บทที่ 6 ตอนที่ 6

ก่อนจะขับรถมาถึงทางเข้าร้านเธอแวะสั่งน้ำไปเลี้ยงพนักงานด้วยเลย วันนี้น่าจะเหนื่อยกันมากพอสมควรเธอเลยให้เขาไปส่งถึงที่ร้านแทนเนื่องจากไม่สามารถรอได้ไหมจริงๆ แล้วขับรถเข้ามาจอดภายในพื้นที่ร้านขายเครื่องสำอางของเธอ

“คุณมีนของพึ่งมาถึงเมื่อกี้นี่เองค่ะ”

“อ่อ มีนสั่งน้ำไว้ให้ทุกคนถ้าเขามาส่งก็เลือกเอาเองนะชอบแบบไหน” เธอเดินไปเช็คของแล้วก็ช่วยพนักงานคิดด้วยว่าจะจัดร้านแบบไหนดี นึกถึงเมื่อก่อนที่คริสมาช่วยจังเขาน่ารักมาก

“ทิชชูค่ะคุณมีน”

“ขอบคุณนะ สงสัยอะไรจะเข้าตา” ไม่ได้เลยจริงๆนะเธอเนี่ย แค่คิดถึงคริสน้ำตาก็ไหลแล้ว ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้นะ

เธอไม่ควรจะคิดถึงคริสเลย

คริสขับรถมาหามีนตามช่วงที่คาดไว้ เขารู้ว่าเธออยู่แค่ไม่กี่ที่หรอกและร้านเครื่องสำอางเธอต้องอยู่แน่ ตั้งแต่ทะเลาะกันวันนั้นเขาไม่เจอเธอตั้งสองวัน รู้ไหมว่ามันเหงาจนแอบมีน้ำตาเลย  เขาชินที่มีเธออยู่ ไม่ว่าเมื่อไรเธอก็จะอยู่ค่อยยิ้มให้เสมอ ในทุกคืนมีนจะกอดเขา แต่ตอนนี้เขาได้แค่นอนกอดหมอนข้างแทน

อยากให้มีนรู้นะว่าตอนนี้เขาโหยหาเธอมาก

“ใครวะ?” เขาเดินเข้ามาภายในร้านเครื่องสำอาง วันนี้ของลงเยอะเลย แต่มีนคุยกับใครถึงหัวเราะสนุกสนานแบบนั้น

“มีนไปกินข้าวกันเถอะ เที่ยงแล้วนะ” เขาเดินตีมึนไปโอบไหล่เธอแสดงว่าเป็นเจ้าของเต็มที่ แล้วมองไอ้หน้าตี๋ที่มองหน้าเมียเขาตาเคลิ้มเชียว ไอ้ควายเผือก! ผัวเขายืนอยู่ตรงนี้ยังกล้ามองเดี๋ยวได้ฟื้นโรงพยาบาลซะหรอก

“คริสมาทำไมเนี่ย? ไว้คุยกันใหม่นะคะคุณตี๋” ใครจะคิดว่าเจ้าของร้านขายน้ำจะมาส่งของให้เองเพราะยุ่งมาก

“ครับคุณมีน ยังไงถ้ามีอะไรโทรมาได้เลย”

“ค่ะคุณตี๋” เธอหยิบนามบัตรมาสแกนไลน์และจะบันทึกเบอร์โทร แต่ว่าคริสมาแย่งโทรศัพท์เธอไปอีกแล้ว

“มานี่เลยมีน คริสว่าเราต้องคุยกัน” เขาจะไม่ยอมปล่อยผ่านแน่ มีอย่างที่ไหนผัวหัวโด่แต่เสือกแอดไลน์ผู้ชายคนอื่น

เมียแม่งเฮงซวยวะ!

