บทที่ 3 ตอนที่ 3
มีนกลับมาจากหัวหินก็ลุยงานของตัวเองต่อเลย อาชีพแม่ค้าออนไลน์เป็นอะไรที่อิสระที่สุดแล้ว แต่อีกงานของเธอคือร้านขายของหลายอย่างเกี่ยวกับความงาม ไม่ว่าจะนำเข้าครีม ขายเครื่องสำอาง รวมไปถึงเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่แยกโซนอย่างชัดเจนทุกอย่าง
“คุณมีนมาแล้วเป็นไงบ้างคะ” นิวพนักงานแคชเชียร์ของร้านถามเพราะช่วงที่เจ้านายคนสวยหายไปคุณคริสมาตามหา
“นี่ของฝากทุกคนค่ะ มีนขอทำงานสักพักใครจะมาพบให้โทรบอกก่อนนะคะ” วันนี้เธอนัดเพื่อนเอาไว้แต่ก็ต้องทำงานด้วย
ทำไมภาพทุกอย่างมันยังชัดเจนอยู่นะ ตลอดเวลาหลายปีที่คริสมักจะมานอนบนโซฟาประจำห้องทำงาน หรือไม่ก็เอางานของเขามาทำที่นี่ด้วย ภาพจำทุกอย่างมันชัดเจนมากจนไม่สามารถจะลืมได้ง่ายๆเลย แต่เธอต้องหันกลับมารักตัวเองสักที
“คุณมีนเมื่อวันก่อนคุณคริสแวะมาหาแล้วฝากนี่ไว้ให้ค่ะ”
“อ่อ” กล่องของขวัญที่ผูกโบว์ดูสวยดีนะแต่ว่ามันช้าไปไหม
เธอไม่รู้ว่าตัวเองเข้มแข็งมากพอที่จะเจอเขาได้อีกครั้งรึเปล่า เธอรักคริสมากนะ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ตอนนี้เขายังรักเธอบ้างรึเปล่าก็ตาม เธอไม่รู้ว่าที่เขาฝากไว้เพราะพึ่งจะนึกได้ หรือว่าอะไรกันแน่ แต่เธอก็ใจแข็งไม่พอที่ทิ้งไป
“นาฬิกา…” ของขวัญที่เขาให้คือนาฬิกาที่เธอเคยบอกว่าอยากได้แล้วกำลังจะสั่งซื้อแล้วด้วย
สุดท้ายก็นั่งนิ่งใจลอยอีกครั้ง เธอควรจะเอาไปคืนเขาดีไหม หรือว่าควรจะเอายังไงกับน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอเบ้าตอนนี้ดี นับตั้งแต่วันนั้นเธอตัดขาดเขาแล้วต้องใจแข็งเข้าไว้สิ
“ฉันคิดถึงนายนะ” สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวหรอก
คริสเดินเข้ามาในร้านขายเครื่องสำอางของเมีย แค่เห็นรถเขาก็จำได้แล้ว เธอกลับมาทำงานแล้วหลังจากที่หายหน้าไปเกือบเดือนเลย ครั้งนี้เขาตั้งใจมาง้อขอคืนดีเพราะชีวิตที่ไม่มีเธอมันเฮงซวยมากจนไม่สามารถจะทนต่อได้ไหว
“อ้าวคุณคริสมาหาคุณมีนเหรอคะ?” นิวถามขึ้นเมื่อเห็นแฟนเจ้าของร้านเดินเข้ามา
“อยู่ในห้องทำงานใช่ไหม?”
“ค่ะ แต่ว่าคุณมีนไม่ให้ใครพบ”
“ทำงานไป” แค่รู้ว่าเมียอยู่มันก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเลย
คริสเดินเข้าไปในห้องทำงานขนาดพอดี แล้วเปิดประตูเข้าไปเห็นเมียกำลังกดคอมระรัวจนไม่ได้สนใจเขาเลย เธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่ทำไมถึงบอกเลิกกันเขายังไม่เข้าใจ
“ชอบไหมนาฬิกาที่ซื้อให้?”
