บทที่ 9 8 ผิดตรงไหน(2)
“อย่าไปแซ็วคุณชายนักสิครับเพี่ยน ๆ เดี๋ยวคุณชายก็งอนล้วงมีดมาปาดคอพวกมึงหรอกครับ” นี่เสียงไอ้ตัวการ ไอ้คนคาบข่าว ไอ้ท็อปเสียงร่าเริงมาเลยครับ
“แล้วนี่คุณชายครับ เมื่อคืนมึงไม่ได้แดกน้องเขาใช่มั้ยวะ” ไอ้นี่ก็เผือกไม่เลิก ไอ้จุ้นไงครับ จุ้นสมชื่อ
“มึงก็กล้าถามคุณชายนะครับไอ้จุ้น อย่างคุณชายมันชอบใช้มือ แม่งเป็นโรคหวงตัวเอง ปัจจุบันแม่งถึงยังซิงอยู่ไง นี่ทุกวันนี้กูยังรอลุ้นว่าใครแม่งจะได้ซิงคุณชายวะ”
“พวกมึง” ผมส่งเสียงขรึม ชักจะแซ็วไม่เลิก ไม่คิดว่าผมจะอายบ้างหรือไงครับ
“ฮ่า ๆ ๆ พอ ๆ แม่งโมโหละ แดก ๆ”
ไอ้พวกเวรนี่ รู้มากรู้ดี รู้ทุกเรื่อง ปากยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก
เออ แล้วผมยังไม่เคยเสียตัวให้ผู้หญิงมันผิดตรงไหนครับ ก็มันไม่มีใครเหมาะสมที่จะมาสัมผัสตัวผม แล้วไอ้เรื่องพวกนี้พวกเพื่อนของผมมันก็เสือกรู้ดี ทั้งที่ผมเคยปล่อยข่าวว่าตัวเองเป็นเสือผู้หญิงเคี้ยวไม่เลือก พวกนี้แม่งฉลาดเกิน ขนาดญาติของผมยังเชื่อ ทำไมพวกนี้ไม่เชื่อ ผมว่าผมเนียนแล้วนะครับ คงเพราะพวกมันที่คลุกคลีกับผมมากไปก็เลยไม่เชื่อมั้งครับ พวกนี้พากันจับพิรุธจนผมต้องเผลอพลั้งปากยอมรับ แล้วจากนั้นพวกมันก็ขุดครับ ขุดจนผมไม่เหลือชิ้นดี บ้างก็หาว่าผมชอบผู้ชาย ถึงขั้นเอาผู้ชายมานั่งข้างผมเลยก็มี
พวกมันน่ะบ้า ผมก็แค่ยังหาคนมาสัมผัสน้องชายผมไม่ได้ ทำไมมันต้องมโนกันไปไกลขนาดนั้นด้วย
ไม่เสียตัวให้ผู้หญิงก็ไม่เห็นเป็นไร ในเมื่อมือของผมก็มี มีมือก็ใช้ให้เป็นประโยชน์สิครับ
“กูจะแต่งงาน” ดื่มกันไปได้สักพักผมจึงเอื้อนเอ่ยออกไป พวกนี้เป็นเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด แม้ว่างานแต่งจะจัดแบบภายในครอบครัวตามความต้องการของผม แต่ผมคิดว่าบอกเพื่อนหน่อยก็ดี เดี๋ยวจะมาเพ้อน้อยใจถ้ารู้ทีหลัง ผมเป็นคนง้อใครไม่ค่อยเป็นด้วยสิ
“หืม?” เพื่อนของผมประสานเสียง ค้างอยู่ในท่าทางนั้น ๆ คล้ายหยุดเวลา
“คุณชายมึงช่วยพูดอีกทีครับ กูขอขยี้ขี้หูแป๊บ” เติ๊กเหมือนตั้งสติได้ก่อนจึงรบเร้าให้ผมพูดใหม่
“กูจะแต่งงาน” ผมก็พูดให้ครับ เผื่อพวกมันจะรู้ว่าไม่ได้หูแว่ว
“เวร”
“บรรลัย”
“ฉิบหาย”
“หิมะตกเมืองไทย”
