บทที่ 49 บทที่ 48 รู้สึกผิด

บทที่ 48 รู้สึกผิด

“อา... เกลียดที่ต้องมาเห็นน้ำตาคนรักกัน” ไคเลอร์ใช้ปลายกระบอกปืนเกาคางคิ้วตัวเองด้วยความเหนื่อยหน่าย ทั้งที่หันหลังเดินออกมาไกลแล้วแท้ ๆ “ฉันตอบแทนบุญคุณเธอแล้วนะ” เขาหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องให้พาพีร์เจออกไปจากโกดังนี้ด้วย

ณ โรงพยาบาล

เทียน่าที่เนื้อตัวเปื้อนเลือดกึ่งเดินกึ่งวิ่ง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