บทที่ 50 บทที่ 49 อย่าไปไหนอีกนะ

บทที่ 49 อย่าไปไหนอีกนะ

สามวันต่อมา

ภายในห้องพักฟื้นเงียบเหงาไร้เสียงผู้คน เทียน่านั่งจ้องใบหน้าซีดเซียวอยู่นานหลายนาทีก่อนที่จะฟุบหน้าลงกับเตียงผู้ป่วย มือเรียวบางกุมมือหนาไว้หลวม ๆ เธอไม่เคยรู้ว่าการรอคอยมันทรมานมากขนาดนี้มาก่อน ทุกอย่างเชื่องช้าจนใจจะขาด วันและเวลาหมุนเวียนไปตามปกติแต่พีร์เจยังน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