บทที่ 14 ทะเลาะ
“เงียบเหอะน่า...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
ฉันเดินตามเขามาจนถึงลานจอดรถที่มีรถของพวกเราจอดเทียบอยู่ แหวนเพชรที่กำลังเดินไปเดินมาคล้ายกังวลอะไรบางอย่างหันมามองพวกเราก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“พี่พลอย! พี่หายไปไหนมา? โทรศัพท์ก็ไม่พกไป! เพชรเข้าไปตามที่ห้องน้ำก็ไม่เจอใครเลย พี่เล่นอะไรเนี่ย เพชรเป็นห่วงมากเลยรู้ไหม?”
“เอ่อ...” ฉันอ้ำอึ้งพลางทำหน้าเหลอหลา ไม่คิดว่าแหวนเพชรจะเป็นห่วงขนาดนี้ ฉันเหลือบตามองร่างสูงที่ตอนนี้เดินกลับไปประจำที่นั่งคนขับเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรกับใคร ฉันเห็นเขาใช้ผ้าขนหนูที่เขาพกติดรถมาด้วยคลุมตัวแม่แมวตัวนั้นแล้ววางมันไว้บนตักของเขา “พอดีพี่บังเอิญเจอแม่แมวบาดเจ็บน่ะ”
แหวนเพชรขมวดคิ้วสงสัยแล้วหันกลับไปมองแม่แมวบนตักฟรานซิส ซานฟรานมองพี่ชายตัวเองด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองหน้าฉัน แล้วเขาก็... แค่นยิ้ม...
ฉันหลบสายตาแฟนตัวร้ายของน้องสาวก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาฟรานซิสที่ยังเปิดประตูรถค้างไว้ เขาเหลือบตามองฉันนิ่ง ๆ แล้วหลุบตาลงมองแม่แมวบนตัก
“นายจะทำอะไร?”
“ทำไมชอบถามซ้ำซากวะ รีบขึ้นรถเหอะ!”
“...”
“จะได้ไปโรงพยาบาลสัตว์กันสักที!”
.
.
.
โรงพยาบาลสัตว์
“หมอต้องขอดูอาการแมวตัวนี้สักระยะนะครับ เนื่องจากกลางลำตัวมันถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ภายในจึงบอบช้ำมาก หมอไม่แน่ใจว่ามันจะสามารถอยู่รอดได้นานแค่ไหน”
เสียงสัตวแพทย์ประจำโรงพยาบาลสัตว์ชี้แจงอาการของแม่แมวตัวนั้นทำให้ฉันต้องหลุบตาลงมองลูกแมวตัวสีขาวในอ้อมกอดตัวเอง แหวนเพชรวางถ้วยนมเล็ก ๆ ในมือลงพลางรับมันไปอุ้มแทน ฉันจึงขยับเข้าไปยืนข้างฟรานซิสที่กำลังยืนคุยกับคุณหมอด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่มีทางรักษามันเลยหรือคะ? ลูกมันยังเล็กอยู่เลยนะคะคุณหมอ”
“อาการมันเกินรักษาแล้วครับ เพราะบาดแผลทั้งภายนอกและภายในบอบช้ำมาก หมอจะพยายามช่วยสุดความสามารถนะครับ”
“ขอบคุณครับ ถ้ายังไงผมจะให้เบอร์ติดต่อไว้นะครับ ฝากทางโรงพยาบาลช่วยดูแลมันด้วยนะครับ เพราะพวกผมต้องไปทำธุระที่อื่นต่อ ส่วนเรื่องค่ารักษาผมจะจัดการทั้งหมดเองครับ”
ฟรานซิสพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพจนฉันอดแปลกใจไม่ได้ ผู้ชายนิสัยดิบเถื่อน แถมมีเรื่องต่อยตีไปทั่วแบบเขาเนี่ยนะ... ไม่น่าเชื่อว่าจะมีน้ำใจช่วยเหลือสัตว์โลกด้วย...
“ได้ครับ คุณสองคนช่างเป็นสามีภรรยาที่มีน้ำใจจริง ๆ เลยนะครับ” คุณหมอเอ่ยยิ้ม ๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องตรวจ ทิ้งให้ฉันยืนเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น
สามีภรรยางั้นเหรอ...
“หึ...”
