติ จนต้องค้นตัว หาโทรศัพท์แล้วเรียกผัวมันให้มารับกลับไป
แค่เห็นท่าทีที่ผัวของไอ้นายแสดงออกมาก็รู้แล้วว่าพี่เขารักมันขนาดไหน ดูแลประดุดไข่ในหิน โอบกอดทะนุถนอมปานนั้น เธอเองก็ได้แต่ตบหลังไอ้วุฒิเบาๆ เมื่อมันยังมองตามหลังรถคันหรูนั้นไปจนลับสายตา ถึงมันจะบอกว่าตัดใจแล้วก็เถอะ เธอเองก็คิดว่ามันคงตัดใจได้ไม่เร็วขนาดนั้นหรอก
พวกเธอพากันไปทานข้าวเที่ยงแล้วกลับมาเข้าเรียนต่อจนจบวัน ไอ้ซันกับไอ้เบสแยกย้ายกันกลับไปแล้ว เหลือเธอกับไอ้วุฒิที่พากันมานั่งร้านเหล้า เพราะมันสัญญาว่าจะเลี้ยงเหล้าเป็นการตอบแทนที่เธอเอาหูฟังมาคืนให้ เธอหลงลืมกับข้าวของมารดาไปเสียสนิท เพื่อนที่มีอยู่ตอนนี้ก็มีเพียงไอ้วุฒิเพียงคนเดียว
“มึงรอนี่ เดี๋ยวกูมาแป๊บ” ไอ้วุฒิมองตามอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรก่อนจะเลิกคิ้วสงสัยเมื่อเธอกลับมาพร้อมกระเป๋าผ้าในมือ เธอจึงเริ่มต้นอธิบายให้ฟังง่ายๆ
“แม่กูฝากกับข้าวมาให้พวกมึงแดก แต่กูลืมไว้ในรถ เลยมีแค่มึงกับกูนี่ละที่ได้กิน” ว่าพลางหยิบจับของเทใส่ถ้วยกระดาษ แม่เธอก็เข้าใจหาแฮะ กะว่ากินแล้วทิ้งเลย ไม่ต้องเก็บกลับบ้านมาอีก เธอมีไอ้วุฒิที่คอยช่วยหยิบจับ จัดเตรียมอาหารตรงหน้า จนกลายเป็นว่ามาร้านเหล้า สั่งแต่เหล้าไม่สั่งกับแกล้มไปเสียอย่างนั้น ยังดีที่เจ้าของร้านไม่ว่า เพราะยังไงเหล้าเขาก็แพงกว่าละนะ
“ถ้าแม่มึงไม่มีพ่อมึงเป็นสามี ถ้ากูเกิดเร็วกว่านี้สัก 10 ปี 20 ปี กูคงตามจีบแม่มึงเช้าถึงเย็นถึงแน่เลยว่ะไอ้เพชร” ไอ้วุฒิมันว่าพร้อมทำหน้าฟินเมื่อได้ตักอาหารเข้าปากคำแรก
“น้อยๆ หน่อย นั่นแม่กู และอีกอย่างกูไม่อยากได้มึงเป็นพ่อ พ่อกับแม่กูเขารักกันจะตาย ถ้ามึงไม่กลัวตายก็ลองไปเต๊าะแม่กูดูสิ” เธอว่าพลางส่ายหัวเอื่อมๆ
“มึงนี่ กะจะให้ฟ้าผ่ากูรึไง แม่มึงอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว กูไม่เอาหรอก นู้นนนนน กูไปเอาหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักแถวนั้นยังจะดีกว่าอีก” จบคำของมันเธอก็มองตามสายตาของไอ้วุฒิไป เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก น่ารัก น่าทะนุถนอม ดวงตากลมโต สวมใส่แว่น ในมือถือโน๊ตบุ๊คเครื่องเล็กไว้ด้วย ก่อนจะเดินลับหายไปทางประตูแขก VIP เซนส์มันก็ดีนี่หว่า ทำไมตอนแรกมันถึงคิดอกุศลกับเธอได้
“ทำไมตอนแรกมึงกะจะฟันกูแล้วทิ้งว่ะ?” คำถามของเธอเรียกให้สายตาของมันถอนกลับคืน ก่อนจะเอ่ยปากตอบช้าๆ