“เกินไปครับพวกมึง ผมแค่จะแต่งงาน นี่คำอวยพรของพวกคุณมึงเป็นแบบนี้เหรอครับ” ผมพูดด้วยใบหน้านิ่ง ๆ ไม่ต้องมองพวกเพื่อนก็รู้ว่าพวกมันอยู่ในสภาพไหน
“อย่าบอกว่ามึงจะแต่งกับน้องข้าวสวยของมึง ไหนบอกไม่อยากเสียน้องมันไปไงวะ แล้วไหงกลับคำ” ผมบอกแล้วไงครับว่าไอ้พวกนี้รู้ดีรู้มากรู้ทุกเรื่องจริง ๆ
“เปล่า” ผมตอบก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มและพูดต่อในขณะที่พวกเพื่อนของผมกำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเช่นกัน “แต่งกับหญิงชั่ว”
“แค่ก แค่ก… ไอ้คุณชาย!” ประสานเสียงกันอีกแล้วครับ สำลักเหล้าพร้อมกันด้วย
ไอ้พวกนี้นี่จริง ๆ เลยน้า
“แก่แล้วครับ พวกคุณมึงน่ะหัดออกกำลังกายบ้าง”
“ไอ้คุณชาย พวกกูแค่ตกใจครับ นี่มันเรื่องเซอร์ไพรส์เลยนะครับ นี่มึงกะจะเอาน้องมาแกล้งถึงที่เลยหรือไง”
“เกลียดเขาจะอยู่ใกล้เขาทำไมวะ”
“ปกติไอ้คุณชายเกลียดอะไรคืออยู่ร่วมโลกไม่ได้ แต่ก็พอเข้าใจแหละ น้องมันน่าแกล้ง”
“ระวังจะตกหลุมรักน้องมันอีกรอบล่ะ นั่นสเปคไม่ใช่หรือไง แฟนคนแรก รักครั้งแรก ว้าว ๆ เมียคนแรกด้วยเปล่าวะ”
“พวกมึงเล่นกับกูเท่าไหร่”
“เล่นไรวะ”
“ก็เล่นว่าน้องมันนั่นแหละจะได้ซิงไอ้คุณชาย”
“แต่น้องมันเจนจัดนะเว้ย ผ่านมาตั้งเท่าไหร่แล้ว ไอ้คุณชายจะเอาออ”
“แค่จ้างมาแต่ง เห็นชอบเงิน เลยซื้อมาเล่นแก้เหงา พวกคุณมึงเลิกเพ้อได้แล้วครับ ถ้าไม่หยุดเพ้อผมกลับนะครับ” ผมรีบเบรกความคิดของพวกเพื่อน พวกนี้ต่อมมโนหนักครับ
“กูว่าเรื่องนี้มีนอกมีใน” ยังคงไม่เลิกสืบ
“ใช่ ไม่งั้นไอ้คุณชายมันไม่เอามาไว้ใกล้ตัว” ฉลาดกันเหลือเกิน
“ถูก ถ้าบอกซื้อมาเล่น ๆ แก้เหงา มันคงซื้อมานานแล้ว ไม่หาทางแกล้งเหมือนที่ผ่านมาหรอก”
“หรือว่า…”
“พอ! เลิกเพ้อเป็นผู้หญิงได้แล้วครับ ป๊าผมแค่อยากให้แต่งครับพวกมึง”
“อ้อ เก็ทละ กลัวป๊าเสือหาให้ เลยไปหาเรื่องบังคับคนที่สามารถควบคุมได้ บวกกับเกลียดมาก ๆ เอามาแกล้งใกล้ ๆ ว่างั้นเถอะ”
“อืม”
“ดี ๆ ชั่วดี เพื่อนชอบ สมแล้วที่เราเป็นเพื่อนกัน”
ครับ เพื่อนกัน ไม่มีห้ามปราม มีแต่ยุยง เพื่อนแบบนี้ไม่ดีครับ เลิกคบได้ก็เลิกเถอะ แต่สำหรับผมเลิกไม่ได้ครับ เพราะพอคบกับพวกมันแล้ว ผมเหมือนดูเป็นคนดีที่สุดในกลุ่มไงครับ ผมชอบเป็นคนดีที่สุดก็เลยต้องอยู่กับคนที่ดูเลว
[END TIW]