“อะไรคริส มีนมีงานต้องทำเห็นไหม?” พอแกะมือเขาออกก็เดินหนีออกมา เธอไม่อยากให้ลูกน้องต้องมองกันมาก เธอเดินออกมาที่นั่งเล่นด้านนอกแทนที่จะเข้าห้องทำงาน การอยู่ตามลำพังกับเขามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นอีก

“มันเป็นใครห่ะ? ผัวยืนอยู่ตรงนี้เกรงใจบ้างไหมวะ!” เขาถามเธอเสียงดังขึ้น และคำตอบที่ได้ผ่านสีหน้าคือความเบื่อหน่าย เห้ย! เราเคยรักมากไม่ใช่รึไงวะ ทำไมถึงเปลี่ยนแบบนี้

“เรา เลิก กัน แล้ว” เธอพูดชัดเจนและเน้นย้ำทุกคำมองตาไม่หลบ เขาไม่ยอมจบทั้งที่เธอจบตั้งแต่คืนนั้นแล้วนะ

“เลิก!? ฝันไปเถอะว่านอกจากฉันแล้วใครก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวเธอได้” เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น รู้สึกคิดถึงมาก ทั้งหึงทั้งหวงจนแทบจะบ้าอยู่แล้วเนี่ยทำไมไม่รับรู้บ้างวะ

เมียไม่คิดถึงเขาบ้างเลยเหรอ?

“งั้นก็ฝันไปเถอะว่าฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม!”

“มีน!” เขาตะคอกใส่เธอเสียงดังบีบข้อมือเล็กแรงขึ้น

“เลิกตะคอกใส่ฉันสักที! แล้วก็ออกไปได้แล้ว!” เธอกดเสียงต่ำจ้องหน้าเขาไม่ยอมหยุดเช่นกัน

“เดี๋ยวนี้เก่งจังเลยนะมีน กล้าตะคอกใส่ฉันด้วย จำไว้เลยว่าเธอจะมีผัวได้แค่คนเดียวนั่นคือฉันเท่านั้น!” เขาตะคอกหนักขึ้นไม่สนใจใครทั้งนั้นแล้ว ดื้อมากนักนะมีน! เดี๋ยวนี้คอยดูเขาจะทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมจนได้

เผียะ!

“สันดานหมา!” เธอผลักเขาออกแล้วเดินกลับเข้าร้านพยายามทำสีหน้าให้ปรกติที่สุดเท่าที่จะทำไหว

“คุณมีนเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ?”

“ฉันไม่เป็นอะไร ทำงานต่อเถอะ” เธอเดินไปทำหน้าที่แคชเชียร์คิดเงินให้ลูกค้า แล้วพยายามยิ้มแย้มให้ได้อย่างสดใสทั้งที่จริงในใจเธอมันร้องไห้อยู่ คริสทำกับเธอเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คนรัก เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทนให้เขาตะคอกถามด่าว่ามานานได้ไงตั้งหลายปี

คริสเดินตามมาจนถึงประตูร้านแต่ก็เปลี่ยนใจหันหลังกลับไปที่รถแทน เขาไม่รู้ว่ามีนเป็นอะไรทำไมถึงต้องด่าเขาด้วย  ที่ผ่านมาเขาก็เป็นแบบนี้ไม่เห็นว่าเธอจะพูดอะไรสักคำ เธอมีแต่ยอมเขาตลอด เธอรักเขามากแล้วเพราะอะไรถึงได้เป็นแบบนี้  หรือว่ามีใครมาเปลี่ยนเมียเขา

คริสกำหมัดแน่นเดินกลับไปที่รถขับออกไปไม่อยากจะง้อเธอแล้ว แต่ก็ทนทำใจปล่อยไม่ได้จริงๆ เราคบกันมาตั้งนานความผูกพันมันมากขนาดไหนใครจะรู้ดีเท่าเขาเล่า เขาจะหาใครมาแทนที่มีนอีกได้ไงในเมื่อเธอดีแสนดีมากขนาดนี้