“มึงจำตอนที่กูพาไปแนะนำตัวกับพวกไอ้ซันไอ้เบสไอ้นายได้ไหม ตอนนั้นพวกมันบอกว่ารู้อยู่แล้วว่ามึงเป็นทอม เพราะวันจับพี่เทคมึงประกาศชื่อตัวเองออกมา”
“เออ ทำไม”
“ก็วันนั้นกูไปไม่ทันไง กูสายนั่นแหละ พอกูไปถึง มึงก็จับชื่อเทคขึ้นมาแล้ว แล้วก็กำลังจะเดินไปแจ้งพี่ๆ เขา กูก็เลยเห็นมึงตั้งแต่แรกนั้นเลย”
“กูอยากรู้แค่ว่าทำไมมึงถึงคิดจะฟันกู” เธอว่าเสียงเข้ม หัวคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน เมื่อมันตอบไม่ตรงคำถามสักเท่าไหร่ เธออยากรู้ว่าทำไม เพราะอะไร มันถึงเลือกเธอ ไม่ใช่ว่ามันเจอกับเธอได้ยังไง
“ก็เนี้ยๆ ๆ ๆ กูจะบอกว่า ตอนที่กูเห็นมึงนะ กูคิดในใจเลยว่า เออ หน้าตาแม่งหล่อดีสำหรับสาวๆ แล้วก็น่ารักสำหรับผู้ชายไง มึงเองก็ไม่ต่างจากไอ้นายมากนักหรอก แค่มึงตัวสูงกว่ามากกกก แล้วก็ยังชอบทำหน้าบึ้งเวลาพูดชายเข้าหา มันเลยยิ่งน่าแกล้งไง แต่พอเป็นผู้หญิงปุ๊บ มึงแม่งเปิดโหมดอ่อนโยนออกมาเลย เพราะงั้น อิแบบเนี้ย เรด้ากูถึงจับ มึงแม่งมีความเคะในตัว”
“เคะ?” ศัพท์ห่าอะไรของมันว่ะ เธอคิดในใจ ยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่เมื่อมันใช้ศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย
“ก็เคะเป็นฝ่ายรับแบบไอ้นายแบบมึง ถ้าเมะก็ฝ่ายรุกแบบผัวไอ้นายแบบกูนี่ไง” อื้มมม ทางสายของไอ้วุฒิมันคงจะแบ่งแบบนี้สินะ เหมือนกับสายของเธอที่แบ่งออกเป็น ทอม-ดี้ งั้นสินะ
หลังจากนั้นต่างคนต่างไม่พูดอะไรอีก มีเพียงนั่งกินเหล้าไปเงียบๆ ไอ้วุฒิเองก็สะกิดๆ ชี้ชวนให้ดูผู้ชายหนุ่มน้อย หน้าตาน่ารักน่ากดของมันอยู่นั่น ในขณะที่ตาของเธอกลับมองหาแต่หญิงสาวหน้าตาดี สายตาของเธอหันไปจับจ้องหญิงสาวผอมบางตัวเล็ก ในชุดเดรสสีครีม เปิดไหล่ทั้งสองข้าง ผมยาวสยายสีดำสนิทถูกดัดเป็นลอน คลอเคลียแผ่นหลังนวล
“มึงๆ ๆ ๆ ๆ” แรงสะกิดที่ข้างตัวไม่สามารถทำให้เธอถอนสายตากลับคืนมาได้ ได้แต่ปัดมือของไอ้วุฒิทิ้งไปอย่างรำคาญใจ
“มึงๆ ๆ ๆ ๆ” มันกลับมาสะกิดเธออีกครั้งเมื่อยังไม่สามารถเรียกความสนใจจากเธอได้ เธอเองก็ตอบรับกลับไปออกจะรำคาญนิดๆ แต่สายตาไม่ได้ละออกจากร่างเล็กแม้แต่น้อย
“อะไรของมึง”
“ไอ้เพชร!!! มึงดู!!!” ฝ่ามือใหญ่ของไอ้วุฒิจับหมับเข้าที่หัวของเธอ บังคับให้หมุนกลับมามองภาพตรงหน้า เมื่อได้เห็นกับตาทำให้เธอนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติได้ สีหน้ามืดครึ้ม ดิ่งลึกมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคนๆ นั้นสาวเท้าเข้ามาใกล้แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเธอพอดี
