บทที่ 2 ตอนที่ 2
ในขณะที่คริสไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตในตอนนี้ คือมันเคว้งไปทุกอย่างเลย ทำอะไรก็ดูเหงาทั้งที่เพื่อนมาห้อมล้อมตัวเต็มไปหมด เขาไม่ใช่คนชอบสูบบุหรี่เลยแต่หลายวันที่ผ่านมานี้เรียกว่าสูบจัดมากกว่าปรกติหลายเท่า
คริสมองขวดเบียร์เป็นลังที่กองกับพื้นสนามบอลหญ้าเทียมของเพื่อน พวกมันมาอยู่กับเขาในช่วงที่มีนหายตัวไป เขาไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เธอถึงต้องมาบอกเลิกกันแบบนั้น
สิ่งที่เธอทำมันไม่มีเหตุผลสักนิด!
“ไงมึงคิดถึงเมียเหรอวะ?” ชินส่งแก้วเบียร์ให้เพื่อนดื่มย้อมใจหน่อยเผื่อจะรู้สึกดีขึ้น ตั้งแต่เมียทิ้งสภาพมันไม่ต่างกับหมาเหงารอเจ้าของกลับมาทุกวัน
“คบเจ็ดปีนะเว้ยไม่ใช่เจ็ดนาทีที่กูจะลืมง่ายๆ”
“มึงแม่งเหี้ยเอง” โตมาช่วยตอกย้ำต่อไม่ได้รู้สึกสงสารเพื่อนเลยเพราะสมน้ำหน้ามันมากกว่า
“กูเพื่อนมึงปะไอ้เหี้ยโต” ไอ้นี่เพื่อนเสียใจแทนที่จะปลอบใจแต่เสือกมาซ้ำเติมกันอีกไอ้เพื่อนเวร
“มึงทำของดีหายเองไอ้ควาย กูจะบอกให้นะนอกจากมีนมีใครทนอยู่กับมึงได้บ้าง” โตตอกย้ำอีกรู้สึกสมน้ำหน้าเพื่อนแต่ก็สงสารนิดหนึ่ง เขาไม่โทษเมียมันเลยที่เลิกไปเพราะถือว่าโคตรจะทนมากแล้วกับเรื่องสารพัดที่ผ่านมาขนาดนี้
“มีนต่างหากต้องเสียใจที่ทิ้งกู!” เขาคือของดีที่มีนทิ้งไปแม่งโคตรอายเลย มันใช่เหรอที่จะคบกันแล้วเลิกกันด้วยเหตุผลที่ว่าเขาลืมวันเกิด นั่นมันเรื่องเล็กๆเองนะ ถ้าอยากได้ของขวัญเขาซื้อให้ย้อนหลังก็ได้แพงเท่าไรก็พูดมาเดี๋ยวสั่งให้คนไปหาให้
“เดี๋ยวมึงจะรู้สึกไอ้คริส” ชินพูดหลังฟังเพื่อนทะเลาะกัน
เตะบอลจบเขากลับคอนโดทันที แต่เปิดห้องเข้ามาทำไมทันกว้างจังวะ ปรกติเวลานี้จะต้องมีจานข้าวพร้อมกับข้าวรสชาติโคตรอร่อยวางรอแล้ว ทำไมมันไม่มีเหมือนเมื่อก่อนวะ
“เฮ้อ...กูคงบ้า!” เขาต้องบอกตัวเองครั้งที่เท่าไรแล้วว่าไม่มีเมียเหมือนเดิม ภายในห้องที่ยังสะอาดแต่ก็มีเศษขวดเหล้าบ้างเลยดูรกเพราะไม่มีคนมาเก็บกวาดให้เหมือนเมื่อก่อน
เขาลงไปข้าวกินเพราะทนหิวไม่ไหว แต่รสชาติแม่งก็ไม่อร่อยเลย ช่างมันเถอะกินเพื่ออยู่ไม่ใช่อยู่เพื่อกินสักหน่อย
คิดถึงกับข้าวฝีมือเมียว่ะ!