“คริส!” เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอเขาในตอนนี้นะ
“ทำงานต่อไปสิ แค่อยากมาคุยด้วยนิดหน่อย” เขาอยากจะขอคืนดี แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะสำเร็จไหมในครั้งนี้
“มีนยุ่งอยู่ไม่ว่างคุยกับใคร” เธอก้มหน้าเสแสร้งแกล้งทำเป็นสนใจงานทั้งที่ความจริงไม่มีสมาธิเลย เธอต้องกำปากกาแน่นข่มใจไม่ให้เดินเข้าไปกอดเขาทั้งที่คิดถึงจนแทบบ้า
“มันเพราะเรื่องอะไรทำไมต้องเย็นชาด้วย” เธอจะเย็นชาใส่เขาแบบนี้ไม่นะ เขายังเป็นผัวเธออยู่นะ ถึงเธอจะบอกเลิกกันไปแล้วแต่ยังไงเขาก็ไม่เลิกแน่นอน
“เพราะเราเลิกกันแล้วไงคริส คืนนั้นพี่โตพี่ชินก็อยู่ด้วยอย่าลืมสิ” เธอเงยหน้ามาตอบเขาก่อนจะเหลือบตามองนาฬิกาที่เขาให้เป็นของขวัญวันเกิด
“เอาของคริสกลับไปด้วยมีนไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”
“มีนโกรธอะไรก็บอกมาดิ” เขาไม่ผิดเรื่องอะไรเลยนะทำไมต้องถูกบอกเลิกด้วยวะ
“กลับไปเถอะคริส”
“ไม่! มีนมาคุยกันก่อน” เขาเดินเข้ามาหาเธอจับมือที่กำปากกาแน่น มันต้องไม่ใช่แบบนี้แน่
“มีนขอร้องคริสกลับไปเถอะ ปล่อยมีนไปในทางของตัวเองเถอะนะ” เธอจะร้องไห้อยู่แล้วนะถ้าเขาไม่หยุด คริสไม่รู้หรอกว่าเธออยู่กับความรู้สึกทรมานแบบนี้มานานแค่ไหน เขาเห็นแค่รอยยิ้มสำเร็จรูปของเธอ แต่ไม่เคยสังเกตว่าความจริงเธอกำลังเสียใจมากมายขนาดไหนแล้ว
“ร้องไห้ทำไม?” ตาเธอเริ่มแดงแล้วเขาไม่อยากเห็นน้ำตาเมียตัวเองหรอกนะ
“คริสหยุด! อย่ามาสงสารกันตอนนี้เลย” เวลาที่ผ่านมาเขาไม่สนใจแล้วตอนนี้จะมาสนใจกันทำไมเล่า เธอต้องใช้เวลานานมากเพื่อจะหยุดร้องไห้ แต่แค่เจอเขาเพียงไม่กี่นาทีความเข้มแข็งอันน้อยนิดก็พังทลายลงไม่เป็นท่า
“คิดถึงมีนนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ เรายังรักกันอยู่ไม่ใช่เหรอมีน”
“ทุกอย่างมันจบแล้ว คริสกลับไปเถอะ”
“โอเค กลับแค่วันนี้แล้วจะมาหาใหม่” เขาไม่คิดว่ามีนจะกล้าไล่กัน แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าเธอใจร้ายมากขึ้นกว่าเดิม
คริสเดินออกมาจากห้องทำงานทำตัวปรกติเหมือนไม่มีอะไรแล้วก็ไม่ได้เอาขวัญคืนมาด้วย เขาซื้อให้ไปแล้วต่อให้มีนจะเอามาปาใส่หน้าเขาก็ไม่รับคืน ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันคนที่บอกรักเขามาตลอดถึงบอกเลิกกันง่ายๆแบบนี้ เมื่อก่อนต่อให้เขาทำผิดมากมาย ทะเลาะกันจนบ้านแทบแตก เราก็ไม่เลิกกันเลย
เรื่องแค่ลืมวันเกิดทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
