บทที่ 3 ไคล์

“ถ้าอยากมากก็ไปอ้าขาให้คนอื่น อย่ามายุ่งกับฉัน” เขาตะคอกใส่เธอก่อนจะถอยออกมายืนอยู่ข้างเตียง “หรือเธอต้องการเงิน เท่าไหร่ว่ามา”

ผู้หญิงคนนี้โผล่มาจากไหนทำไมอยู่ ๆ เธอถึงมายุ่งกับเขา ไม่รู้หรือว่าเขาเป็นใคร หรือว่าต้องการเงินถ้าได้เงินแล้วก็คงยอมไปแต่โดยดี

ส่วนหญิงสาวไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เพราะเขาแสดงออกชัดเจนว่ารังเกียจพฤติกรรมแบบนี้ของเธอ เธอคงเข้าหาเขาผิดวิธี เธอคิดว่าถ้าทำแบบนี้มันจะง่ายและจบทุกอย่างได้ไว แต่กลับผิดแผนมิหนำซ้ำยังโดนดูถูกเหยียดหยามอีก

1 สัปดาห์ก่อนมาที่นี่ มีผู้ชายแต่งตัวแปลก ๆ สองคนบุกเข้ามาในบ้านของเธอพร้อมยื่นซองเอกสารสีน้ำตาล ซึ่งเมื่อเธอเปิดดูก็พบข้อมูลของเขา

ไคล์ หนุ่มลูกครึ่งชาวจีน เกิดวันที่ 29 เมษายน อายุ 27 ปี สูง 190 เซนติเมตร น้ำหนัก 70 กิโลกรัม อาชีพ ผู้บริหารสูงสุดของบริษัทซอฟต์แวร์ยักษ์ใหญ่ในประเทศจีน และมีธุรกิจสีเทาอีกมากมาย คนส่วนใหญ่มักจะบอกว่าเขาคือ มาเฟีย หรือมังกรหนุ่มผู้เย่อหยิ่ง งานอดิเรก ไม่มี สถานภาพ โสด หมายถึงยังไม่แต่งงาน แต่มีแฟนสาวที่กำลังเรียนปริญญาโทอยู่ที่ประเทศอังกฤษ ทำให้ตอนนี้ทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ส่วนนิสัยไม่มีระบุไว้ ชอบอะไรก็ไม่มีข้อมูล

‘เห้อ!! ชีวิตที่น่าเวทนาของฉัน’ หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าเธอคิดถูกหรือผิดที่รับงานนี้ เพราะแค่เริ่มเธอก็เริ่มมองเห็นอนาคตแล้ว ดูจากสายตาของเขาก็ไม่ต่างไปจากดวงตาของมังกรหนุ่มที่พร้อมจะพ่นไฟให้กับศัตรู

“นี่คุณ” เธอเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินไปที่ห้องน้ำ

“ถ้าฉันกลับออกมาแล้วเห็นเธอยังอยู่ในห้องนี้ฉันจะฆ่าเธอทิ้งซะ”

ใบหน้าขาวกลับซีดเผือด ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของเขาเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่าเขาจะทำมันจริง ๆ และเธอคงไม่เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่แน่นอน

ปัง!!

สิ้นเสียงปิดประตูห้องน้ำ เธอก็รีบลงจากเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่แบบลวก ๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป

หน้าบริษัทซอฟต์แวร์ยักษ์ใหญ่ หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีน้ำเงินนั้นช่วยขับผิวขาวของเธอให้ดูโดดเด่นยิ่งขึ้น ผมของเธอถูกมัดรวบขึ้นไปอวดคอระหง กระเป๋าใบเล็กสีดำที่อยู่ในมือถูกกระชับให้แน่นขึ้น เธอแหงนมองขึ้นไปด้านบนสุดของตึก เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ ไม่คิดว่ามันจะใหญ่โตขนาดนี้ ภายในคงมีพนักงานนับร้อย ยิ่งจินตนาการเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าเท่านั้น

‘คงไม่มีใครมองว่าฉันเป็นตัวตลกหรอกนะ’

‘คิดถูกหรือเปล่าที่เช่าชุดนี้มาใส่ อากาศที่นี่ก็หนาวเกินบรรยาย มองไปทางไหนก็มีแต่คนใส่เสื้อผ้าหนา ๆ กันทั้งนั้น’

ขณะอยู่ในลิฟต์ มีพนักงานสาวสองคนที่ขึ้นมาพร้อมกับหญิงสาว พวกเธอดูจะสนใจหญิงสาวแปลกหน้า ที่แต่งตัวแปลก ๆ ทั้งที่อากาศหนาวขนาดนี้ ใส่เสื้อผ้าบาง ๆ แบบนั้นออกจากบ้านได้ยังไง