“แหมๆ ๆ ๆ พวกมึงนี่คบกันนานดีเหมือนกันนะ กูละสงสัยจริงๆ ว่ามึงมีอะไรดี ไอ้เพชรมันถึงติดมึงแจไม่ยอมไปไหน” น้ำเสียงยียวนกวนประสาทของคนเลวๆ คนหนึ่งเอ่ยถามอย่างเย้าหยอก เธอจึงตอบกลับไปด้วยความนิ่งสงบ ภายใต้อารมณ์ที่ขุ่นมัว
“แหม ไอ้พี่ มันก็ดีกว่ามึงทุกอย่างอะนะ ไม่งั้นกูจะคบมันนานขนาดนี้ได้ยังไง จริงไหมครับ เมีย” ว่าจบพลางเอาแขนพาดคอไอ้วุฒิไปพลาง ไอ้วุฒิทำหน้าตาเหลอหลาอย่างไปไม่เป็น จนเธอต้องแอบหยิกไหล่มันเบาๆ จนมันสะดุ้ง แล้วเล่นตามน้ำ
“นั่นดิพี่ เพชรมันลีลาดีขนาดนี้ผมจะยอมปล่อยมันไปได้ยังไง” ไอ้วุฒิว่าพลางซบลงบนไหล่เธอ เอาหัวถูไถออดอ้อน ส่วนไอ้บอยมันก็ทำหน้ามึนงง อย่างไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ แล้วจึงหันมาถามเธอแทน
“นี่มึง แทงมัน?” เธอแสยะยิ้มร้าย ยกเท้าขึ้นพาดบนโต๊ะอาหารไขว่ห้างอย่างอารมณ์ดี
“แน่สิ กูคงไม่ยอมให้ใครมาแทงกูได้ง่ายๆ ถ้ามึงเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็มาบอกกูได้นะไอ้พี่ กูจะสนองให้จนมึงกระอักเลือดตาย” ว่าพลางยิ้มร้าย คำว่าตายในที่นี้คือเธอกะจะเอามันตายจริงๆ ไม่ใช่ด้วยรสสวาทที่เธอมีให้ หากแต่เป็นความทุกข์ทรมานจากการออกกำลังกายของเธอ
“ไม่ได้นะเว้ยเพชร กูไม่ยอมให้มึงไปแทงคนอื่นนอกจากกู” ไอ้วุฒิว่าพลางจับปกเสื้อของเธอ โอบกอดรอบคอไว้ เหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปจากมัน กูว่า.... มึงอินกับบทเกินไปแล้วล่ะไอ้วุฒิ....
“แหมม วุฒิครับ ไม่สงสารคนอดอยากปากแห้งบ้างหรอ หือออ ผู้หญิงเขาไม่เอาคนอย่างมึงหรอกไอ้บอย ถ้ามึงเงี่ยนแต่ไม่มีใครเอา มึงมาขอร้องให้กูเอาให้ก็ได้นะ” ประโยคแรกเธอหันไปบอกไอ้คนที่ตีเนียนโอบกอดเธออยู่ ก่อนจะหันไปบอกไอ้พี่ที่มันหาเรื่องวอนตีนถึงที่
“เหอะ คนอย่างกู ผู้หญิงวิ่งเข้าหามีเยอะแยะไป ไม่ต้องให้คนอย่างมึงมาสนองให้หรอกโว้ยยย คนอย่างมึงกูขยะแขยงว่ะ หญิงก็ได้ชายก็เอา สำส่อนฉิบหาย” คำด่านั้นทำให้เธอแทบจะสติแตก ผุดตัวลุกขึ้นทันที หากแต่ก็ยังช้ากว่าไอ้คนที่มันนั่งกอดเธอเมื่อครู่ มันพุ่งไปซัดหน้าไอ้พี่ก่อนแล้วหมัดหนึ่ง จนไอ้พี่ล้มลงบนพื้น ไอ้วุฒิเองก็ตามไปขึ้นคร่อมติดๆ มือดึงกระชากปกเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา จนใบหน้าแทบจะชิดติดกัน พูดเสียงเข้มดุดันอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