ฉันเหลือบตาขึ้นมองคนตัวสูงที่แค่นหัวเราะใส่กันอีกแล้ว เขามองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ จนฉันต้องรีบเบือนหน้าหนีแล้วเดินกลับไปอุ้มลูกแมวตัวเล็กจากแหวนเพชรคืน มันเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยความงุนงงก่อนจะเหลือบตามองข้ามไหล่ฉันไปทางด้านหลัง
“อะไรกันอีกล่ะคู่นี้ เฮ้อ... แล้วตกลงพี่จะทำยังไงกับเจ้าตัวเล็กนี่” แหวนเพชรบ่นอย่างเหนื่อยใจ
“ไม่รู้... แต่พี่ไม่มีทางทิ้งมันแน่ ๆ”
“แต่แม่แพ้ขนสัตว์นะ เราเลี้ยงมันไม่ได้”
“...” ฉันนิ่งคิด จะทำยังไงดี ฉันไม่มีทางทิ้งไอ้ตัวเล็กนี่ไว้ข้างทางแน่ ๆ ถ้าแม่แมวบาดเจ็บและต้องพักรักษาตัวแบบนี้ แล้วมันจะอยู่ยังไง “พี่จะฝากโลกันต์...”
“ฉันจะเลี้ยงเอง!”
ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยค น้ำเสียงดุดันของใครบางคนก็ดังขัดขึ้น พอหันกลับไปมองก็พบกับใบหน้าเรียบตึงคล้ายไม่พอใจกันของฟรานซิส
“แล้วเธอก็ต้องเลี้ยงมันเองด้วย... ที่คอนโดของฉัน!”
ว่าไงนะ...
“ที่คอนโดเฮียฟรานเลี้ยงสัตว์ได้เหรอคะ?” ฟรานซิสพยักหน้าทั้งที่ยังจ้องสายตาดุดันมาทางฉัน แหวนเพชรจึงหันกลับมาหาฉันอีกรอบแล้วก้มลงพูดกับไอ้ตัวเล็กในอ้อมกอดฉัน “ว้าว แกมีบ้านอยู่แล้วนะตัวเล็ก แถมยังมีทั้งพ่อและแม่เพิ่มมาอีกด้วย”
“พูดอะไรน่ะยัยเพชร!” ฉันเอ็ดน้องเสียงดุ “ฉันจะไม่ไปอยู่ที่คอนโดของนาย ส่วนเจ้าตัวเล็กนี่ฉันจะเลี้ยงเอง นายไม่ต้องมายุ่ง”
“เหอะ! เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าแหวนพลอย...” ฟรานซิสขยับเข้ามายืนตรงหน้า เขาจ้องตาฉันนิ่งเรียบ “ที่ฉันพูดมันไม่ใช่ประโยคขอร้อง แต่มันเป็นประโยคคำสั่ง!”
“นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!”
“นี่เธอถามหาสิทธิ์จากสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธองั้นเหรอวะ!”
“...” ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น บ้าชะมัด! ทำไมฉันต้องแต่งงานกับไอ้ผู้ชายนิสัยเสียคนนี้ด้วย! เขามันเอาแต่ใจเกินไปแล้ว! "อย่าเอาเรื่องนั้นมาอ้างนะ!”
“ทำไม? หรืออยากจะไปนอนห้องไอ้เวรนั่น?”
“ฟรานซิส!”
“เลิกทะเลาะกันสักทีเหอะว่ะ! รีบ ๆ เดินทางกันได้ป่ะ กูเพลียจะแย่!” ซานฟรานบ่นด้วยเสียงหงุดหงิดแล้วเดินเข้ามาคล้องคอแหวนเพชรจากด้านหลัง ฉันจึงถอนหายใจหนัก ๆ แล้วเดินหนีออกมาจากตรงนั้น แหวนเพชรรีบลนลานแล้ววิ่งตามหลังฉันมาติด ๆ
“พี่พลอยใจเย็น ๆ สิ ให้ตาย...นี่ขนาดยังไม่ทันจะข้ามวันเลยนะเนี่ย”
ฉันเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถก่อนจะปิดมันด้วยเสียงอันดัง บอกให้รู้ว่ากำลังหงุดหงิดมากแค่ไหน ไอ้ตัวเล็กในอ้อมกอดหลับไปแล้ว ฉันจึงวางมันลงบนเบาะข้างกายแล้วหยิบผ้ามาคลุมตัวมันเอาไว้ เป็นจังหวะเดียวกันกับฟรานซิสเปิดประตูรถขึ้นมานั่งพอดี เขาหันกลับมามองด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะหันกลับไปยังไม่วายส่งสายตาดุมาให้
เหอะ ฉันเกลียดเขาชะมัด! ไอ้ผู้ชายเอาแต่ใจ นิสัยเสีย!!