เขาจำได้ว่าเคยยกเค้กให้มีนเป่าเมื่อประมาณสี่ปีที่แล้วได้มั้ง เธอยังกอดยังหอมเขาอยู่เลย แล้วไม่เข้าใจทำไมมีนต้องเลิกกับเขาด้วย ทั้งที่เราคบกันมานานมากจนคนอื่นแทบจะไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำนะ
“เฮ้อ…ชีวิตกูกำลังดิ่งลงเหวรึเปล่าวะ” เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันหมดอาลัยตายอยากทั้งที่ไม่เป็นอะไรสักนิด
เขาจะไม่เป็นอะไรเพราะผู้หญิงคนเดียวหรอก อีกไม่นานก็จะมีคนมาแทนที่เธอได้แน่นอนเขาเชื่ออย่างนั้นถึงจะไม่มั่นใจเท่าไร เธอทิ้งเขาให้อ้างว้างโดดเดี่ยวขนาดนี้มันใจร้ายมาก
กินข้าวเสร็จก็กลับห้องตั้งแต่สองทุ่ม สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นเรื่องปรกติ แต่กับเขามันไม่ใช่เลยเพราะว่าส่วนใหญ่มักจะไปดูบอล เตะบอลหรือไม่ก็กินเหล้าปาร์ตี้กับเพื่อน แล้วถ้าขับรถกลับไม่ไหวมีนก็จะมารับไม่ว่าจะดึกขนาดไหนก็ตาม
เธอรักเขาจะตายทำไมถึงทิ้งกันได้วะ
“โกรธกันเรื่องอะไรกันแน่วะมีน?” เขาโทรหาเธอรอบที่พันแล้วมั้งแต่เธอไม่รับสายเลยสักนิด ลองเอาเบอร์แปลกโทรไปก็ไม่รับ เขาพยายามติดต่อเธอทุกช่องทางแต่ก็ไม่มีการต่อกลับมา
สุดท้ายคงต้องติดต่อเพื่อนแทน
คริส : กูเหงา มานอนคอนโดกูนะ
Toto : กูอยู่กับเมียไปไม่ได้
ชินคนดี : กูเอาเด็กอยู่มึงทนไปก่อนนะ
คริส : นี่กูเพื่อนนะเว้ย!
Toto : แต่มึงไม่ใช่เมียกูไอ้เหี้ย!
คริส : แม่งเลววะ กูเหงามึงเข้าใจไหม!
ชินคนดี : มึงเหงาเป็นด้วยเหรอ แดกเหล้ารอเดี๋ยวดึกๆกูไป
คริส : เออ กูจะแดกรอ
“เฮ้อ…กูเป็นอะไรวะเนี่ย!” มันเป็นความรู้สึกโคตรน่าหงุดหงิดจริงๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะจัดการตัวเองยังไงดี
เมื่อก่อนมีนรอเขาแบบนี้รึเปล่าวะ คงจะใช่มั้ง แล้วเธอทำอะไรรอในช่วงที่เขาไม่อยู่ละ แล้วจะเหงาแบบเขาไหมวะ เขาจะเอายังไงกับชีวิตเฮงซวยตอนนี้ดี
เขามันควายที่ปล่อยเธอไปจริงๆเหรอ?
มันเกิดอะไรขึ้นทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาวะ ไม่! เขาจะไม่เสียใจที่เลิกกับมีนเพราะเธอมันแค่ของตายไม่ใช่รึไง อีกเดี๋ยวมีนต้องกลับมาหาเขาแน่นอน เธอจะทิ้งเขาลงได้ไงในเมื่อเธอรักเขามากไม่ใช่เหรอ เขาแค่ต้องรอให้มีนหายโกรธกันแล้วค่อยไปง้อหาของขวัญดีๆสักชิ้นไปให้เท่านี้มีนก็คืนดีแล้ว
เขารู้ว่ามีนรักเขามากเพราะว่าเขาเองก็รักเธอมาก
เรายังไม่ได้เลิกกัน