“มึงอย่ามาว่าเพชรแบบนี้อีกนะ มึงรู้จักมันดีแค่ไหนกันถึงมาว่าร้ายมันแบบนี้ เหอะ มึงเองก็ไม่ได้มีดีไปกว่ามันนักหรอก เผลอๆ เพชรมันอาจจะดีกว่ามึงด้วยซ้ำ เพราะมันชัดเจนพอที่จะบอกใครต่อใครว่ามันเป็นอะไร ก่อนที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์
คนอย่างมึงน่ะ คงจะแอบไปกินลับหลังผู้หญิงไปทั่วละสิท่า มึงมันน่าสมเพชยิ่งกว่าอีก ความกล้าหาญยังเทียบไม่เท่ามันด้วยซ้ำไป มึงกลับไปดูกะลาหัวตัวเองดีๆ เหอะ ว่ามึงมีอะไรพอจะสู้กับมันได้บ้าง เออ ถ้าความเลวมึงชนะ เพราะไอ้เพชรมันดีกว่ามึงเยอะ!!!”
พลั่ก!!
จบคำไอ้วุฒิก็ปล่อยหมัดซ้ำออกไปอีกครั้ง ก่อนจะผละจากมา กลับมานั่งลงที่โซฟาเหมือนเดิม ตอนนี้ผู้คนโดยรอบหันมองอย่างสนใจ แต่ไม่มีใครคิดจะช่วยเหลือ เพราะมันเป็นเรื่องปกติของร้านเหล้าไปเสียแล้วที่จะมีการทะเลาะวิวทากันบ้าง เธอเองหลังจากที่ผุดตัวลุกขึ้น ก็ได้แต่มองดูอยู่นิ่งๆ เพราะมีคนจัดการมันแทนเธอแล้ว แต่ก็ยังอดใจไม่ไหว ต้องตามเข้าไปซ้ำอีกที
ปึก!
เท้าของเธอเหยียบลงบนอกของไอ้พี่ดัง อัก! กดเท้าลงให้หนักขึ้น โน้มตัวลงไปข้างหน้า ตบหน้ามันเบาๆ เป็นการเรียกสติที่กำลังมึนงงของไอ้พี่ให้กลับเข้าร่าง
“ถึงมันจะบอกว่ากูสำส่อน เออ กูสำส่อนจริง กูเอากับผู้หญิงไม่เลือก แต่กูชัดเจนเสมอว่ากูเป็นอะไร และถามความสมัครของผู้หญิงทุกคนที่กูนอนด้วย ไม่เคยบังคับหรือหลอกล่อใครให้มาเอากับกู” ฝ่ามือของเธอบีบเข้าที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายเต็มแรง ก่อนจะพูดประโยคถัดไป
“มึงฟังกูนะไอ้บอย หากมึงลืมรสตีนกูแล้วจริงๆ กูก็จะสนองให้ กูจะแย่งผู้หญิงทุกคนของมึงมา ไม่ว่ามึงกำลังมองใครอยู่ กูจะนำหน้ามึงก่อนเสมอ ไม่ว่ามึงกำลังตกหลุมรักใคร กูก็จะแย่งชิงให้เขามารักแค่กู กูจะทำให้มึงทุกข์ทรมาน ทำให้มึงเจ็บปวดรวดร้าวให้มากกว่าที่มึงเคยทำ ถ้ามึงยังเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีกเป็นครั้งที่ 3 กูจะไม่เอามึงไว้อีกแล้วไอ้พี่” เธอยกยิ้มมุมปาก แต่ในแววตามีความเหี้ยมเกรียม เอาจริงไม่ใช่แค่ขู่