ไม่ใช่คนที่ถูกมองจะไม่รู้สึกถึงสายตาแปลก ๆ ที่มองมา แต่เธอกลับทำเป็นมองไม่เห็น ทันทีที่ลิฟต์เปิดเธอก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ ก่อนจะรีบก้าวเท้าออกไป ปรากฏว่ามีสายตานับสิบ ๆ คู่มองมาที่เธอเป็นตาเดียว เธอก้มหน้าลงก่อนจะหันกลับไปมองตัวเลขที่บอกตำแหน่งของชั้นที่เธอยืนอยู่

‘ให้ตายสิ แล้วฉันรีบเดินออกมาทำไม นี่มันผิดชั้นนี่นา’

ร่างบางหมุนตัวกลับอัตโนมัติ เธอตีเนียนเดินกลับเข้าไปในลิฟต์อีกครั้ง แต่ไม่ทันที่ลิฟต์จะปิดก็มีคนออกมาจากลิฟต์อีกตัว เธอได้แต่ยืนมองเขาอยู่ในลิฟต์

“สวัสดีค่ะบอส” เสียงเจื้อยแจ้วของพนักงานสาวต่างพากันรีบกล่าวคำทักทายเจ้านายสุดหล่อ

‘ต้องใช่เขาแน่ ๆ ตอนนี้แหละ’

ก่อนที่ลิฟต์จะปิดลง หญิงสาวก็พุ่งตัวออกไปจากลิฟต์ เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาหันกลับมามอง ทำให้เธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ว้าย!”

“อุ๊ย!” นี่ไม่ใช่เสียงหญิงสาวที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์แต่เป็นเสียงอุทานของพนักงานที่พร้อมใจส่งเสียงออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย

ชายหนุ่มขมวดคิ้วทันทีที่เห็นว่าคนในอ้อมกอดของเขาคือใคร

“เธออีกแล้วเหรอ” เขาผลักเธอออกห่างจากตัว

“คิดถึงจังเลยค่ะ” เธอเข้าไปกอดเขาจนแน่นพลางซบหน้าไปตรงอกกว้าง “ฉันรอให้คุณมาหาทั้งคืนแต่คุณก็ไม่มาสักที ฉันเลยมาหาคุณถึงที่นี่ คุณคงยุ่งมากเลยไม่มีเวลาให้ฉัน”

ท่าทางออดอ้อนอย่างสนิทสนมนั้นทำให้พนักงานที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างพากันตกใจ ครั้งแรกหรือเปล่าที่พวกเขาได้เห็นอะไรแบบนี้ในบริษัท

“นี่เธอ”

ผู้บริหารหนุ่มมองคนแปลกหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางคิดว่า ‘เธอคงป่วยทางจิต อากาศหนาวขนาดนี้ยังกล้าแต่ตัวแปลก ๆ ออกจากบ้าน ไม่หนาวหรือไง’

“น้ำตาลค่ะ แค่คืนเดียวคุณก็ลืมชื่อของฉันซะแล้ว”

น้ำตาล สาวสวยหน้าหวาน เจ้าของความสูง 170 เซนติเมตร ใบหน้าของเธอหวานละมุนไม่ต่างจากชื่อของเธอมากนัก มีหนึ่งจุดเด่นบนใบหน้าของเธอซึ่งจะปรากฏแค่ตอนที่เธอยิ้มเท่านั้น ลักยิ้มที่พบในคนทั่วไป แต่กลับมีเสน่ห์เมื่ออยู่บนใบหน้าหวาน ๆ ของเธอ

อายุของเธอเพิ่งจะ 29 ปีบริบูรณ์เมื่อปลายเดือนตุลาคมที่ผ่านมา เธอเป็นอดีตพยาบาลสาวที่มีรูปร่างสูงโปร่งและมีผิวขาว ก่อนเดินทางมาประเทศจีนเธอโดนไล่ออกจากงานด้วยเหตุผลที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าสาเหตุจริง ๆ คืออะไรกันแน่ แม้เธอจะโต้แย้งก็ไม่เป็นผล เธอจึงยอมจำนนและออกจากงานทันที

“มานี่” เขากระชากแขนของเธอจนเธอเซไปตามแรงของเขา แล้วเขาก็พาเธอมาหยุดอยู่หน้าลิฟต์ของผู้บริหาร

น้ำตาลมองแผ่นหลังของเขา เธอคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ แม้จะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะทำหน้ายังไง แต่เธอก็มั่นใจว่าเขาต้องโกรธเธออยู่แน่ ๆ