“แล้วกูจะบอกให้นะ ไหนๆ มึงก็คิดถึงรสตีนกูขนาดนี้ กูก็จะสนองให้มึงเป็นบุญปาก เผื่อว่ามันจะทำให้มึงเปลี่ยนใจ ไม่โผล่หน้ามาให้กูเห็นอีก!!” จบคำหมัดหนักๆ ของเธอก็ประเคนเข้าหน้าหล่อๆ แต่ไร้ความดีของไอ้พี่เต็มแรง จนใบหน้าหล่อเหลาสะบัดหันไปตามแรงกระแทก เธอยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะกระแทกส้นเท้าลงไปที่กลางอกอย่างรุนแรง จนมันกระอักเลือดออกมา ดวงตาเบิ่งค้างเพราะความเจ็บปวด เธอชักเท้าลงมายืนอยู่ข้างตัว ก่อนปลายเท้าจะตวัดเตะเข้าที่ใบหน้าเต็มแรง เป็นผลให้ไอ้พี่มันสลบไปทันที
เธอลวงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่ง โปรยใส่ร่างที่ไร้สติ เอาไว้ให้มันไปรักษาตัว ก่อนจะหันหลังเดินจากมา ตรงเข้าห้องน้ำ ไปล้างเนื้อล้างตัว ล้างคราบเลือดที่ติดตามนิ้วมือ ใบหน้านิ่งเย็นเหยียบ ไร้ความรู้สึกใดๆ จนเมื่อมั่นใจว่าล้างทำความสะอาดเรียบร้อยดีแล้วจึงได้เงยหน้าขึ้น พบใครคนหนึ่งยืนพิงประตู กอดอกมองเธอเฉยๆ
“ขอบใจที่ช่วยเล่นละคร ไว้กูจะเลี้ยงเหล้าตอบแทนแล้วกัน” เธอว่าพลางปัดเสยเส้นผมไปด้านหลัง ดึงทึ้งอย่างหงุดหงิดใจ หัวคิ้วสวยขมวดหมุน
“มึงต้องเล่าให้กูฟัง”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง” เธอตอบกลับไปทันทีพร้อมตวัดสายตาไปมอง ใช่ ไม่ใช่เรื่องของมึงไอ้วุฒิ.... เรื่องนี้เป็นเรื่องของกูกับไอ้พี่แค่สองคน มึงไม่เกี่ยว...
“มันเกี่ยวตั้งแต่กูพุ่งไปต่อยหน้ามันแล้ว” ไอ้วุฒิว่าอย่างไม่ยอมแพ้
“กูบอกว่าไม่เกี่ยวไง!!!! แม่ง กูให้เงินค่ารักษามันไปแล้ว มึงไม่เกี่ยว มึงไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้!!!”
“แต่มึงเป็นเพื่อนกู!!!” คำพูดของมันทำให้เธอนิ่งไป คำว่าเพื่อนของมึงนี้จริงจังขนาดไหนกันไอ้วุฒิ เพื่อนที่แค่ทำงานกลุ่มด้วยกัน เพื่อนที่นั่งเรียนด้วยกัน เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวหรือว่าเป็นเพื่อนแท้เพื่อนตาย เพื่อนแบบไหนที่มึงกำลังเป็นให้กู.....
“ตอนนี้กูยังไม่พร้อม” เธอว่าด้วยเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ไอ้วุฒิเองก็อ่อนลงเช่นกัน มันเดินเข้ามาจับคว้าขอมือของเธอ เดินกลับไปที่โต๊ะ หยิบเงินวางบนโต๊ะให้เพียงพอต่อค่าเหล้า หยิบขวดเหล้าที่ยังไม่ลดลงไปเท่าไหร่นักติดมือมาด้วย เดินผ่านร่างไร้สติของไอ้พี่ไป ก่อนไปยังไม่วายเตะซ้ำไปอีกที แล้วจึงผละจากมา
เธอกับมันเดินมาเรื่อยๆ โดยที่มือของมันยังคงจับข้อมือของเธออยู่ เธอเองก็ไม่ได้คิดจะดึงขืนตัวออก ปล่อยให้มันจูงไปทั้งอย่างนั้น จนมาถึง C-HR เขียวมิ้นต์ของไอ้วุฒิมัน มันจับเธอยัดเข้าไปแล้วตัวมันเองเดินไปประจำที่คนขับ ก่อนจะออกตัวไปทันที
